BEŞ GÜNDE BAMBAŞKA BİR ÇOCUK

Böyle bir başlık hangi annenin dikkatini çekmez ki?

Serap kitapçıda yorgun düşmüş bedeni ile dolaşırken gördüğü bu kitapla birden canlanmıştı. Hızlıca kasaya koştu ve okumak için eve gitmeyi bile beklemeden yolda göz gezdirmeye başladı. Birden kendi kendine “Serap hem yürüyüp hem okuyamazsın. Şimdi düşüp bir yerini kıracaksın al başına iş…” Serap mantığıyla hareket eder, her konuda tedbir alarak hareket ederdi. Evinde de düzen hakimdi hatta bu durum bir tık abartılıydı onun evinde. Çevresinden bu konuda eleştiriler alsa da bir türlü esneyemiyordu. 

Evleneli çok zaman olmadan anne olmuştu Serap. Bebeği de erkenden dünyaya gelmiş, büyük bir hayati tehlike atlatmışlardı. Bir anda tüm dikkatlerini minik bebeklerine vermişlerdi. O kadar minikti ki ne gözleri belliydi ne de ağladığı… eşi ile sabahlara kadar nöbet tuttukları biricik oğulları Can ilgi ve sevgi içinde ne çabuk büyümüştü.

Can ailenin ilk torunuydu ve annesi ile birlikte hayata tutundukları bir doğum öyküleri olmuştu. İlk olmanın yanı sıra dünyaya geliş öyküsü ile geniş aileye bağış gibiydi her ikisi de. Serap eşi ile aile binasında yaşıyordu. Aile büyükleri Can’ın büyümesine bol bol müdahaleleri yakından şahitlik etmişlerdi.

Serap ve eşi ne kadar hareketli ise biricik Can’da onlar gibi hareketli idi. Kaşla göz arasında her türlü haylazlığı büyük bir gürültüyle yapabiliyordu, kuzeni gibi sessiz de olmuyordu. E tabi etrafında hayran bakışlarla onu izleyen dede, babaanne biricik torunlarına laf söyletmiyordu. “Çocuktur yapar. Aman kırılırsa kırılsın, yenisini alırız yeter ki çocuğun kalbi kırılmasın.” diye diye büyümüştü Can ve okul çağı da gelmişti.  

Büyük bir heyecanla hazırlıklar, bol bol alışverişler yapıldı. Sonunda nihayet artık ders zili çalmıştı. Aslında daha ilk günlerde gelecek günler için işaretler ufak ufak geliyordu ama ne yazık ki Serap onları göremedi. Ta ki son yarı döneme gelindiğinde öğretmenin okula daveti ve söyledikleri ile büyük bir üzüntü oluşmuştu Serap’ta. 

Akşam olduğunda yüzü düşmüş, dalgın bir şekilde karışıldı eşini. Eşi yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ederek “Bir şey olmuş belli yüzünde güller açıyor” dedi. “Evet, oldu” dedi Serap ve devam etti, “Öğretmen çağırdı bugün malum konu Can, okulda uyumsuzmuş, öğretmeni dinlemiyor verilen görevleri yapmıyormuş, arkadaşlarının emek verdiği resimleri boyayıp karalayıp gülüyormuş. Arkadaşlarından ağlayanlar olmuş… Sonuçta hepsi daha çocuk ama çok utandım çok… Belliydi böyle olacağı ben ne zaman bir şey desem herkes benim karşımda Can’a karşı koruyucu kalkan oldu. Sanki onu benden fazla sevecekler…”

Can anaokulunda da benzer davranışlar sergilemişti fakat o zaman daha küçük diye çok da üzerinde durmamışlardı.

Eşi de sorunların üstüne gitmeyi sevmezdi. Konuşmadıkça arkaya attıkça halloldu zannederdi, yine öyle yaptı. “Yine çok büyütüyorsun çocuk bunlar biz de yaptık zamanında büyüdükçe geçer” deyip geçiştirdi. 

İşte kitap da tam böyle zamanda çıkmıştı karşısına, bir nefeste okudu okumasına ama ne yapacağı yazmıyordu. Zaten kendisinin de fark ettiği onlarca tahlil vardı evet ama “Neden? Nasıl?”  sorularına cevap yoktu, ne olduğu yazılmış ama neden olmuş, nasıl toparlanacak o eksikti…

O kadar heyecan ve hevesle aldığı kitaptan da ne yapacağı ile ilgili bir yöntem bulamamıştı ve derin düşüncelere dalmıştı. Oğlunun uyumsuz olmasının sebeplerini biliyordu, biliyordu bilmesine ama ne çare ki nasıl çözeceğini bilemiyordu. Herkesin onu sevdiğini elbette biliyordu ama bu aşırı sevgi, ilgi Can’a iyi gelmiyordu. 

Can durumdan şikâyetçi değildi tabi her istediği yapılıyor, her yaramazlığına göz yumuluyordu. Ama nasıl benim çocuğum benim için önemliyse, diğer ailelerinde çocukları onlar için o kadar önemliydi. Onların kendi çocuğu yüzünden üzülmesine içi hiç el vermiyordu. Can büyümüştü büyümesine ama onu iyi yetiştiremediğini düşündü. Büyütmekle yetiştirmek farklı şeylerdi…Nasıl yapacak nereden başlayacaktı? 

Hiçbirinin bir günde olmadığının farkındaydı, bu bir süreçti ve birden de düzelmeyecekti ama kolları sıvayıp ne yapması gerektiğini öğrenme zamanı gelmişti artık…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"Bir damla, bir damlanın önemidir bardağı taşıran...

Bir damlalar, bir damlalardır bardağı dolduran...

Hangi bardak bir damla ile dolar, diğer damlalar olmadan...

Hangi bardak taşar, damlalarla bir damla olmadan..."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ