Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Hastane koridoruna çıkmış, cama doğru yönelmişti. Pencere önüne gelen kuşlar, cam kenarına bırakılan ekmek kırıntılarını peşi sıra alıp gidiyorlardı. Çok da yaklaşıp ürkütmeden seyretmeye başladı Meltem. “Ne de güzel” dedi içinden. “Her biri birbirlerini itmeden hareket ediyor. Telaş yok, kaygı yok… Ah insan!” dedi… Rızkı vereni bilse insan, hiç bitecek endişesine girer mi?     Bir ah geçirdi içinden. “Küçücük kuş neler anlatıyor bize… Şu hastanede, tüm dünya işleri ne kadar da anlamsızlaştı.” Sağlık olmayınca tüm telaşlar anlamını yitirmişti. Günlerden hangi gündeydi? Hangi aydı mesela şu an bulundukları? Mevsim kışa dönmüştü belliydi ama hava güneş açtığında da sıcaklık hissedilir derecedeydi. “Ne telaşsız bir gün” diye düşündü. Belki de ona öyle gelmişti. Dışarda hızlıca akan zaman burada sanki yavaşlamıştı. Hızlıca çevirsem zamanı diye geçirdi içinden. Sonra bir gülümseme belirdi yüzünde. Daha geçen ay, tam tersini söylüyordu sevdiği arkadaşlarıyla beraber vakit ...

Masmavi gözlerine bakıldığında okyanusu anımsamak, Renginden değil sadece, içindeki derinlikten… O öyle bir derinlik ki gözyaşı dahi oradan ayrılmak istemiyor ve kirpiklere sıkıca tutunmuş aşağı düşmemek için direniyor. Tüm umursamaz vicdanlara inat oradan düşerse, gözün şahit olduklarını unutmaktan korkuyor belki de…     Öyle bir şahitlik ki o göz nereye bakarsa bir İsmail görür. Teslimiyet i İsmail olanın sınavı bıçak olsa ne ki… Dışarıdan bakan için sadece gözyaşına direnen bir küçük masum yürek… Oysa içeride bambaşka bir gerçek… Keder değil, korku değil, kaygı hiç değil. Biraz hüzün belki ama bembeyaz, RAB’binden çok emin Teslimiyeti İbrahim olanın sınavı ateş olsa ne ki… Ey masum! Sen ağlarken güldü, sen açken doydu, sen üşürken ısındı dünya, Sıra zulmedene gelmeyecek sandı…   Bir yanda bir masum elinde şeker… Bir yanda bir zalim dilinde kötülük… Masum öldü dediler de zalim yaşadı mı? RAB’bin bunları gördü, duydu da yanıtsız mı bıraktı? “RAB’bini kaybettiğin...

Çocukken süper kahramanların hikayelerini dinledik, izledik, hayaller kurduk. Adaletin yanında olan, kötülere karşı mücadele eden ve iyileri kurtaran kahramanlar… Nasıl da özenirdik onlara! Dağın tepesindeki şatonun içine hapsedilen bir çocuğu oradan kaçıran peri kızı ya da zalim kralı tarafından eziyet gören köylüleri kurtaran cesur, korkusuz adam… Biz de küçük arkadaşlarımızla yarışırdık adeta; bir kedinin caddeden geçmesine yardım etmek ya da yaşlı komşunun elinden pazar torbasını kapmak için… Kendi boyumuza göre kahramanlıklar işte… Sonra büyüdük, duyduğumuz kahramanlıkların sayısı azalmaya başladı, daha az şaşırtıcıydı bunlar. Herkes geçimine, sınavına, arabasının bakımına, çocuğunun kursuna yoğunlaşmıştı veya iyi bir tatil için para biriktirmeye… Kurtarılacak, yardım edilecek insanlar hep vardı, hatta onları haberlerde daha çok görür olmuştuk. TV kanalları arttı, gazeteler, dergiler arttı, sonra internet gelip hepsini kapsadı. Haberler arttıkça arttı, uzak ülkelerden, dağların, ç...

Bu hayatta temiz insanlara yakışan bir takım iyi kavramlar var… İnsanoğlunun gerçek anlamlarını unuttuğu… Unutmakla kalmayıp yanlış yerlerde har vurup harman savurduğu...  Mesela cesaret … Mesela mutluluk … Mesela merhamet …  Mesela teslimiyet nedir… İnsanoğlu bu kavramları seninle hatırladı Filistin halkı…  Seninle şahit oldu bir kavram insan da nasıl vücut bulur…  Seninle şahit oldu, baktıklarını görenler, duyduklarını işitenler, dokunduklarını hissedenler ve gerçekten yüz çevirmeyenler... Elindeki son yemeğini sokakta aç kalmış kediye yediren bir çocuk görünce şahit oldu gerçek merhamet ne…  Günlerce aç kalmasına rağmen son yemeğini ikram eden çocuğu görünce şahit oldu açken açı doyurmak nedir… Yokluğun içinde eğlenebilen, keyif alabilen sizi görünce şahit oldu insan mutluluğun yasası nedir… Şükrün delilini nasıl sunar RABB’ine… Ağlarken gözlerinizin parlamasından belli RABB’inizin “Her zorlukla beraber kolaylık vardır” sözünden emin olduğunuz… Elinde taşla ...