Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Dedeciğim,  Günlerdir yaşadığım bir şey var. Nasıl anlatsam bilemiyorum…  Ama sana anlatmayacağım da kime anlatacağım değil mi? Dede, uzun zamandır okula giderken ayaklarım geri geri gidiyor. Çünkü bazı çocuklar okulda, bana ve birkaç arkadaşıma zorbalık yapıyorlar. Eşyalarımızı izinsiz alıyorlar ve bu benim malım diyerek bir daha da vermiyorlar.  Kendi kendilerine birilerine kızıyorlar, ters yapıyorlar ve yaptıklarından pişmanlık da duymuyorlar. Özellikle de sınıftaki sessiz sakin arkadaşlarımıza daha çok yapıyorlar.  Arkadaşımın suyunu içiyor sonra suyu onun üstüne döküyorlar. Bazılarımızın fiziksel özellikleriyle alay ediyorlar. Kilosuyla, boyuyla, dişleriyle, sivilceleriyle… Ödevlerini yapmayıp sınıfın çalışkanlarına zorla kendi ödevlerini yaptırıyorlar.  Güçsüz olanların daha da çok üstüne gidiyorlar. Bir keresinde kantinden yiyecek bir şeyler alan arkadaşımın önünü kesip elindekileri almışlardı. Hele kalabalık grup oldularsa havalarından yanlarına kimse ya...

Ekim ayının sonları, sıcaklıklar halen mevsim normallerin üzerinde seyrediyordu. Tatilin etkisinden tam olarak çıkamamıştı Umut. Sıranın üzerindeki karalamaları zihni sünger gibi içine çekiyordu ama neyi alıp neyi almadığının o da farkında değildi. Tıpkı hayatına yeni insanların girip çıkması gibi. Bu hali uzun bir süre gözlerini kırpmadan devam etti. Hayatta da kim bilir daha neleri fark edemiyor insan? Birden zilin çalması ile irkildi ve zihnindeki kalabalığın peşinden gitmeyi bıraktı. Çünkü yetişmesi gereken bir başka ders vardı. Okul dönemi yeni başlamıştı ve adapte olmakta zorlanıyordu. Yeni şeylere başlamayı severdi ama sonunu getirmek çok da kolay olmuyordu. Önceki dönemin ağırlığını omuzlarından atamamıştı. Alt sınıftan kalan dersleri vardı. Ne okul dersleri ne de arkadaş ilişkileri iyi gitmiyordu. Tüm bu olumsuzluklara rağmen Umut, hareketini bırakmıyordu. “Evet şu an istediğim şeyleri nasıl yapacağımı bilemeyebilirim, arkadaş ilişkilerim iyi gitmiyor olabilir ama bunun bir so...

  Bu film gerçek hayattan esinlenilmemiştir... Gerçeğin kendisidir. Yaşanılan bir öyküden dünyanın tüm seyircilerine... İnsan hakları aranıyor.. Aranılan dünyaya şuanda ulaşılamıyor... Birisi bir gün dedi ki : "Şahitsen delil koyman gerekmez miydi? çünkü gerçek ispatını ister" Tüm varlığıyla duymayan dünyaya hakkı haykıranlar biliyor ki Hiçbir mücadele kolay kazanılmaz... Tekrardan ayağa kalkanlar kazanır... Bu film gören bir göz... Duyan bir kulak ve hisseden kalpler için çekilmiştir...   & Deneyimsel Tasarım Öğretisi   insanın  mutlu, başarılı  olması ve   doyumlu ilişkiler  yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.  & "Bu senin yaşamın… Bu senin yaşamın ama, beni de ilgilendiriyor! Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor. Çünkü; aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz." YAHYA HAMURCU & &   KİM KİMDİR İLİŞKİLERDE USTALIK BAŞARI PSİKOLOJİSİ

“Aman nasılsa daha zaman var, hallederim bir ara” dedi Ayşe ve elindeki dosyayı masanın üzerine bıraktı. Elif o sırada şaşkın şaşkın ablasının hazırlanmasını izliyordu. Onun bu rahatlığını anlayamıyordu. - Abla sana inanmıyorum! Nasıl bu kadar rahat olabiliyorsun? Benim bu kadar bekleyen işim olsa, onları bitirmeden rahat edemem. Ayrıca o iş beklerken de başka bir şey yapmaktan keyif alamam doğrusu! Sen bu durumda gerçekten keyif alabiliyor musun? Ayşe bir an düşündü “Aslında rahat mıyım ki?” diye sordu kendi kendine. Hayır rahat değildi ama bu durumu farkına varamadan alışkanlık haline getirmişti. Yani ertelemeyi hayatında normalleştirmişti. Sıkıştığı zamanlarda bunun farkına varıyor o zaman da kendi kendine kızıyordu. Sonra bir daha ertelemeyeceğine dair kendine sözler veriyor. Ama o an geldiğinde bekleyen şeyi yapmak Ayşe’ye zor geliyordu. Birde daha önce ertelediği işlerinin de zamanı geldiğinde büsbütün zorlanmaya başlıyordu.  Bir keresinde “Aman hallederim bir ara “ deyip su ...