Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Bir gün ALLAH sorarsa, Gazze’de toprağa düşen çocukların gözyaşını niye silmediniz?  Ne diyeceğiz? Onlar, taşların arasında oyuncak ararken, Biz ekran başında, kanı donmuş haberlerde umut aradık. Onlar açken, biz tok yattık. Onlar susarken, biz sustuk.  Bir gün ALLAH sorarsa, “Bir tek zulme karşı bile sesini yükseltemeyen bir yürekle mi geldin bana?” Ne diyeceğiz? İçtiğimiz kahveden vazgeçemedik mi diyeceğiz? Boykotun anlamını bile sorgulamadık mı diyeceğiz? Sadece Gazze’de değil… Afrika’da susuz kalan çocuklar, Arakan’da yakılan köyler, Doğu Türkistan’da bastırılan dualar, Yanı başımızda bir tebessüm bekleyen yaşlı bir komşu… Oysa sofradan kalan çorbayı çöpe dökerken yaşlı komşun aç uyudu... Hepsi birer imtihandı. Ve biz çoğu kez imtihanı görmeden geçtik.  Çok zaman geçti…  Gazze’de bir umut doğdu, Ateşkes ilan edildi,  Büyük bir yıkımdan sağ kurtulanlar Yarı yıkık olan evlerine girerken dualar etti…  Ya şimdi?  ALLAH sorarsa,  Yıkımdayken ne yap...

Çıkmaz sokak mı gördük masumlar şehrini,  Her yerden bir çıkış vardı, neydi bu çıkışın öyküsü. Yoksa tüm insanlığın öyküsü mü?  İnsanoğlu kendisi rahat olduğunda herkesi rahat zannediyor, Acaba bir miktar rahatsız olmamız mı gerekiyordu? Hakikaten çocuklarımızın karnını doyurduğumuzda, üstünü başını giydirdiğimizde, okula gönderdiğimizde,  İnsan her çocuğun bu şekilde okula gittiğini mi düşünüyor? Bu zulmü yaşayan kendi çocuğumuz olmadığı için mi bu kadar rahattık?  Peki ya değilse?  Acaba oturup düşünmek mi gerekiyordu?   Televizyonlarımızda gördüklerimize alışır mı olduk?  Kan revan içerisinde gördüğümüz çocuklar,  Yıkık dökük evlerin içerisinde yaşam mücadelesi veren insanlar,  Onlar bu durumdan kurtulmak için dünyaya sesleniyorlardı.     Aslında bakışları, duruşları, çok anlamlıydı.  Anlayabildik mi acaba? Anlayabilmek için ne yapmamız gerekiyordu?  Dünya ayağa kalktığında masumlar şehrini çıkmaz sokak gibi mi gör...