MUS’AB BİN UMEYR - 4. BÖLÜM

Mus’ab Bin Umeyr: Vazgeçerek Kazanmanın Adı

Yesrib’de Mus’ab’ı sadece yeni bir şehir değil, yeni bir rol bekliyordu.

Bir ömür boyu anlatılacak, hatırlanacak bir rol. Bu rolü üstlenmenin bir bedeli vardı. O, zaten çoktan o bedeli ödemeye başlamıştı. Malını, ailesini, konforunu geride bırakmıştı. Şimdi ise daha büyük bir fedakârlığın zamanıydı, ilklerden olma zamanı. 

Şimdi sıra, uğruna vazgeçişleri olan davayı Yesrib'e götürmedeydi. Peygamberin ona anlattığı ve örnek olduğu şekilde... Artık sadece vazgeçmek yetmiyordu şimdi vakit harekete geçme ve rol kapma vaktiydi. 

Efsun bu satırda duraksadı ve şunu düşündü, "Vazgeçmek yeterli değil tek başına." 

Hayat sadece terk etmekle değil, yerine ne koyduğumuzla şekilleniyordu. Gerektiğinde adım atmak, bir rol kapmak gerekiyordu. Bu da en az vazgeçmek kadar cesaret istiyordu. 

Asıl mesele ne için neyden vazgeçtiklerimizdi. 

Mus’ab, Peygamberin ve Kur’an’ın ona öğrettiklerini insanlara tebliğde bulunmaya başladı. Merhamet, hoşgörü, sabır ve güzel üslup ile hakikati doğru şekilde aktarmak... Yesrib halkı bu güzel ahlaklı genç adamı çok sevmişler, “Mus’ab el-Hayr” – Hayırlı Mus’ab - diye anmaya başlamışlardı. O artık sadece Mekke’nin genç zengini değil, Medine’nin hakikat öğretmeniydi. 

Efsun bir an duraksadı. “Ben nasıl anılırım?” diye düşündü. Önemli olan bu hayatta kendi adına yakışacak doğru bir lakap edinebilmekti. Aslında herkesin bir lakabı vardı belki de; birilerinin gözünde nasıl anıldığı, hangi özellikleriyle hatırlandığı… Ama mesele, doğru lakabı, doğru şekilde kazanabilmekti. Efsun’un zihninde sessiz bir soru belirdi: Ben neyin Efsun’u olacaktım? Ben neyin Efsun’u olmak istiyorum? 

“Bir zamanlar kokusu sokakları süsleyen Mus’ab, artık imanıyla kalpleri süslüyordu.” 

Bir yıl boyunca sabırla, sevgiyle, kararlılıkla anlattı. Ve o büyük haberi vermek onun nasibi oldu: “Ya Resulallah, Yesrib’te İslamı konuşmayan ev kalmadı!”

Bu, sadece bir zafer değil, bir emek ve sadakat hikayesiydi. Çünkü: “Bir insanın bıraktığı iz, sahip olduklarından değil, hakkını vererek yaptığı işlerden geçer.” 

Mus’ab öğrendiklerini öğretebilir hale gelmişti çünkü sadece öğrenmekle kalmamış hayatında da uyguluyordu. Mus’ab’ı görenler O daha lafa girmeden anlatacaklarını onda görüyorlardı. Takva, sabır, adaletli oluşu, yumuşak huylu oluşu ve tebessümlü bir yüz ifadesi onun anlatacakları hakkında çok şey söylüyordu. Mus’ab bin Umeyr öğrendiklerine iman etmiş bir gençti. Bu sadece dilinde değil, aynı zamanda davranışlarında da görünüyordu. İnsanları üzmeden, kırmadan, onları dinleyerek ve onların faydasını gözeterek hareket ediyordu. Tıpkı annesine karşı hep merhametli oluşu gibi.

Mus’ab’ı dinleyerek iman edenlerden biri de Sa’d bin Muaz’dı. O gün Mus’ab, Medine’deki bir bahçede bir grup insana İslam’ı anlatıyordu. Duydukları karşısında öfkeyle dolan Sa’d, eline mızrağını alarak hızla oraya geldi. Yanına yaklaşıp sert bir sesle sordu: “Sen buraya bizim zayıflarımızı kandırmaya mı geldin?”

Mus’ab ne korktu ne de çekindi. Ne savunmaya geçti ne de gerildi. Sadece sakinlikle: “Bir otur, dinle. Hoşuna gitmezse giderim,” dedi.

Sa’d, Mus’ab’ın yumuşak ses tonuna ama bir o kadar net olan duruşuna şaşırmıştı. Oturdu ve dinledi, Mus’ab Kur’an’dan ayetler okudu. Anlattıkları kalbe işleyen sözlerdi ama asıl ikna edici olan, onun hâliydi. Mus’ab’ın yüzünde kibir yoktu, korku da yoktu. Elinde ne silah ne güç vardı. Sadelik, kararlılık ve merhamet vardı.

Sa’d uzun uzun düşündü, sonra başını kaldırdı ve şöyle dedi;

“Eğer Mus’ab gibi biri bu dine inanmışsa, demek ki bu sözler boş değilmiş.”

İşte o gün, Sa’d bin Muaz Müslüman oldu. Ve bütün bir şehir değişmeye başladı.

Bazen bir insan konuşmadan da çok şey anlatabilir. Mus’ab, anlatmadan önce yaşıyordu söylediklerini. Ve bu, anlatmaktan çok daha güçlü bir davetti.

Efsun sayfanın son satırında uzun süre kaldı. Bazen bir insanın anlattıkları değil, varlığı etkileyiciydi. Efsun bunu fark etti, insan kendini anlatmaya çalışmaktan önce, anlatan bir yaşam inşa etmeliydi. Mus’ab böyle biriydi.

Başını yavaşça kaldırdı, gözlerini kapattı. Ve sessizce içinden geçirdi: “Ben de anlatmadan anlatmak istiyorum.”

ÖNCEKİ BÖLÜM

SONRAKİ BÖLÜM

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"Her düşmüşün asıl sorusudur...

Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım sorusu…

Bugün; yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek…

Bugün; yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak..."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ