Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Dokuz mil… Ne kadar da kısa bir mesafe aslında. Bir tekneyle, bir kuşla, bir dalgayla aşılacak kadar yakın. Ama bizim için dokuz mil, bazen bir ömür kadar uzak. Biz bekliyorduk. Bir çocuk belki “Anne, ne zaman gelecek?” diye soracaktı. Ama annesi artık cevap veremiyor. O yüzden başını kaldırıp gökyüzüne soruyor şimdi: “Ne zaman gelecek?” O gemiyle birlikte gelecek olan sadece un, ilaç, battaniye değildi. O gemiyle birlikte “Biz unutulmadık.” hissi gelecekti. Umut gelecekti. Bir oyuncak bile olsa, bir parça neşe gelecekti. Ama korkunun gölgesinde büyüyen çocuklar artık oyuncağı bile unuttu. Küçük yürekler, gergin uykularda sabrı öğreniyor. Korkuyla ama imanla büyüyorlar. Ve biz biliyoruz ki, o gemi sadece denizi aşmıyordu. Kalpleri, vicdanları, gözleri aşarak bize doğru geliyordu. Karanlığı yarıp, aydınlık bir sabahın umudunu taşıyordu. Sonra bir sabah… Bir haber geldi: Ateşkes! Bir anlık sessizlik oldu; kimse nefes alamadı. Çocuklar birbirine baktı, yarı sevinç, yarı kaygı dolu gözlerl...

Babası Ali’yi severken “Aslan oğlum” diyordu. Niye böyle derdi? Çünkü aslanlar ormanların kralı ve hiçbir şeyden korkmazlar. İşte oğlunu yetiştirirken o da aslan gibi korkmadan, karşılaşacağı olaylar ne olursa olsun üstesinden gelebilsin, kimseye, hiçbir olaya yenilmesin istemişti.  Hayat, kime neler hazırlar bilinmez. Bunu en iyi o bilirdi. Bir anda bir sarsıntı ile yerle bir olan hayatlar… Yaşadığı depremin ardından, Abdullah Bey’in hayatı da yerle bir olmuştu. Bir kıvılcımla toz duman olan güzel yuvalar da korkusunu büyütmüştü. Peki seni korkutan nedir hiç düşündün mü? Korku neydi?   Abdullah Bey’in yaşadığı gibi deprem ile sevdiklerini kaybetmek mi? Deprem sonucu oluşan yangında alevlerin büyümesi mi? Toz duman olan evler mi? Tam terfi edecek koşullar oluşmuşken o işi kaybetme korkusu mu?  Belki de bitmesinden korkulan, yolunda gitmeyen bir evlilik mi? Bir sene boyunca o sınava hazırlanıp cevapları kaydırmak mı? Ya da tuttuğu takım gol yerse diye mi? Yaşlanmaktan kork...