Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Şiddetli bir gürültüyle uyandı. Kulakları sağır edecek bir sesti bu. Derin bir çınlama. Hala devam etmekte. Gözlerini açıyor ama bir şey fark etmiyordu. Kapkaranlık. Zifiri karanlık… O da ne? Bir ses daha… Havai fişek gibi uzaktan. Hayır! Yaklaşıyordu. Yer yerinden oynadı sanki. Ne oluyor deprem gibi ama değil… Farklı farklı yerlerden gelen benzer sesler. Belli belirsiz çığlık sesleri duyulmaya başladı. Odasını tanımaya çalıştı. Doğru ya, odasında olmalıydı, yatağında doğruldu. -Anne! diye bağırdı. Annesinin bağırdığını duydu. -Sakin ol kızım geliyorum, kardeşini de almam gerek. Hayır! Kardeşim daha 7 aylık. Şimdi nasılda korkmuştur. Kapıya yöneldi. Tam kulpa uzandı ki, yer ayağının altından çekildi. İçinden bir parça koptu da kapı kulpunda asılı kaldı sanki. Annesinin çığlığı oldu kulağındaki son ses. Kardeşim, annem, babam, yan binada oturan arkadaşı Ahmet, hava soğuk olduğu için apartmanın girişinde onlara ayrılmış kutuda uyuyan kedicikler… Ne olacaktı şimdi! Yüzünden süzülen yaşla...

Derin bir nefes aldı... İçindeki boğulma hissini çektiği nefesle rahatlatmaya çalıştı, olmadı. Doğruldu biraz hava alabilmek için sahile doğru yürüdü. Bir banka oturdu. Güneş parlıyordu ama onun hayatı kuyu kadar karanlıktı sanki… Geldiği duruma anlam veremiyordu. Nasıl buraya gelmişti her şey? Nasıl bu kadar sarpa sarmıştı? Dengeyi kuramıyordu artık. Tüm hayatı bu durumdan etkileniyordu. Ne hayallerle gelmişlerdi buraya. Canı acıyordu. Bu kadar şey yapmasına rağmen ne bir çözüm bulabiliyordu ne de bir huzur. Elinden gelen her şeyi yapmaya çalışmıştı evde huzur bozulmasın diye. Durumları olmadığı için o yıl okulu kazanmasına rağmen bir yıl daha hazırlanayım bahanesi ile okula gitmemişti. O süre zarfında da hem çalışır eve destek olurum hem de para biriktiririm diyordu. Öyle de yaptı hemen bir işe girdi, çalışmaya başladı. Gününün büyük çoğunluğu işte geçtiği için planladığı gibi kalan vaktinde pek ders çalışamıyordu. Aynı zamanda evde ço...