Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Ayşe, serin bir İstanbul sabahında hızlı hızlı yürürken, etrafından hışır hışır seslerin geldiğini farketti. Yere bakınca, ayaklarının altında dev çınar yapraklarını gördü. Yapraklar da ne ara sarardı da, kahverengiye döndü diye içinden geçirdi. Geçen ay gittiği yaz tatili, sanki dün gibiydi. Zaman hemencecik geçivermişti. Çınar ağaçlarını, çocukluğundan beri pek severdi. Hep ona babasını hatırlatırdı. Babasıyla sonbaharda parka gittiği günleri anımsadı. Zaman ne de hızlı geçiyor diye içinden geçirdi. O meşhur şarkıdaki gibi tutamıyordu zamanı… Zihni; Ayşe’yi oradan oraya götürürken, birden iş görüşmesi saatinin iyice yaklaştığını fark etti ve adımlarını hızlandırdı.  Yine geç kalacağım galiba diyerekten telaşa kapıldı. Ayşe, plan yapma konusunda çok zayıftı. Neden böyle oluyordu ki? Aynı anda birçok şeyi yapabilirken, zamanlama konusunda hep gecikiyordu.  Ayşe, metroya koştu ama tam binecekken yüzüne metro kapısı kapanmıştı. Kendi kendine şikayetlenmeye başlamıştı… “Bu metro ...

Filiz, hayatının ilk yıllarında beri sorumluluğunu bilen bir çocuktu. Hatta kendiyle yetinmeyi ailesinin problemlerini de üstlenen tek kişiydi. Ağabeyi ve ablası olmasına rağmen nedense kimin derdi olsa Filiz’i bulurdu. Her zaman kapsayıcı, yönlendirici ve yükü omuzlayan Filiz olurdu. Bu nedenle Filiz, okul hayatında da başarıyı yakalamıştı. Bir zaman sonra atanmış öğretmen olmuştu. Ailesini maddi ve manevi desteklemeye devam ediyordu. Sanki ailesini tüm yükü onun üstündeydi. Filiz bunları yapması gerektiğini düşünüyordu. Çünkü bir yerde sorumluluk almak onun kolu bacağı gibiydi. Ona göre olması gereken de buydu zaten.  Genç ve güzel Filiz, okul ortamında tanıştığı Ali ile tanışıp evlendi. Aileler bu evliliğe çok hoş bakmasa da iki gönül bir olmuştu. Evliliğin ilk zamanları her şey yolunda gidiyordu. Bir süre sonra Ali’nin hayata karşı rahatlığı evine de yansımıştı. Şimdi kurduğu yeni ailenin sorumlulukları yine Filiz’in üzerine kalmıştı. Filiz maalesef bu sefer de Ali’ye ne dese y...

                                  Leyla aile olmak ile ilgili yaşadığı farkındalık üzerine eşine şart koşmuştu; ya birlikte olacaklar ya da ayrılacaklardı. Aradan bir yıl daha geçmiş ama Kemal sonunda Eskişehir’de ailesiyle yaşayarak yapabileceği bir iş bulmuştu. Maaşı da eskisine çok yakındı. Ara sıra seyahat etmesi gerekiyordu sadece ve çoğunlukla da işi evden, bilgisayarından yürütebiliyordu.  Leyla’nın annesi sözleşmenin sadece 1 yıllık olduğunu ve Kemal’in Adana’daki işinden tam 1 yıllık ücretsiz izin alıp çıktığını duyunca kendi kendine köpürmüştü: “Bu oğlanın geçime tam gönlü yok mu?! Ne diye bağını koparıp gelmedi oradan? Bu sağlamcılıkla iyi evlenmiş valla bizim kızla, iyi okul bitirmiş, iyi iş tutmuş yine, Allah yüzüne bakmış!” Leyla bunları düşünüp kendine daha fazla stres yapamazdı. Şimdilik kocası yanlarına gelmişti ve bu ona yeterdi. İlk bir iki hafta her şey yolunda gibiydi, Kemal kı...

Güneş, yerini karanlığa bırakmıştı. Günün koşturmacası bitmiş, gecenin sessizliği sarmıştı her yanı. Yüzünde gittikçe artan belirgin bir sıcaklık vardı. “Ateşim çıkıyor galiba!” dedi. Kendisini halsiz de hissediyordu. Bu ara ortalıkta yaygın bir hastalık vardı. Sanırım Gönül de buna yakalananlardan oldu. Üç gün boyunca ateş, baş ağrısı ve öksürük ile evde yatıyordu. Su içiyor lavaboya gidiyor ve geri yatıyordu. Annesi sık sık kontrol ediyor bir şeyler yemesine yardımcı oluyordu. Birkaç gün sonra daha iyi olmuştu. Ateşi düşmüş, az da olsa kendine gelmişti. Günlerdir yatıyor, hareket etmiyordu. Kalkıp birkaç adım atmak, pencereyi açıp hava almak, biraz esnemek ona iyi geliyordu. Alışkın değildi böyle uzun süre yatıp hareketsiz kalmaya.  Kendisini ağır bir un çuvalı gibi hissediyordu… İnsana en iyi gelen şeylerden biridir hareket...   Hayatta olduğu yerde duran bir şey yoktur. Mutlaka hareket vardır. Sabah güneş doğar hava aydınlanır, belli bir saatten sonra akşam tekrar batar ve...

Uzun uğraşlar sonunda konsantrasyonumu toplayıp, işime odaklanmıştım. İki gün önceki toplantıda çıkarılan analiz sonunda anlamlı gözükmeye başlamıştı ve ne yapmam gerektiği ile ilgili artık bir fikrim vardı. Bir yandan önümdeki deftere not alıyor, bir yandan da haşin bakışlarla bilgisayardaki dosyaya göz gezdiriyordum. Dışarıdan bakan biri bilgisayarı parçalamama ramak kaldığını düşünebilirdi ama bu sadece benim bir işe odaklandığımdaki bakışımdı. İş arkadaşım Esra yanıma gelip “Birben, hadi gel bir kahve içelim.” dediğinde işimin en heyecanlı kısmındaydım. Bir iş ne kadar heyecanlı olabilir demeyin. Müşterinin talebini ve bu talebe aslında neden gerek duyduklarını sonunda anlamıştım. Ve toplantıda konuştuklarımızdan çok daha işimize gelecek, müşteriyi de memnun edecek alternatif bir çözüm bulduğumu hissediyordum. Bunu hemen kağıda döküp gözümden kaçan bir detay olup olmadığını kontrol edecektim. Ürün yöneticisine konuyu açmadan önce her ihtimali değerlendirmiş olmalıydım. Ama işte! Ta...

Aslı oturmuştu yine masasının başına. Ne zaman sıkılsa, zorda kalsa, bunalsa kendini hep aynı yerde bulurdu. Önünde bilgisayarı, pencerede deniz manzarası, masasında kahvesi… Bu üçlüyü pek severdi, ona acılarını hatırlatsa da… Zor zamanlar geçirmişti. Hayatındaki her şey değişmişti; işi, evi, soyadı bile. Hangi olayın onu daha çok üzdüğüne karar veremiyordu. Günlerce oturdu o masada, sadece denizi seyretti. Aslında istediği, huzur bulup yüreğini ferahlatmaktı. O masada daha ne kadar oturacağını düşünürken buldu kendini. Hayat devam ediyor, kuşlar da uçuyor…  Birden irkildi. “Ne yapıyorum ya, bir sürü işim birikmiş, bu böyle gitmez” dedi. Yeni hayatıyla ilgili hedefler belirledi kendine. Eskiye üzülmek yerine yeninin mutlusu olmayı tercih etmek akıllıca geldi. Ama öncekilerden farklı olarak bir sonuç değerlendirmesi yapması gerekiyordu. Tekrar oturdu masasına, fakat bu sefer üzülerek değil modunu yakalamaya çalışarak…   Önce neleri yapmaması gerektiğini yazdı. İlişkilerind...

 Sınav sonuçları açıklanmıştı. Üzgün ve aynı zamanda umutsuzdu Ezgi. Bir türlü istediği şekilde çalışmamıştı. Sonucun böyle olacağı da belliydi aslında. “Keşke” deyip duruyordu. “Keşke zamanında başlasaydım.” “Keşke daha çok çalışsaydım.” “Nerede hata yapıyorum?” diye tekrarladı içinden. Oysaki cevabını bildiği bir soruydu bu…   Küçüklüğünden beri hep aynı problemle mücadele ediyordu Ezgi. Okulda ödevlerini de son ana sıkıştırır sürekli erteler, sonra da nasıl yapacağım diye ağlardı. Annesi defalarca ertelememesi gerektiğini söylese de aynı döngü tekrar eder dururdu. Lise giriş sınavlarında da başarısız olmuştu. Liseye istemediği okula gitmiş sevdiği arkadaşları ile ayrılmıştı. Nereden başlaması gerektiğini, ne yapması gerektiğini bilemiyordu. Bu yüzden de tamamen bırakıyordu her şeyi ve bu onda çok ciddi bir huzursuzluk meydana getirmişti. Yapması gereken şeyleri biliyordu ama nasıl yapması gerektiğine dair hiçbir fikri yoktu.  Bu sene tekrar sınava girmeye karar verdi. ...

Sabah güneşin doğuşuyla uyandı ve elini yüzünü yıkadı. Havluyla yüzünü kurularken bir an durdu ve aynada kendine bakıp kaldı. Geçen gün iş arkadaşının ona söylediği cümle geldi aklına, “Sen kendini çok mu güzel sanıyorsun?” Sonra çocukluk arkadaşının dediğini hatırladı, “En azından ben senden güzelim!” demişti diğer arkadaşının yanında…   Aslı, dış görünüşünü beğenmeyen, insanların kendisiyle ilgili düşüncelerini çok önemseyen biriydi. Çevresindekilerin de ona aynı pencereden baktığını düşünüyordu. Bu durum kafayı takıp bir türlü mutlu olmuyordu.  “Küçüklüğümde dahi saçımın kıvırcık olması ile, ten rengimle, boyumla ilgili olumsuz şeyler söylenirdi.” dedi bir gün arkadaşına. Bu yüzden kalabalık bir ortamda dahi bulunmak istemezdi.    Aslı en sonunda içindekileri, arkadaşı Emel’e döküverdi. Bir güzellik uzmanıyla görüşmek istediğini, gerekirse estetik ameliyat olacağını söyledi. Emel de onu akıl danıştığı, bilgisine güvendiği Leyla ablasına yönlendirdi. Aslı, arkadaşı...