Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

7'sinde neyse yetmişinde de odur dediler.  Nasıl yani insan değişmez mi? diye sordum kendi kendime.  Huylu huyundan vazgeçmezmiş... Can çıkar huy çıkmaz...  Zihnimde bununla ilgili atasözleri sıralanmıştı. Ya peki değişenler? Bizim Ahmet amca eskiden çok savurgandı şimdi para biriktirmeye başladı. Hatta borçlarla uğraşan adam şimdilerde insanlara hediye alıyordu. Ne kadar da güzel bir şeymiş hediyeleşmek dediğinde anlaşılıyordu zaten bundan öncesi. Sadece o da değildi. Hemen sinirlenir kalp kırardı. Bu durumdan en çok çocukları şikayetçiydi. Üç laf edeceklerken ikisi burunlarından gelirdi. Memnuniyetsizdi aynı zamanda. Sonrada bu çocuklarla sohbet edilmiyor derdi. Şimdilerde çocukları onunla sohbet etmek için vakit kolluyordu...  Nasıl oluyor da değişmeyen dedikleri şey değişmişti ?  Her söylenen, bilinen doğru değildi demek ki. Çünkü bir şeyin gerçek olması için bunun herkeste aynı işlemesi gerekmiyor muydu?  Düşündükçe konu konuyu açıyordu... Ahmet amcanı...

Sabah arkadaşlarla buluştuk. Lafladık biraz. Çay, kahvaltı derken öğleni ettik. İş güç var ertelememek lazım deyip kahve içmeden dağılmak olmaz dedik. Dedik de kimsenin ne iş, ne de başka bir şey yapacak hali vardı. Birbirimizin suratına baktık. “Ne kadar da mutsuzuz.” dedik. Mutsuzluğumuz önce güldürdü bizi. Ağlanacak halimize güldük bir süre. Sonrasında herkes sessizleşti.   Ne sabahın neşesi vardı üzerimizde, ne de konuşacak bir heves kalmıştı dilimizde... Sahi, ne oldu bize? Ne olmuştu da gençliğin deli kanı damarlarımızda gezinirken eğlence göbek adımız, kahkahalar yoldaşımızken mutsuzluktan kolumuz kanadımız kalkamaz hale gelmişti? Düşünelim dedik biraz... Yaşlanıyor muyduk yoksa? Evlilik mi zordu gerçekten? Ütü, çamaşır, yemek, çocuk, eş… Sorumluluklar mı ağırdı? Hayat mı daha zorlaşmıştı? Biz mi daha zorduk yoksa? Çocuklar mı bizi mutsuz eden yoksa evin faturaları mı? Dolapta giyecek bir sürü kıyafet varken alamadığım o bluz mu beni mutsuz eden? Bir ...