Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

    Esin çalışkan biriydi. Şuanki çalıştığı işte  çalışmaktan keyif alırdı. Sabahtan evden çıkar gün boyu çalışır, telefonlara cevap verir, maillerine döner, insanlarla ilgilenir, müşterilerini memnun etmek için var gücüyle çalışırdı. Yorucu bir günün ardından eve dönerken  gözüne arabalarla dolu bir oyuncakçı takıldı: Kardeşi Emir’in arabalara olan düşkünlüğünü bildiği için yolunu oyuncakçıya çevirdi. Klasik bir araba maketi aldı.  Büyük bir heyecanla eve gitti ve çantasından oyuncağı çıkarıp "Emir!" dedi. Ancak Emir arabaya kısaca göz atıp onu bir kenara bıraktı. Bu ilgisizlik Esin’i hem şaşırtır hem de hayal kırıklığına uğratır her seferinde. Tek isteği, kardeşini biraz mutlu etmekti. Akşam yemeği yendi, çaylar içildi. Esin odasına çekilip uzun süredir okumak isteyip okumayı ertelediği kitabı eline aldı. Kitabın arka kapağını çevirdiğinde gözüne bir cümle çarpar: “Miktar arttıkça etki azalır.”  İlk okuduğunda anlayamadı ama okuduğu cümle kalbin...

  Miktarı Mı Arttıralım, Etkiyi Mi? “Giyecek düzgün hiçbir şeyim yok” İnsan elbiselerinin sayısı arttıkça giyecek düzgün bir şeylerinin olacağını zanneder ama... “Hiç tatile gitmiyoruz” İnsan gezdiği ülkelerin sayısı arttıkça mutlu olacağını zanneder ama... “Çok yiyorum ama doymuyorum” İnsan daha çok yedikçe doyacağını zanneder ama... Her şey neden bu kadar çok ama etkisi bir o kadar az? Bu terslikte yoksa bir strateji mi var?   & Deneyimsel Tasarım Öğretisi   insanın  mutlu, başarılı  olması ve   doyumlu ilişkiler  yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.  & "Bir damla, bir damlanın önemidir bardağı taşıran... Bir damlalar, bir damlalardır bardağı dolduran... Hangi bardak bir damla ile dolar, diğer damlalar olmadan... Hangi bardak taşar, damlalarla bir damla olmadan.... " YAHYA HAMURCU &   KİM KİMDİR    İLİŞKİLERDE USTALIK BAŞARI PSİKOLOJİSİ

Yine alarmdan beş dakika önce gözleri açılmıştı. Daha gün aymamıştı ama yola koyulma zamanıydı. Her zamanki rutinlerini tamamlayıp evden çıktı. Şubat soğuğu iyice kendini hissettirir olmuştu.  Beyaz yanakları soğuğu yediğinde elma gibi kızarırdı. Zaten Aylin kış mevsimini çok severdi…  Severdi sevmesine ama epeyce de üşüyen bir karakterdi. Kış sevgisi onda çocukluktan kalmaydı. O zamanlar mevsimler bu günkü konforunda yaşanmasa da… Çocukluğu sobalı bir evde geçmişti ve kar yağdığında mutfağa gidip bir portakal almak büyük bir hazırlık gerektirirdi. Üst üste kazaklar giyip ayağındaki kat kat çoraplar iyice kontrol edilirdi. Nihayet mutfağa titreye titreye gelinir ve renkli naylon sebzelikten portakallar alınırdı. İşin en zor kısmı sanki burası olabilirdi; Portakalı yıkamak… Kardeşi ondan farkıydı, arada kurallar konusunda kaytarırdı. “Ya, bu sefer yıkamasak hızlıca alıp soba kenarına yerleşip yesek olmaz mı? Hem kabuklarını soyacağız zaten…” Ama ablası Aysun, kuralları es geçme...

  Hep daha fazlası… Evde, işte, sokakta… Çoğumuzun peşine düştüğü şey; DAHA FAZLASI. İnsan hep daha fazlası olsun ister. Bunun için de çalışır, durur. Mutlu ve başarılı olmanın yolu buradan geçiyor herhalde. Öyle değil mi? Aksi olsa bunca insan neden hep daha fazlasını istesin ki? Daha fazla kıyafet, Daha fazla ev, Daha fazla çocuk, Daha fazla araba, Daha fazla besin, Daha fazla çalışmak, Daha da güzel veya yakışıklı olmak… Liste uzar gider. Gider de… Aklıma bir soru daha takıldı bak şimdi! Daha fazla kıyafeti olup da hiç kıyafetim yok diye sızlanan arkadaşım Selin geldi aklıma. Hep söylenirdi “Off! Ne giyeceğim ben şimdi?” diye yüzünde de memnuniyetsiz bir ifade…       Daha fazlasını mutlu ya da başarılı olmak için istememiş miydi birçokları? Şimdi yüzündeki bu memnuniyetsizlik, dost meclislerinde mutsuzluğundan dem vurmak neden? İnsan daha fazla kazanmak uğruna ne ailesini görmüş, ne sağlığına dikkat etmiş. Yolun sonunda çok zengin...