SOFRADA SESSİZLİK
Her an ulaşılabiliriz. Bir mesajla dünyanın öbür ucuna ses gönderebiliyor, bir görüntüyle varlığımızı kanıtlayabiliyoruz. Doğum günlerine post altına iyi ki doğdunlar yazıyoruz. Yeni doğum yapmış arkadaşımıza çiçek resimleri gönderiyoruz.
Ama ne garip… Sesler çoğaldıkça mesafeler büyüyor, bağlar zayıflıyor.
Sanki teknoloji büyüdükçe biz yalnızlaşıyoruz. Elimizin altındaki telefonda binlerce takipçimiz var ama hasta olunca bir çorba getirecek arkadaşımız yok.
Bir zamanlar göz göze bakarak konuşurduk; şimdi emojilerle his anlatmaya çalışıyoruz.
Kolaylık çoğaldı, incelik azaldı.
Birde tabi başka bir dikkat çekmek istediğim konuda; her şeyi kolaylaştırdıkça, marifetimizi unuttuk.
Bir zamanlar sabırla yoğrulan sofralar vardı; şimdi “sipariş verildi” bildirimiyle doyuyoruz. Yemek yapmayı, az bir katıkla bereketi ailecek yaşamayı gittikçe unutuyoruz. Yemeği beğenmeyen çocuğun alternatifleri oluşuyor siparişle istediğimi alırım diye düşünüyor. Bir çorba karıştırmayı bilmeyen gençlik oluşuyor.
Geçen akşam ailece sofradaydık.
Masada sıcak yemeklerin kokusu, taze ekmek ve görünmez bir sessizlik vardı.
Annem tabakları dizerken televizyonun sesi fonda uğulduyor, babam alt yazılara göz gezdiriyor, kardeşim telefon ekranında kaybolmuştu.
Ben de elimdeki çatalla tabağı dürtüp, “Nasıl geçti gününüz?” dedim.
Kimse duymadı.
Ya da duymamayı seçti.
O an fark ettim: birlikteydik ama değildik.
Aynı masada, ayrı dünyalardaydık.
Teknolojinin parlak ışığı, aramızdaki bağı gölgelemişti.
Sonra bir şey yaptım.
Telefonumu ortadaki sepete koydum.
“Bir oyun oynayalım,” dedim. “Yemeği bitirene kadar kimse telefonuna bakmasın”
Bir an sessizlik oldu. Sonra annem gülümsedi, babam omuz silkti, kardeşim “peki” dedi.
İlk dakikalar biraz garipti. Parmaklarımızın ekransız kalmış haliyle ne yapacağını bilemedik.
Ama sonra… bir şey oldu.
Babam çocukluğundaki bir anısını anlattı: ilk bisikletini nasıl sürdüğünü, düşüp dizini nasıl yaraladığını… Annem kahkahayı bastı, kardeşim okuldaki saçma bir olayı anlattı.
Bir anda masadaki hava değişti.
Sessizlik, yerini sıcak bir gürültüye bıraktı.
Ve o gürültü, uzun zamandır eksik olan bir şeydi: yaşayan bir iletişim.
O akşam anladım:
İletişim sadece konuşmak değil.
Söyleneni duymak değil, hissedileni anlamak.
Asıl iletişim, birbirinin ihtiyacını görebilmek, susanı konuşturmak, yorgunu fark etmek, gülüşle onarmak.
Teknoloji bizi birbirimize yaklaştırmadı; kolaylaştırdı, ama derinleştirmedi.
Marifet, ulaşmakta değil; dokunabilmekte. Sözde değil, seste. Paylaşımda değil, gerçekten paylaşmakta.
Biz iletişim çağında değil iletişim teknolojileri çağındayız aslında
Biz, yeniden hatırlama çağında olalım mı?
Birbirimize dinlemeyi, hissetmeyi…
Ve en önemlisi, birbirimizin ihtiyacını karşılamayı hatırlama çağında…
Çünkü birbirimizin ihtiyacını giderdikçe, bağlarımız da güçlenecek.
Belki de insan olmanın en sade marifeti, budur.
&
Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu,
başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve
anlaşılır bilgiler sunar.
&
Her düşmüşün asıl
sorusudur...
Peki nasıl değişirim, nasıl
toparlanırım sorusu…
Bugün; yapabileceğin kadar
küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek…
Bugün; yapamayacağın büyük
işlerin hayalinde oyalanmayarak...
YAHYA HAMURCU
&
Deneyimsel Tasarım
Öğretisi - İletişim nedir?
&
Sofrada telefonu bırakmayı deneyeceğim :)
YanıtlaSilBireyselliğin ön planda olduğu bu dönemde birbirimize ne kadar da ihtiyacımız olduğunu hatırlattınız. Emeğinize sağlık🌷
YanıtlaSilÇok güzel bir yazı ve tam zamanında! Çünkü şu an dünyada bu yazıya ihtiyacı olmayan çok az insan var, belki birkaç kabile, birkaç köy... Tesekkurler hatirlatma icin.. o en sade marifete erişmek dilegiyle..
YanıtlaSilHemen hemen bir çok ailede olası bir problem ne de güzel anlatılmış, iletişim gerçekten ne demek düşünmemizi sağladı, kaleminize sağlık çok güzel bir yazı olmuş...
YanıtlaSilKaleminize sağlık 🌸
YanıtlaSilGüncele temas eden çok güzel bir yazı… Çoğumuzun bir parçası olduğu sessizlik… Her imkan bizi ileriye götürmüyormuş, tekrar düşündürdünüz bizi 🌟
Günümüzün en büyük sorunlarından birine değinilmiş. O kadar gerçek ki yazılanlar... Artık insanların bir arada olup birlikte yaşadığı o huzur ortamına çok ihtiyacı var.. Huzur diye mutluluk peşinde koşan insanlara dönüşüldü malesef
YanıtlaSilUzakların yakın olmasıyla yakınların uzaklaşması çağı gerçekten… Aynı evde yabancı olduk… Bu kadar zor değil aslında, emeğinize sağlık…
YanıtlaSilTeknolojinin ilerlemesi insanın marifetlerini geriletti, net!
YanıtlaSilİletişimde doğru kapı ihtiyaç gidermekse, günümüzde en büyük ihtiyaçlardan biri olduğumuz yerde bulunup muhatabımıza bilinç vermek olsa gerek…
YanıtlaSilNe güzel söylediniz Hacer hanım.. insanın iletişim halinde olduğu kişiye bilinç vererek ihtiyacını gidermesi bunu kalibre etmesi şu dönemde o kadar kıymetliki..
Sil🌺
Kaleminize, zihninize sağlık..🌺
YanıtlaSilSöyleneni değil hissedileni anlamak... Gerçektende iletişimin ana kanalı bu.
YanıtlaSilİnsanın eğilimi bireyselliğe uygun değil elbette. Ama öyle bir girdaba çekildi ki insanlar bireysel yaşamak konfor alanı oldu maalesef
YanıtlaSil