GÖZ GÖRÜR, KULAK İŞİTİR, PEKİ KALP HİSSETMEZ Mİ?
Göz görür, kulak işitir, kalp hissederdi… Kalbin hissetmesi başkaydı çünkü… Yeryüzünde ne güzellikler görüp, ne güzel şeyler işitiriz, kalbimizdeki hislere açılan kapıdır belki de duyularımız… Sevdiklerimizi gördüğümüzde gözümüz canlanır, yüzümüz güler, Onların sesini duyduğumuzda yine yüzümüz güler ve hepsini kalbimizde hissederiz aslına… Yani duyularımız kalbe giden bir algı sistemi olduğu gibi kalpten çıkanlar için de bir aktarım sistemi gibi… Kalbin dışarıya açılan kapısı… Tabi bu duyular hep güzellikleri değil acıları da algılar… Kalp ne yapar o zaman? Nasıl hisseder? Neyi gördük nelere nasıl katlandık? Göz görür gönül katlanır derler ya hani… Bazen gönül hisseder ama katlanır o acıya ve yansıtmaz dışarıya… Peki dayanılmaz acıları algıladığında bu gözler, bu kulaklar… Kalbe inmez miydi hiç o acılar? Bir avuç insan bütün dünya ile baş etmeye çalışırken, Biz gözümüzle, kulağımızla buna şahit olurken kalbimizle hissedebildik mi? Bir anne yavrusunu feryat...