Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Steve dün geceden hazırlıklarını tamamlamıştı. O gece pek uyku tutmadı. Sabah gün aydınlanırken yola çıktı. Bir iş için Hebron şehrine gidecekti. Alışık olduğundan farklı bir coğrafyaya gittiği için biraz heyecanlıydı. Nelerle karşılaşacağını merak ediyordu. Daha önce orada bulunmamıştı. Sonunda şehre ulaştı ve ilk geçtiği gözlem noktasında gördüğü manzara karşısında tüyleri ürperdi. Hayal ettiğinden çok ama çok farklıydı. Gittiği yer bir gözlem noktasıydı ve duvarların üstünden şehri görebiliyordu. Önce eski Arap evlerinin yıkıntılarını gördü, yıkılmış bir sürü bina vardı. Önce orada kimsenin yaşamadığını düşündü ama dikkatle baktığında orada hala yaşayan birilerinin olduğunu anlayabiliyordu. O bölgede yaklaşık olarak yüz elli bin insan yaşadığını öğrendi. Şehrin hemen yakınında ise beş yüz kadar İsrail yerleşimcisi vardı. Etrafları ise askeri korumalarla doluydu. Bu askerler silahlıydı ve ellerinde dev makinalı tüfekler tutuyorlardı. Steve gözlem noktasından ayrılıp, şehre giriş ...

Masmavi gözlerine bakıldığında okyanusu anımsamak, Renginden değil sadece, içindeki derinlikten… O öyle bir derinlik ki gözyaşı dahi oradan ayrılmak istemiyor ve kirpiklere sıkıca tutunmuş aşağı düşmemek için direniyor. Tüm umursamaz vicdanlara inat oradan düşerse, gözün şahit olduklarını unutmaktan korkuyor belki de…     Öyle bir şahitlik ki o göz nereye bakarsa bir İsmail görür. Teslimiyet i İsmail olanın sınavı bıçak olsa ne ki… Dışarıdan bakan için sadece gözyaşına direnen bir küçük masum yürek… Oysa içeride bambaşka bir gerçek… Keder değil, korku değil, kaygı hiç değil. Biraz hüzün belki ama bembeyaz, RAB’binden çok emin Teslimiyeti İbrahim olanın sınavı ateş olsa ne ki… Ey masum! Sen ağlarken güldü, sen açken doydu, sen üşürken ısındı dünya, Sıra zulmedene gelmeyecek sandı…   Bir yanda bir masum elinde şeker… Bir yanda bir zalim dilinde kötülük… Masum öldü dediler de zalim yaşadı mı? RAB’bin bunları gördü, duydu da yanıtsız mı bıraktı? “RAB’bini kaybettiğin...

  Bir bakış… Bir bakış insana ne anlatır? Bakış vardır insanın içini açar, İnsana ümit verir, İnsana şefkat i öğretir…   Bir bakış vardır, İnsana merhametin timsalidir.   Onda görürsün kardeşliği, Küçücük yaşta yetişebilmeyi,   Anne olmadan anneliği, Baba olmadan babalığı öğretiverir dünyaya…   Bir bakış vardır, Hani derler ya “Bakınca içimin yağları eridi.” diye, İnsanın kalbindeki buzları eritir, Taşlaşmış yüreğini yumuşatır… İnsanı, sahip olduğu imkanlarından utandırır. Bir bakış vardır,   Beni neden kimse sevmiyor? yerine, Ben neden duruyorum?   Ben ne yapabilirim? Benim elimden başka ne gelir? Diye sordurur bize.   Bir bakış vardır, Uykusundan, yemesinden içmesinden rahatsız eder insanı. Gördükçe deliye döner,   Sıkar dişlerini yapılan işkencelere, Dursa da duramaz yerinde.   Bir bakış vardır, Özür diletir insana … İnsanlığın suskunluğundan,   Görüp de görmezliğinden,   Yüz çevirmesinden, boş vermişliğinden.   S...