Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Aysun “Bugün de bitti ” diye geçirdi içinden. O sırada metrodan inmiş dışarı çıkmak üzere yürüyordu. Yürürken zihnini kurcalayan o soruyu düşünüyordu. Bir yandan da yolda gördüğü her şeyde çiçekçide, otobüste, tabelada sorunun cevabına yardımcı olacak işaretler arıyordu.  Bir eli sürekli cebindeki telefonunu yokluyordu. Bu duygu onu hem rahatsız ediyor hem de mutluluk veriyordu. Ya da ona öyle geliyordu. Genç kızın elindeki telefon titredi ve daha ekrana bakana kadar aklından milyon tane düşünce geçti ve ekrandaki yazıyı görünce gözleri dolmaya başladı. Oysa daha bir ay önce böyle değildi. Aysun, hayatı için elinden geldiğince çabalayan, koyduğu hedefler için pes etmeden çalışan bir kızdı. Neşeli bir arkadaş ve okul ortamı vardı. Ancak hayatını kısa sürede değiştirecek bir şey yaşamıştı. Bir gün sosyal medyadan arkadaş edindi kendine. Hesap isimleri takma isim olduğu için kiminle konuştuğunu bir süre öğrenemedi. Aradan zaman geçmişti artık neredeyse günün her anını yeni tanıştığı k...

Aykut, mahallede herkesin sevdiği, başı sıkıştığında yanına koştuğu, komşu teyzelerin yardımcısı, çocukların ağabeyiydi. Aykut, kırk yaşlarına gelmiş ama hiç evlenmemişti. Bu yüzden komşu teyzeler ona hayırlı kısmet bulmayı görev edinmişlerdi.  Her gördükleri bekar kızı Aykut’a anlatıp onu ikna etmeye çalışıyorlardı. Aykut ise hiçbirini kabul etmiyordu. Aslında onun gönlünde hala üniversite zamanından bu yana unutamadığı Füsun vardı. Neden hala onu unutamamıştı? Füsun’a bağlı mıydı? Bağımlı mıydı? durup düşündü. İlişkilerinin başında ikisi de çok mutluydu. Aykut, Füsun için her şeyi yapmaya hazırdı. Öyle çok emek verdi ki sevdiği kız için, gözlerinin içine bakıp ne istiyorsa itiraz etmeden kabul ediyordu. Onu düşünmeden edemiyordu. Nereye baksa onu görür olmuştu adeta. Füsun da onu seviyordu aslında. Ta ki zaman geçip Aykut için dünya, Füsun’dan ibaret oluncaya kadar… Füsun’u memnun etmek için ne kadar uğraşırsa uğraşsın memnun edemiyordu. Karşılıksız bir sevgi olmuştu sanki. ...

Emir, küçük bir ailenin tek erkek evladıydı. Bir ablası bir de annesi vardı. Hayat sanki o küçük yaşlarında omuzlarına büyük büyük yükler yüklemişti. Ama bu hayatta her dezavantajlı durumun bir de avantajı vardır. Emir, farkına varmadan bu yükleri taşıyarak problemlerine çözüm bulma konusunda gelişmiş, hayata karşı daha güçlü biri oluvermişti. Hayat, karşısına hep bir engel çıkarsa da Emir her seferinde yıkılmadan en zorlu problem leri bile aşmayı başarabiliyordu. Anne ve babası, çok erken yaşta evlenmişler ve hayatı gelişi güzel, kendi zevklerine göre yaşamaya çalışmışlardı. "Hayat bir gün, o da bugün." deyip sorumsuzca günlerini gün etmişler, hiçbir amaçları olmadan ömürlerini tüketmişlerdi. Hiçbir zaman da durup düşünüp çevrelerindekilerin yükünü almamışlar, bilakis onlara ekonomik sıkıntıları ile, psikolojik buhranlarıyla dert olmuşlardı. Akılları fikirleri iyi giyinmek, en iyi restoranları keşfetmek ve gıybetin dibine vurmaktı. Aileleri ne kadar uyarsa da onları hiç duym...

  Hep daha fazlası… Evde, işte, sokakta… Çoğumuzun peşine düştüğü şey; DAHA FAZLASI. İnsan hep daha fazlası olsun ister. Bunun için de çalışır, durur. Mutlu ve başarılı olmanın yolu buradan geçiyor herhalde. Öyle değil mi? Aksi olsa bunca insan neden hep daha fazlasını istesin ki? Daha fazla kıyafet, Daha fazla ev, Daha fazla çocuk, Daha fazla araba, Daha fazla besin, Daha fazla çalışmak, Daha da güzel veya yakışıklı olmak… Liste uzar gider. Gider de… Aklıma bir soru daha takıldı bak şimdi! Daha fazla kıyafeti olup da hiç kıyafetim yok diye sızlanan arkadaşım Selin geldi aklıma. Hep söylenirdi “Off! Ne giyeceğim ben şimdi?” diye yüzünde de memnuniyetsiz bir ifade…       Daha fazlasını mutlu ya da başarılı olmak için istememiş miydi birçokları? Şimdi yüzündeki bu memnuniyetsizlik, dost meclislerinde mutsuzluğundan dem vurmak neden? İnsan daha fazla kazanmak uğruna ne ailesini görmüş, ne sağlığına dikkat etmiş. Yolun sonunda çok zengin...