Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Meslek Lisesi son sınıfı öğrencisiydi Merve. Liseyi bitirmeye adım adım ilerliyordu. Okullarında bitirme projeleri gündem olmaya başlamıştı bile. Öğretmenleri bu yıl dünyada yaşanan problemler üzerine bir tasarım projesi hazırlamalarını istemişti öğrencilerden. Sadece tasarlamakla da bitmeyecekti süreç, tasarımın hikayesini yazmalarını ve bir poster olarak da sunulmasını istemişlerdi.  Merve projeden çok etkilenmişti. Ne yapacaktı, hangi problemi ele alacaktı, bunu oyuncağa nasıl dönüştürecekti, bir türlü tam netleşemiyordu. Zihninde türlü türlü problemleri düşünürken eve varmıştı bile.  İçeriye girdiğinde babası her zamanki gibi televizyonun başında, annesi ise mutfakta yemek hazırlıkları ile meşguldü. O sırada küçük kardeşi Nisa’nın elindeki kolsuz bebeğe gözü takıldı ve yanına yaklaşıp: “Canım benim, ne oynuyorsun bebeğinin ismi ne?  Nisa: “Doktorculuk oynuyorum, ismi de Ayşe Bebek, kolsuz bebek Ayşe.”  Merve: “Ne olmuş peki koluna?”  Nisa: “Ben çıkardım kolu...

Merak ederek ve öğrenerek yol alır ve gelişir insan. Bu gelişme sırasında da meraklarının yönü insanın da yönünü belirler. Bu hayatın her alanında alacaklı olduğu duygusu ise insanın ileride oluşabilecek duyarsızlığının temeli. Aslında unutmak bir nimet, sınavda karşımıza çıkan soruların can sıkıcı kısımlarını zihinden atıp yolumuza devam etmek için verilen bir nimet iken, insan bunu kendine vereni unutabiliyor, sınavda olduğunu unutabiliyor.  Nimete kör olmakla başlayan bu sürecin devamı ise şikâyete, memnuniyetsizlik, bencillik, duyarsızlık ve ümitsizliğe doğru devam ediyor. “İnsan bunu nasıl yapar?” dediğimiz olayın arkasında insanı bozan bu süreç var. Hiç kimsenin bu hayatta olup bitene karşı duyarsızlığı bir günde olmuyor, her şey azdan başlıyor. Az, insanın en çok küçümsediği, görmezden geldiği şey, oysaki tüm bütünlerin başlangıç parçasıdır. Kullandığımız eşyalarımızdan bozulan olursa nasıl ki vazgeçmiyor ve tamir ettiriyorsak insanın da düzelebileceğini ve onun da bir tamir...

  Sevgili Çocuklarımız ve Melek yavrumuz Rim, Ruhun ruhu derken dedesi, ruhlarımızın ruhları oldular... Bu yazımız sizler için… Masumlar şehri! Şaşılacak görüntüler izliyoruz, hayretle insanların ahvaline bakıyoruz… Dehşet verici olaylar ve görüntüleri izlerken ümidimizi kaybetmemeye çalışıyoruz…   Bir tarafta gözüne uyku girmeyen, yediği şeylerden keyif almayan, içi buruk olanlar; diğer tarafta ise hiçbir şey olmamış, yaşanmamış gibi küçük hesapların derdine düşen insanlar… Duyarlı kişi değil duyarlı toplum olamadıysak hepimiz bir durmalıyız, duyarlı olan tarafta olsak da durmalıyız... Neden hepimiz duyarlı olamadık? Duyarlı olan... Kardeşi açken tok uyur mu?   Çocuklar bombalar altında kalırken havai fişek altında kutlamalar yapar mı? Çocuklar ölürken ırkları üzerinden kendini aklamaya çalışır mı? Hepimiz bir durmalıyız, neden, nasıl? .. Anlıyorum ki pek azımızda vicdan denen sistem hala sağlam durabilmiş... Toplum olarak duruşumuz net değil, eksik... Ba...