İMKANLARIN FORMÜLÜ: İMKANSIZLIK 2
Salih’i işe uğurlayan Burcu, Mustafa’nın yere attığı oyuncakları topluyordu. Ara tatili boş geçsin istemiyordu. Uzun zamandır ziyaret edemediği kim varsa hepsini görmek istiyordu. Buzdolabının kapağına astığı listeye baktı. Evet ilk olarak ziyarete Necla öğretmeninden başlamalıydı.
Necla Öğretmen Burcu’nun köy okulundaki öğretmeniydi. Burcu çocukken Necla Öğretmen’e bakıp öğretmen olma hayalleri kurardı. Azimle çalışmış, o da sonunda öğretmen olmuştu. Sonunda başarmıştı ama kafasındaki soru son zamanlarda Burcu’ya kendini başarısız hissettiriyordu. Her imkana sahip çocuklar neden okumuyorlardı? ‘’Belki de Necla Öğretmenimin bu konuda bir fikri olabilir’’ diyerek numaraları tuşladı. Öğleden sonra buluşmak için sözleştiler.
Necla Öğretmen’i ile buluştuklarında Burcu heyecanla eski öğretmenine olup bitenleri anlattı. Necla öğretmen ilgiyle dinledi Burcu’yu.
-Sen öğrenciyken sana destek olan kimse var mıydı?
-Yoktu.
-O zamanlar okula nasıl gidiyordun? Ödevlerini kim yapıyordu?
-Yürüyerek gidiyordum. Sadece ödevlerimi değil evin çoğu işini de ben yapıyordum hocam.
-Peki 10 yaşındayken evi çekip çevirecek ya da kardeşlerine bakabilecek marifeti sana kazandıran neydi?
- Aldığım sorumluluklar galiba…
- Ne kadar garip değil mi Burcu? İnsan çalıştıkça başarıyor, uğraştıkça marifetli oluyor.
-Evet hocam, sanki sadece marifetlenmiyor uğraş verdiği şey de kıymetli olmaya başlıyor değil mi?
Necla Öğretmen kafasını aşağı yukarı sallarken gülümsedi. Burcu sorusunun cevabını bulmuş olmanın verdiği mutlulukla eve döndü. Heyecanla Salih’i bekliyordu. Bir yandan da tanıdığı insanları gözünün önüne getirdi. Hangi konuda marifetli olduklarını düşündü. Aslında formül açıktı; işini iyi yapan özüne, işten kaçan ise bahanelerine güveniyordu.
Yemekten sonra Burcu ‘’Salih, cevabı buldum!’’ dedi heyecanla. Salih, gözlerinin içi parlayan Burcu’ya merakla baktı…
- İnsan çaba harcadıkça bir konuda marifet sahibi olmaya başlıyor. Marifet sahibi oldukça da güçleniyor. Hangi konuda çaba harcıyorsa da o şey o kişi için kıymetli oluyor. Biz defterlerimizi saatlerce kaplamaya çalışırdık. Kitap okuyabilmek için sınıfta okuma sırası bekleyen çocuklardık. Bizi marifetli kılan da azimli yapan da imkansızlıklarımızdı aslında. Fakat biz zannettik ki; şartlar iyi olursa daha iyisini yapar insan. Bu yüzden tüm imkanlarımızı, elimizde maddi manevi ne varsa çocuklarımıza seferber ettik. İmkanlar içinde boğuldular. O kadar rahatlardı ki; hiçbir şey düşünmeseler de olurdu. Bir şey için çabalamalarına ya da sabretmelerine gerek kalmadı. Onlar yerine biz düşündük, biz çabaladık, başkaca yollar bulduk. Ödevlerini biz yaptık, yanlış davranışları için öğretmenlerinden özür diledik. Evleri oyun parkına çevirdik. Yetiştirmemiz için bize verilen çocuklara, lamba cini gibi ‘dile benden ne dilersen’ dedik. Karnı acıkmadan doyurduğumuz çocuklarımızı yetiştirecektik ama bir baktık ki; sahibimiz oluvermişler.
Salih şaşkın bir şekilde;
- İmkansızlıktı yani bizi diri tutan. İmkanları yanlış kullanmak da çocuklarımızı bozan. Biz bozduk, biz toparlayacağız.
- Salih, peki nereden başlayacağız?
- Bunu şu an ben de bilmiyorum Burcu, düşünelim bu konuyu olur mu? Nereden nasıl başlamalıyız bakalım. Önce geçmişimize bakalım sonra adım adım ilerleyelim. Ne dersin?
&
Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.
&
.png)
En büyük imkan, imkansızlık 😊
YanıtlaSilGüzel yazınız için teşekkür ederim
Keyifle okudum 🌷
Tokluk ve imkan inasını geriletir
YanıtlaSilKaleminize, yüreğinize sağlık. Gerçekten çok etkileyiciydi. Devamını heyecanla bekliyoruz!
YanıtlaSilGünümüzün en temel sorunu insan gerçekten çok yanılıyor
YanıtlaSil👏🌺
YanıtlaSilNe garip insanın imkansızlığının en büyük imkanı olması.
YanıtlaSilO kadar faydali ve tam zamaninda bir yazi olmus ki!.. Milyonlarca aile bu konudan muzdarip, elinize saglik..
YanıtlaSilCozumler sandigimizdan cok daha sade, basit ve yakinimizda olabiliyor.
Ve sanildigi gibi eskiye ozlem, nostalji ya da yoksulluk edebiyati degil mesele... gayet stratejik dusunup imkan yonetimi/kontrolu yapmak.. bundan daha buyuk zenginlik ve guc olabilir mi?..
Sevgiler
Gerçekten çocuklarının iyiliğini isteyen ebeveynler bunu fark edebiliyor
SilBen çok iyi anne baba olacağım diyenler farkında olmadan zarar veriyor
Gerçekten de çözümler çok yakınımızda sade ve basit.
SilBasiti küçümsemediğimizde de birer birer çözülmeye başlıyor
Günümüz ebeveynlerinin duyması gerekenler...
YanıtlaSilGünümüz ebeveynlerinde genellikle duyduğum cümleler, çocuklarına verdikleri imkanlar ile övünme gururlanma üzerine. Taaki problem büyüyüp biz nerde hata yaptık sorusunu kendilerine sorana kadar :(
SilUmarım çok kişiye ulaşır ve güzel faydalar verir bu güzel yazı
İnşaALLAH... Gerçekten ihtiyaç olan bir konu...
SilInsan geçmişini unutuyor oradan deneyim transferi almasi çocuğunu yetistiriken ona kisa yol haritasi olacak.
YanıtlaSilOyuncakları olmayan çocuklar tencere kapakları ile oynar, tahtaları bebek yaparlardı.
YanıtlaSilOyuncağı olan çocuk oyuncağı ile bile oynamıyor :(
Silİmkanları yığmak değildi geliştiren; neye rağmen ne yaptığımız….
YanıtlaSilSorumluluk insana verilen en büyük nimetti aslında.
YanıtlaSilİmkansızlık insanı ne de güzel geliştiriyor. Çocukken tahta ve bezlerden kendimize bebek yapardık.Çok da eğlenceli olurdu.
YanıtlaSilAçlık en iyi motivasyon kaynağı
YanıtlaSilGerçek açık...
YanıtlaSilGörmek isteyene...
"Aman çocuğu kısıtlamayalım, sonra bizden soğur uzaklaşır" anlayışında şimdilerde çoğu anne-baba... Eskiden nasıldı: "aman çok şımarmayım sonra annem babam benden soğur..." yön veren, yöneten taraf değişmiş belli ki..
YanıtlaSilÇok küçükken bir Pazar sabahı annem biraz uyusun diye televizyonu kısıp evi topladığımızı hatırlıyorum, uyanınca da sürpriz olacaktı...
Çocuklara duygu ve düşünce üretecekleri, bir birey olarak iç dünyalarını inşa edecekleri alan vermemek en büyük zulüm aslında... İşte bu alan da biraz açlık, biraz can sıkıntısı ve bir miktar zorluktan geçiyor...umarım toplum olarak görebiliriz.