Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Dokuz mil… Ne kadar da kısa bir mesafe aslında. Bir tekneyle, bir kuşla, bir dalgayla aşılacak kadar yakın. Ama bizim için dokuz mil, bazen bir ömür kadar uzak. Biz bekliyorduk. Bir çocuk belki “Anne, ne zaman gelecek?” diye soracaktı. Ama annesi artık cevap veremiyor. O yüzden başını kaldırıp gökyüzüne soruyor şimdi: “Ne zaman gelecek?” O gemiyle birlikte gelecek olan sadece un, ilaç, battaniye değildi. O gemiyle birlikte “Biz unutulmadık.” hissi gelecekti. Umut gelecekti. Bir oyuncak bile olsa, bir parça neşe gelecekti. Ama korkunun gölgesinde büyüyen çocuklar artık oyuncağı bile unuttu. Küçük yürekler, gergin uykularda sabrı öğreniyor. Korkuyla ama imanla büyüyorlar. Ve biz biliyoruz ki, o gemi sadece denizi aşmıyordu. Kalpleri, vicdanları, gözleri aşarak bize doğru geliyordu. Karanlığı yarıp, aydınlık bir sabahın umudunu taşıyordu. Sonra bir sabah… Bir haber geldi: Ateşkes! Bir anlık sessizlik oldu; kimse nefes alamadı. Çocuklar birbirine baktı, yarı sevinç, yarı kaygı dolu gözlerl...

  Göz görür, kulak işitir, kalp hissederdi… Kalbin hissetmesi başkaydı çünkü… Yeryüzünde ne güzellikler görüp, ne güzel şeyler işitiriz, kalbimizdeki hislere açılan kapıdır belki de duyularımız… Sevdiklerimizi gördüğümüzde gözümüz canlanır, yüzümüz güler,  Onların sesini duyduğumuzda yine yüzümüz güler ve hepsini kalbimizde hissederiz aslına… Yani duyularımız kalbe giden bir algı sistemi olduğu gibi kalpten çıkanlar için de bir aktarım sistemi gibi… Kalbin dışarıya açılan kapısı… Tabi bu duyular hep güzellikleri değil acıları da algılar… Kalp ne yapar o zaman? Nasıl hisseder? Neyi gördük nelere nasıl katlandık?  Göz görür gönül katlanır derler ya hani… Bazen gönül hisseder ama katlanır o acıya ve yansıtmaz dışarıya… Peki dayanılmaz acıları algıladığında bu gözler, bu kulaklar… Kalbe inmez miydi hiç o acılar? Bir avuç insan bütün dünya ile baş etmeye çalışırken,  Biz gözümüzle, kulağımızla buna şahit olurken kalbimizle hissedebildik mi?  Bir anne yavrusunu feryat...