GÜNEŞ MİYDİ KARANLIĞI AYDINLATAN

Derin bir nefes aldı...

İçindeki boğulma hissini çektiği nefesle rahatlatmaya çalıştı, olmadı. Doğruldu biraz hava alabilmek için sahile doğru yürüdü. Bir banka oturdu. Güneş parlıyordu ama onun hayatı kuyu kadar karanlıktı sanki…

Geldiği duruma anlam veremiyordu.

Nasıl buraya gelmişti her şey? Nasıl bu kadar sarpa sarmıştı? Dengeyi kuramıyordu artık. Tüm hayatı bu durumdan etkileniyordu. Ne hayallerle gelmişlerdi buraya. Canı acıyordu. Bu kadar şey yapmasına rağmen ne bir çözüm bulabiliyordu ne de bir huzur. Elinden gelen her şeyi yapmaya çalışmıştı evde huzur bozulmasın diye.

Durumları olmadığı için o yıl okulu kazanmasına rağmen bir yıl daha hazırlanayım bahanesi ile okula gitmemişti. O süre zarfında da hem çalışır eve destek olurum hem de para biriktiririm diyordu. Öyle de yaptı hemen bir işe girdi, çalışmaya başladı. Gününün büyük çoğunluğu işte geçtiği için planladığı gibi kalan vaktinde pek ders çalışamıyordu. Aynı zamanda evde çoğunlukla misafir oluyordu. Annesine yardımcı olup misafirleri ağırlıyor sonra bulaşıkları yıkayıp bir an önce uyumak istiyordu.

Haftalık izninden kalan zamanda da ev temizliğiyle ilgileniyordu, annesi ağır işleri yapamıyordu. O yüzden en az haftada bir iyi bir temizlik yapması gerekiyordu. Aynı zamanda yatılı okuyan kardeşlerine para gönderiyordu. 

Roller değişince problemler de değişir.

Buna rağmen evde her gün aynı konular tartışılıyor ama bir hal çare bulunamıyordu.

Sadece problemler konuşuluyor çözümler kısmı hep bir boş kalıyordu.

Çalıştığı paranın tamamını nerdeyse eve veriyordu. Abisi buna rağmen memnun değil, kaba davranıyordu. İstediklerini harfiyen yapmamasını asilik olarak değerlendiriyordu. Halbuki o yolu da denemişti, tüm parasını vermiş ama yine de hiçbir şey değişmemişti.

Ama abisi nerdeyse her gece kafeye gidiyordu. Onlar kendilerini bu kadar kısıtlarken onun böyle yapması evde tartışmalara neden oluyordu. Evin her türlü yükü ondaydı. Abisinin yapması gerekeni, annesinin yapması gerekenleri o yapıyordu. Roller de çatışmıştı sanki.

O zaman neden iyiye değil de daha kötüye gidiyordu. Gün geçtikçe de artan azalmayana sebep neydi?

 

Ne acı... İnsan bir öyküde haksızlığa uğruyor başka bir öyküde haksızlık ediyordu.

Düşündü...

Peki neden benim bu kadar emeğim görülmüyordu?

Düşündü...

Güneş vakti gelince geliyor, tüm varlığıyla birçok canlıya fayda veriyor. Onun gelişiyle gün başlıyor, birçok iş halloluyor. Güneş yaradılışına bu kadar uyumlu olduğu için gün ve gece bir düzen içerisinde akıp gidiyordu. Peki insanoğlu neden bu kadar dengesizliğe ve düzensizliğe neden oluyordu? İnsan da bir yaratılandı. Peki yaradılışına ne kadar uyumlu idi? Bu sorunun cevabı belli ki birçok şeyi açıklıyordu...

İnsan ya kendisinin olmayan rolleri de üstleniyor ya da kendisinin olan rolün hakkını vermiyordu ve problemler yaşıyordu.

Güneş rolünün hakkını vermişti ve gidiyordu. Peki ya kendisi? Evde sadece kendine düşeni yapmakla kalmayıp babasının, abisinin, annesinin yapması gerekenleri de yapıp sanki tamamlayabilir sandı eksikleri.

Güneş Ay’ın da görevini üstlenmedi hiç. Gündüz güneş ile, gece ay ile güzel ve anlamlı idi...

Ayağını yorganına göre uzatmalı... Hayatında uzanmaya çalıştığı o kadar yer olunca kendini açıkta bırakıyor insan. Varlığı üşüyor. Sonra neden diye düşünüyor?

Buzu bardağa doldurmaya çalışmak gibi... Bardağa buzu tam olarak dolduramayız, boşluklar kalır. İnsanda hayata karşı buz gibi keskin olunca öyle olmuyor mu?

 

Hayattaki Rolünü Bilmeli İnsan

• Ben yaparım, ben ederim... sandım.
• Neyi yapabilirim? Neyi yapamam?
• Neyi yapmalıyım? Neyi yapmamalıyım?

Peki su? Baktığımız şu deniz nasıl da olması gerektiği alana dolmuştu, her derinliğe nasılda uyum sağlamıştı. Boşluklara mahal vermiyordu. Su gibi olmalıydı o halde. İnsan kendi hayatının her aşamasına değmeli, anlamaya çalışmalı, boşluk bırakmamalıydı. O halde baktığını görmeli, duyduğunu işitmeli, dokunduğunu hissetmeliydi. O zaman her şey anlam bulurdu.

Suyun yapısı, ateşin yapısı, toprağın yapısını bildiğimizde ne yapacağımızı da biliriz. Peki benim yapım ne?

Mesele her şeyi yapmak değil, uyumlanmak, kendimi bilip kendi rolümü üstlenmekti…

Şimdi baktığı şu manzara bunu görmesini ve anlamasını sağlamıştı. Derin bir nefes daha çekti gözlerini yumarak. Kulakların duyamayacağı bir şükür yankılandı içinde... Görmesini sağlayana...
Ve yeni sorular oluştu zihninde.

• Peki üstelendiği rollerin sorumlulukları neler?
• İnsan nerede, nasıl davranması gerektiğini nasıl fark eder?
• Neyi yapmak, neyi yapmamak?..

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

Her düşmüşün asıl sorusudur... 

Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım sorusu...

Bugün; yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek...

Bugün; yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak...

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ