Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Ben bir zeytin dalıyım. Rüzgâr dallarımın arasında eserken yapraklarıma dokunuyordu,  toprağın derinliklerine kök salarken bu rüzgar içimi ferahlatıyordu. Zeytinliğin yakınında olan evlerden çocuklar yanımıza gelir gidiyordu. Yusuf, bombalanma olmadığı sürece annesi onu zeytinliğe oynatmaya getirirdi. Yusuf sekiz yaşında, yüzünde güneş gibi bir gülümseme. Elinde küçük bir bakır tas olurdu; annesi köyün kuyusundan su taşır, o da bir iki damlasını hep bana dökerdi. “İç bakalım dost,” derdi Yusuf. Küçük parmaklarıyla gövdemi okşar, sonra toprağıma bir zeytin çekirdeği gömerdi. Annesi gülerdi: “Sen büyürken o da büyüsün, olur mu oğlum?” Rüzgâr o an başka eserdi. Tenime tenime dokunuyordu. Çocuğun sesinde bir huzur, kadının ellerinde bir sabır olurdu. Ben onların konuşmalarını dinler, dua gibi saklardım yapraklarımda. Onların bize döktüğü su ile bizler kökleniyorduk. Aynı annenin yetiştirdiği evlatlarda bu topraklarda kökleniyordu. Her gün gelen Yusuf o gün gelmedi. Gökyüzü bir anda kar...

   ''Zıırrr! Zıırr!''... Alarmı kapatıp yatağından kalktı. Ayaklarını sürüyerek banyoya gitti. Tartının üstüne çıktı: "Üff ya yine kilo almışım!" dedi yüzünü ekşiterek. Selda 4 yıldır yabancı bir şirkette asistan olarak çalışıyordu. Yorucu bir işi vardı. Sık sık patronuna yurt dışı seyahatlerinde eşlik ediyordu. Yoğunluktan çoğu zaman sandviç ya da abur cubur ile karnını doyuruyordu.  İşi geç vakitte bittiğinde de yatmadan önce bir şeyler atıştırıyordu. Kilo almayıp ne yapacaktı? Zaten hiçbir zaman ince bir bedene sahip olamamıştı. Biraz da ipin ucunu kaçırınca hemen aldığı kilolar dışarıdan kendini belli ediyordu... Bahanesi ise "Su içsem yarıyor" demek oluyordu… Yine bir sabah annesi, ''Seldaa! Hadi kızım kahvaltı hazır, bak krep yaptım sana,'' diye seslendi mutfaktan. -Kahvaltı etmeyeceğim, dedi keyifsiz keyifsiz... -N’oldu kızım hasta mısın, neden kahvaltı etmiyorsun? -Diyet yapacağım. Yine kilo almışım... -Aman, bırak kızım sabah...

  Bir bakış… Bir bakış insana ne anlatır? Bakış vardır insanın içini açar, İnsana ümit verir, İnsana şefkat i öğretir…   Bir bakış vardır, İnsana merhametin timsalidir.   Onda görürsün kardeşliği, Küçücük yaşta yetişebilmeyi,   Anne olmadan anneliği, Baba olmadan babalığı öğretiverir dünyaya…   Bir bakış vardır, Hani derler ya “Bakınca içimin yağları eridi.” diye, İnsanın kalbindeki buzları eritir, Taşlaşmış yüreğini yumuşatır… İnsanı, sahip olduğu imkanlarından utandırır. Bir bakış vardır,   Beni neden kimse sevmiyor? yerine, Ben neden duruyorum?   Ben ne yapabilirim? Benim elimden başka ne gelir? Diye sordurur bize.   Bir bakış vardır, Uykusundan, yemesinden içmesinden rahatsız eder insanı. Gördükçe deliye döner,   Sıkar dişlerini yapılan işkencelere, Dursa da duramaz yerinde.   Bir bakış vardır, Özür diletir insana … İnsanlığın suskunluğundan,   Görüp de görmezliğinden,   Yüz çevirmesinden, boş vermişliğinden.   S...

  Sevgili Çocuklarımız ve Melek yavrumuz Rim, Ruhun ruhu derken dedesi, ruhlarımızın ruhları oldular... Bu yazımız sizler için… Masumlar şehri! Şaşılacak görüntüler izliyoruz, hayretle insanların ahvaline bakıyoruz… Dehşet verici olaylar ve görüntüleri izlerken ümidimizi kaybetmemeye çalışıyoruz…   Bir tarafta gözüne uyku girmeyen, yediği şeylerden keyif almayan, içi buruk olanlar; diğer tarafta ise hiçbir şey olmamış, yaşanmamış gibi küçük hesapların derdine düşen insanlar… Duyarlı kişi değil duyarlı toplum olamadıysak hepimiz bir durmalıyız, duyarlı olan tarafta olsak da durmalıyız... Neden hepimiz duyarlı olamadık? Duyarlı olan... Kardeşi açken tok uyur mu?   Çocuklar bombalar altında kalırken havai fişek altında kutlamalar yapar mı? Çocuklar ölürken ırkları üzerinden kendini aklamaya çalışır mı? Hepimiz bir durmalıyız, neden, nasıl? .. Anlıyorum ki pek azımızda vicdan denen sistem hala sağlam durabilmiş... Toplum olarak duruşumuz net değil, eksik... Ba...