İNSAN NASIL SINIR KOYAR?

Torunu Doğa uyurken Nalan Hanım’da geçmişe dalıp gitmişti. Birkaç yıla ne kadar da çok şey sığmıştı. Bu masum yüz doğalı bir yıl geçmişti bile. Eşinin kaybından sonra sanki her şey hızlanmıştı. Biricik kızı Duygu’nun evlenmesi ve yeni bir aileye girmenin yolculuğu ile ne kadar hareketlenmişti hayatı. Her şey o kadar hızlı ilerliyordu ki keşke eşi de yanında olsaydı da kızının bu mutluluğunu görseydi. Saçlarını taramadan uyumayan o küçük kızı büyümüş müydü şimdi? Kabul edemediği şey anneannelik değil kızının büyümesiydi.

Nalan Hanım her ne kadar karışmadığını iddia etse de Duygu’nun hayatındaki bir çok şeyde rol aldığının farkında bile değildi. Kontrol etme isteğine bir türlü engel olamıyordu. Sanki kızı bir şeyleri unutacak veya yanlış yapacakmış gibi geliyor, o yüzden hiç elini üzerinden çekmiyordu.  Gece yatacağı saati kızına göre ayarlıyor, hayatındaki planları kızının aile yaşantısına göre yapıyordu.

Bu sırada Duygu anlamadığı bir kargaşa içindeydi; “Evlilik böyle bir şey sanırım. Anne olmak, eş olmak, kadın olmak bu herhalde” diyordu. Baktığında sanki eşiyle, çocuğuyla baş başa bir hayatı yoktu. Hatta kendisiyle bile bir an yalnız kalamıyordu. Her detayda annesi veya eşinin annesinin olduğunu fark etmişti. 

Bir gün arkadaşı ile yaptığı sohbette, hayatımızda olması gereken sınırlardan bahsetmesi ilgisini çekmişti. İnsanın sınırlarının olması kendi ve karşısındakinin lehine olan bir durumdu. Herkese aynı mesafede olmak, yakınına ayrıcalık tanınmasına müsaade etmiyordu. Sohbetten çıkardığı sonuçlar hoşuna gitmişti. Sanki ihtiyacı olan şeyler ona duyurulmuştu. Daha sonra üzerine düşünürken “Sınır koymak nasıl oluyor ki?” diye sordu kendi kendine.  Aklına ülkeler ve birbirleri ile olan sınırları geldi. Her ülkenin kendine ait sınırları vardı ve o ülkeye giriş, öyle elini kolunu sallayarak olmuyordu. Belirli işlemleri, bir süreci vardı.  Gerçekten de sınırlar ne kadar korunuyorsa, o sınırların içinde olmak da bir o kadar kıymetli oluyordu.

“Eeeee! Benim hayatıma herkes girip çıkıyor. Benim hiç sınırım olmamış ki…”  Diye kendi kendine söylendi. O üzülmesin, bu kırılmasın derken insan bir bakıyor ki kendi sahnesinde başkaları başrol olmuş. Kendi hayatını yaşamadan yaşlanıyordu bazen insan.  Evinin anahtarı herkeste olunca, haliyle bir dinlenme alanı da olmuyordu.  

Peki insan nasıl sınır koyar?  

Sınır koymak, insanın kendini tanımasıyla başlayan bir süreçti. 

Ben kimim? Neden kimseye hayır diyemiyorum? Neden her denilene tamam diyorum? Belki de sadece en yakınlarıma sınır koyamıyorum ve sonrasında kendimi “kimse beni düşünmüyor” sitemi içinde buluyorum. 

Peki insan sınırlarını nasıl belirler? 

Bir gün arkadaşı şöyle demişti Duygu’ya; “Ateş gibi, yakmayacak kadar yakın, dondurmayacak kadar uzak durarak.” Bu, sınırları belirlemenin temel kurallarındandı. Ne güzel bir ölçü diye düşündü Duygu. 

“Peki sınırlarımı koyabilseydim, doğru mesafede ilişkilerim olsaydı, nasıl bir hayatım olurdu?” diye düşünmekten kendini alamadı. Bu konunun ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu yüzden önce kendini tanımayı nerelerde hayır demekte zorlandığını ve neden zorlandığını öğrenip, öğrenmenin peşine düşecekti…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"Bu hayatta insanlar iyi insanlarla karşılaşırlar…

Aslında bu çok önemli değildir…

Mesele iyi insanlarla birlikte olabilmek, iyi insanlarla iyi ilişki kurabilmektir..."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ