UMUT OLSUN Kİ…
Ekim ayının sonları, sıcaklıklar halen mevsim normallerin üzerinde seyrediyordu. Tatilin etkisinden tam olarak çıkamamıştı Umut. Sıranın üzerindeki karalamaları zihni sünger gibi içine çekiyordu ama neyi alıp neyi almadığının o da farkında değildi. Tıpkı hayatına yeni insanların girip çıkması gibi. Bu hali uzun bir süre gözlerini kırpmadan devam etti. Hayatta da kim bilir daha neleri fark edemiyor insan? Birden zilin çalması ile irkildi ve zihnindeki kalabalığın peşinden gitmeyi bıraktı. Çünkü yetişmesi gereken bir başka ders vardı. Okul dönemi yeni başlamıştı ve adapte olmakta zorlanıyordu.
Yeni şeylere başlamayı severdi ama sonunu getirmek çok da kolay olmuyordu. Önceki dönemin ağırlığını omuzlarından atamamıştı. Alt sınıftan kalan dersleri vardı. Ne okul dersleri ne de arkadaş ilişkileri iyi gitmiyordu.
Tüm bu olumsuzluklara rağmen Umut, hareketini bırakmıyordu. “Evet şu an istediğim şeyleri nasıl yapacağımı bilemeyebilirim, arkadaş ilişkilerim iyi gitmiyor olabilir ama bunun bir sonu olmalı!” Umut çaba gösteriyordu, dönem başında yapılacaklar listesi hazırlamıştı. İsteklerini ve hedeflerinin sınırlarını çizmesi gerektiğini zaman içerisinde anlamıştı. Elbette başında kaos olması normaldi çünkü her hedef kendine has bir uyum ister.
● Hiçbir düzen bir anda oluşmaz.
● Hiçbir çocuk bir anda dünyaya gelmez
● Hiçbir başarı bir anda oluşmaz.
● Hiçbir engel bir anda aşılmaz.
Hepsinin başında biraz acı vardır. Tüm mesele, insanın neyi ve hangi bedeli ödemek istediğine, neyi de istemediğine karar vermesidir. Umut’un bir dönem derslerden kopmasının, arkadaş çevresine adapte olamamasının sebebi de tam olarak neyi isteyip neyi istemediğine karar verememesiydi.
“Ama artık karar ver Umut!” dedi içindeki sesi. Sanki derin bir uykudan kalkmış gibi hissediyordu. O esnada derse yeni bir hoca gelmişti. Gözleri öyle keskin bakıyor ve o kadar netti ki sınıftaki herkesin odağını bir anda kendine çekmişti.
“Hedefiniz ne çocuklar?” diye sınıfa sordu.
Kimi bu soruyu hiç düşünmediğini fark etti, kimi tiye aldı, kimi hala karar verememişti. Ama herkes şu konuda hemfikirdi; “Mutsuz olmak istemiyorum”.
“Evet çocuklar ismim Murat, yeni fen bilgisi öğretmeninizim. Bugün derse girmeden önce, rotanızı belirlemenizi istiyorum. Gerçekten neden buradasınız? Neden burada okumayı seçtiniz? Mesleğinizin getireceği zorlukları hesap ettiniz mi? Neden bunları belirlemenizi istiyorum? Çünkü rotanız olmazsa denizde alabora olursunuz ve herkes denize açılamaz. Bir bedel ödeyeceksiniz. Yorulduğunuz zamanlar olacak... Ama asla “Acaba?” dediğiniz zamanlar olmamalı. Yoksa kaybedenlerden olursunuz.”
“Kaybolmak? Rota? Zorluk?” duyduğu kelimeler ile "Evet, artık hedefini belirleme vaktin Umut. Ve bu hedefi kimse senin yerine belirlemeyecek çünkü tüm zorluklarla sen mücadele edeceksin” diye devam etti…
Peki ama nereden başlayacağım?
İçinde sanki yavaştan bir umut tomurcuğu filizlenmişti. Kabullenmişti durumunu ve mücadeleden vazgeçtiği için de utanma hissetmeye başlamıştı. Çok zamanı gitmişti ama hiçbir şey için geç değildi. Yeter ki doğru şekilde tekrardan ufak da olsa başlamaktı. Gerçekten hedefini ve amacını yeniden belirlemek ve tazelemek istedi Umut.
İnsanın yeter ki bir amacın olsun
Umut da gelir, güç de gelir,
Çözüm de gelir marifet de gelir.
Düştün mü? Kalk ve yeniden başla! Tazelen!
Çünkü insanın kendi elindedir devam etmek umutla…
Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.
&
.png)
"Hayatimda bir seyler daha iyi olabilir, bu sandigim kadar da zor olmayabilir" dedigi an insan, hicbir seye benzemeyen tatli bir umut doluyor icinde.. bu ruh halindeki insanin yurudugu cimen, asfalt bile gulumser..
YanıtlaSilHedef olmadıkça başarıda olmuyor.
YanıtlaSilTıpkı her sonucun bir sebebe ihtiyacı olduğu gibi...
SilDüştün mü? Kalk ve devam et. Umudunu kaybetme. Her yaptığımız çok iyi olacak her istediğimiz sonucu elde edeceğiz diye bir şey yok. Çünkü zaten her işte usta olamayız ya.. İlla ki aksaklıklar olur. Yeter ki biz vazgeçmeyelimm, kendimizi elemeyrlim ✨
YanıtlaSilİnsan gözünde büyüttükleri dolayısıyla çoğu hareketinden vazgeçiyor. Oysaki onu yaşamak sandığı kadar acı verici olmayabiliyor. Sadece gerekli olan amacına ve hedefini sıkı bağlanmak sanırım ve bunu sık sık kendine hatırlatmak.
YanıtlaSilBize hedef belirlemeyi, bunun için bedel ödemeyi değil, anı yaşamayı, andan keyif almayı özendirdiler. Hal böyle olunca rüzgarın önünde savrulduk durduk.
YanıtlaSilAmaçsız ve hedefsiz olduğumuzda nasıl başıboş oluyoruz hayatta… ama bir amaç ve hedefimiz olduğunda sağlam adımlar atabiliyoruz, neyi istediğimizden emin bir şekilde yürüyoruz.. ne kadar kıymetli aslında kendimize sürekli hedefler koyuyor olmak istediğim bir bene dönüşebilmek için…
YanıtlaSilHedefsiz olduğunda insan başı kesik tavuk gibi sağdan sola oradan buraya koşturup duruyor… ama hedef uğruna ödenen bedeller hiç bir şekilde boşa gitmiyor. Çünkü insan neyi neden yaptığını bilir hale geliyor…
YanıtlaSilEmeğinize sağlık
Hedef koymayı büyük büyük şeyler zannettik, halbuki küçükten başlamak hedefi daha ulaşılabilir yapar.
YanıtlaSilÇok güzel bir yazı.. hayatımızda olması gereken ama az yer verdiğimiz bir şeyden bahsetmişsiniz.. sağolun
YanıtlaSilUmutsuz olduğumda mutsuz da oluyo insan enerjisi olmuyor sanki. Umut fakirin ekmeğidir denir ya, umut herkesin ekmeği ama en çok kıtlık yaşadığımız zamanlar hareket edebilmek için umuda ihtiyacımız var sanırım.
YanıtlaSilHiçbir başarı birden bire olmaz… Kaleminize sağlık🤍
YanıtlaSilKalk ve yeniden başla, insana iyi geliyor. Ellerinize sağlık. 🎈
YanıtlaSilEvet asıl soru "neden?" İnsan yaptıklarını ne için yapıyorsa onu kendine sürekli hatırlatması gerek. Ne kadar güçlü bir amacı varsa o kadar hedefte zorluğa dayanıklı oluyor insan...
YanıtlaSilHer düştüğünde her sıkıntında her zorluğunda vazgeçme nefes aldığın süre varsın hareketini yap ve ilerle.. ilerle ki toparlanabil vazgeçme ümide sarıl sımsıkı
YanıtlaSilHayat seni elemeden sen kendini eleme 😊 ama önce amacı olmalı insanın
YanıtlaSilKaleminize sağlık 🌸
Amacının ve o doğrultuda hedefinin olmayışı insanı bu hayatta alabora eden en büyük etken. Ne istiyorum sorusu aynı zamanda.ne istemiyorum sorusunun da cevabı aslında. Böyle olunca insan doğru bir rota belirleyebiliyor kendine. Kaleminize sağlık
YanıtlaSilModumuzu yüksekten bir yazı olmuş😊
YanıtlaSilAmacınız olsun ki UMUDUNUZ olsun.