EY İNSAN, SAKIN SAPMA YOLUNDAN!

Küçükken annem sıkı sıkı tembihlerdi; “Kızım, sakın bilmediğin yollara sapma, uzak dur!” diye. Üstümde incecik bir mont, sırtımda 4. sınıfa kadar kullanmam gereken kocaman bir çanta…

Henüz birinci sınıftaydım ve okula kendim gidip gelmem gerekiyordu. Okulumuz sabahçı ve öğlenci diye ikiye ayrılırdı. Öğlenci olunca haliyle kışın okul çıkışlarımız karanlığa denk gelirdi. İlk birkaç gün okuldan annem gelip almıştı beni. Sonraları gelememişti, evde iki küçük kardeşim vardı ve onları yalnız bırakamıyordu. Ben de evin büyük kızı olarak tek başıma okula gidip gelmek zorunda kalırdım o karanlıkta. 

Korkardım karanlıktan, arka sokaklardan. Yanlış bir sokağa saparım da annemin dediği gibi başıma bir şey gelirse diye ödüm kopardı.

Sahi, karanlıktan neden korkar insan?

Karanlıklar örter kötülüğü, kötüyü. Şehrin kirli sokaklarını, insanların kirli taraflarını, suçlarını, yanlışlarını… Saklar önüne çıkabilecek tuzakları. İnsanlar için sığınaktır karanlık.

Peki, karanlık mıdır suçlu olan?

Hayır, hayır! Tabi ki değil! İnsanın seçimleridir onu karanlığa götüren. 

Seçimlerini yanlışa götüren, seçeneğin önündeki süstür cazip gelen. İsteklerine en hızlı cevap verendir bizi yanlışa sürükleyen. 

Ne tatlı gelir yanlışın önündeki o güzel olan. Tatlı tatlı konuşur, nasıl da hak verir, okşar nefsini insanın.

Peki, yanlış yola gitmeden önce kim bastı tuşa? 

Anne babalar mı? Eş mi? Çocuklar mı? Arkadaşlar mı?

Yoksa ben kendim istemiş olabilir miyim o hayatı? 

Düşüncemden geçmiş olabilir mi o yanlış seçenek? 

İnsan istemezse kimse ona yaptırabilir mi yanlışı?

Beni o seçeneği seçmeye iten şey neydi? Güzellik mi, güç mü? Haz mı, fayda mı?

İnsana karanlıkları aydınlık gösterenler olur bazen. Aydınlıkları da karanlık… 

İçinde de yetiştirmekle sorumlu olduğu küçük bir çocuk olur, bir de desteleyeni…

Peki, insan sapmadan nasıl gider dosdoğru yoldan? 

Zıddında ne varsa uzak durarak. Yaklaşa yaklaşa geldiği noktadan uzak dura dura kurtularak.

Yani mesele diyetteyken o pastayı yememekten ziyade o pastayla karşılaşmamak, karşılaşsan da uzaklaşmak…

Her saniyemde düşündüğüm adamı düşünmemek değil de ona yaklaşmamak.

Öyle kolay değildir doğru yoldan yürümek. Aklını karıştıracak şeyler çıkar insanın karşısına, arada takılır düşer. Arada, atılan çelmeleri fark etmez, tökezler. Ama yine düşse de kalkabilir. 

Yaralı bir kuşun iyileşip uçabilmesi gibi…

Hasta yatağında şifa bulanın ayaklanması gibi…

Bağımlı olanın bağımlılığından kurtulması gibi…

Bu işin yöntemi nedir?

Bir annenin tembihlemesi gibi, sakınmak, uzak durmak. 

İnsan neyden, ne kadar kendini koruyabileceğinin farkında olsa, bir denese, bir tadına varsa kendinin neler başarabileceğini anlar o zaman. 

İnsan sandığından çok daha güçlü. Nasıl güçleneceğini bildiğinde… 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ