ÜMİT

  

''Zıırrr! Zıırr!''...

Alarmı kapatıp yatağından kalktı. Ayaklarını sürüyerek banyoya gitti. Tartının üstüne çıktı:

"Üff ya yine kilo almışım!" dedi yüzünü ekşiterek.

Selda 4 yıldır yabancı bir şirkette asistan olarak çalışıyordu. Yorucu bir işi vardı. Sık sık patronuna yurt dışı seyahatlerinde eşlik ediyordu. Yoğunluktan çoğu zaman sandviç ya da abur cubur ile karnını doyuruyordu. 

İşi geç vakitte bittiğinde de yatmadan önce bir şeyler atıştırıyordu. Kilo almayıp ne yapacaktı?

Zaten hiçbir zaman ince bir bedene sahip olamamıştı. Biraz da ipin ucunu kaçırınca hemen aldığı kilolar dışarıdan kendini belli ediyordu... Bahanesi ise "Su içsem yarıyor" demek oluyordu…

Yine bir sabah annesi, ''Seldaa! Hadi kızım kahvaltı hazır, bak krep yaptım sana,'' diye seslendi mutfaktan.

-Kahvaltı etmeyeceğim, dedi keyifsiz keyifsiz...

-N’oldu kızım hasta mısın, neden kahvaltı etmiyorsun?

-Diyet yapacağım. Yine kilo almışım...

-Aman, bırak kızım sabah sabah ne diyeti? Bugün başlar yarın bırakırsın sen...

-Sağolasın annecim sayende tüm motivasyonum yerlerde!

-Kızım zaten sen kilo veremezsin ki. Kaç kere denedin yok yine aynı...

Bir garip oldu Selda... Niye böyle dedi ki şimdi annem diye düşündü. İçi burkuldu, ümidi kırıldı bir anda...

-Evladım senin kemiklerin iri de ondan öyle kilolu görünüyorsun, bozma moralini... 

Annesi sözlerinin onu nasıl etkilediğinin farkında bile değildi. 

Ne de çabuk unutmuştu, yıllar önce kendisi de kızından farklı durumda değildi. Ne yöntemler denemişti, kaç diyetisyene gitmiş kaç kere yeniden spora başlamıştı. Şimdi ise aynı yollardan geçen kendisine karşı tepkisizliği bırak bir de motivasyonunu yerle bir etmişti...

Selda birden iç sesi ile baş başa kalmıştı. Annesinden beklediği yaklaşım;

"Benim güzel kızım ne iyi düşünmüşsün, hem birlikte yürüyüş de yaparız." demesiydi...

Sonrasında onun için hazırlayacağı kalorisi düşük yiyeceklerle de ona destek olurdu.

Ya da bu sefer önceki hataları yapmayıp daha sağlam adımlarla hedefe gitmesi yönünde moral verebilirdi.

''Kolaylıklar kızım, bu sefer hedefinde disipline şekilde ilerle'' demesi bile yeterliydi.

Ama bu sözleri Selda'nın 2 hafta hiçbir şey yapmamasına neden olmuştu. Güncel hayatta iyi yaptığı şeyleri bile yapmaz olmuş; çok sevdiği voleybol kursuna o sürede gitmemiş, stresten daha çok yiyip içmeye sarmıştı...

 

Annesi bilmiyordu ki…

Bir insanın ümidini kırmak, o insana yapılabilecek en büyük kötülüktü...

Ümit öyle bir şeydi ki...

İlkbahar gibi uzun bir kışın ardından yeniden canlanmaktı sanki...

Tüm o ''Yapamam ki!'' lere bir dur demekti.

Özüne güvenmenin başlangıcıydı belki de...

İnsanın kendisine merhametiydi ümit...

Ümidinin kırılması da zıddında birçok hasar bırakıyordu insanda...

Öyle ki kendini yanlış etiketlemesine...

Yapabileceği pek çok şeyi de yapmamasına sebep oluyordu.

Oysa verilen süre hala bitmediyse...

Hala alacak nefesi varsa insanın…

O halde daha alabileceği çok yol, geride bırakabileceği pek çok zorluk da vardı...

O halde, durmak yoktu, ümitsizliğe düşüp yan gelip yatmak hiç yoktu.

Çünkü hedeflerine ulaşmak için azimle çabalayanlar ve sonunda ''hedefimdeki ben'' e dönüşenler ne olursa olsun ümitlerini kaybetmeyenlerdi. 

Selda bu düşüncelerle kendine geldi. Günlerdir süregelen o ruh halinden kurtulmak için hemen harekete geçti. Pek çok kez denemesine rağmen olmayan şey neydi? Bunları tek tek defterine not etti. Artık zayıf yönlerini biliyordu. Şimdi hedefi, karşısında zayıf olduğu şeylere yaklaşmamak ve yapabildiği iyi şeyleri de devam ettirmekti…

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"Bu senin yaşamın…

Bu senin yaşamın ama, beni de ilgilendiriyor!

Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor.

Çünkü; aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ