HAYATIN UCUNDAN SEN DE TUT

Gökhan, kapının önünde sessizce arabasıyla oynuyordu. İlginçtir ki ayakkabılar dikkatini çekerdi. Ne zaman misafir gelse ayakkabılarına bakıp hangi ayakkabı hangi misafirin tahmin etmeye çalışırdı. 

-Nuran Teyze, siyah terlikler senin değil mi?

Gülüşmeler olurdu. 

-Senin bu oğlun bir alem Pınarcığım, ayakkabıdan karakter analizi yapacak yakında bak görürsünüz. 

Yalnız o gün işi biraz zorlaşmış gibiydi. Kapının önünde o kadar çok ayakkabı vardı ki, babasının ölüm haberini alan koşmuş gelmişti taziye evine. Gelen gideni takip edemiyordu. İnsanlar çoğaldığı gibi evlerinin önündeki arabaları da çoğalmıştı. 

Arabalarla arası iyiydi Gökhan’ın. Logosuna bakarak araba markalarını söyleyebiliyordu. Babası bu özelliğini arkadaşlarına söyler, onlar da sokaktaki arabaları sorarlardı. Bilince hayranlıkla ona bakar gülerlerdi. Epeyce “Maşallah” alırdı, bazı amcaları çıkarıp harçlık verdiği de olurdu. 

-Kaç tane maşallahım oldu babacığım, diye sormuştu bir keresinde eve dönerken. 

-Maşallahlarını sen unutsan da hayat sayacak. Sonra sana seveceğin bir hediye verecek, demişti babası. 

Babasının işten gelmesini beklerken annesine;

-Babam gelse artık, bana sorular sorsa da bende hediyeleri kapacağım annem, derdi.

Gökhan, babasıyla vakit geçirmeyi çok severdi. Hafta sonları özellikle babası nereye giderse yanında Gökhan’ı da götürürdü. Birlikte gezerler, araba yıkarlar, çarşı alışverişlerini yaparlardı. Arada çalıştığı yere de götürürdü. Babası motor ustasıydı, arabaların doktoru oydu Gökhan’ın gözünde. Babasını çalışırken izlemeyi severdi, yanında durur, merak ettiklerini sorardı. “Baba bu ne? Arabanın neresi, bu vidayı niye çıkardın? Baba ben de takayım mı? “Baba tornavida vereyim mi? Babası da “ver oğlum” derdi.

Kalabalığın olduğu gün gelen giden arabaların içlerini de incelerken merak etmişti babasını. Nerede kalmıştı? 

Aradan günler geçmişti babası hala gelmemişti, özlemişti hem de çok… Etrafına bakındığında herkes üzgün, suratları asıktı. Annesinin bile yüzü gülmüyordu. O da annesine bakıp üzgün hissediyordu kendini. Önceden oyunlar oynadığı annesi oyun oynamıyor, gülmüyor, hatta onu ara ara ağlarken görüyordu.

Komşuları Pınar’ı yalnız bırakmıyorlardı. Selma, “Hala Gökhan’a gerçeği söyleyemedin değil mi? Anlıyorum, hiç kolay değil. Bütün çocukları da tembihledik ama biri ağzından kaçıracak diye de endişeleniyorum. Senden duyması çok daha iyi olmaz mı?” dedi. 

Bazen hayatın sevdiklerimiz için çok ağır olduğunu düşünür onların yükünü de kendi üzerimize almaya çalışırız. 

Oysa atmosfer de yer kabuğunun üstündedir. Ancak tüm varlıklara uyguladığı basınç farklıdır. Bir dağın zirvesindeki hava basıncı ile toprağın altındaki karıncanın hissettiği hava basıncı aynı değildir. Her varlık kendi yapısına ve hacmine göre göğüsler baskıları. Doğadaki hiçbir şey de buna engel olmaz.

Hiçbir karınca diğer karıncaya “Sen taşıma bırak, ben senin yerine bu yükü taşıyım.” demez. Onu yetiştirir yarınlara. Yavrusunun da hayattan pay alması gerektiğini bilircesine…

Hayatın içinde hüzün de var sevinç de. Eğlence, mutluluk da var hayal kırıklığı, özlem de. Yaşam da var ölüm de. İşleri büyütmek de var iflas etmek de. 

Selma konuşurken Pınar’ın aklından bu düşünceler geçiyordu. Acısı çok tazeydi. Tüm sevdikleri ona destek olmak için gelmişlerdi. Kendini bırakmak ve günlerce odadan çıkmamak istiyordu ama Gökhan vardı. Güçlü durmaya çalışıyordu bir yandan. Bir yandan da ona durumu nasıl söyleyeceğini bilemiyordu, günlerdir ertelemişti. 

Kendi çocukluğu geldi aklına. Babası varlıklı bir adamdı. 9 yaşına kadar bahçeli büyük bir evde oturuyorlardı. Sonra ailesi birden apartman dairesinde yaşamaya karar vermişti. Okulu, arkadaşları değişmişti. Uzun süre söylememişlerdi babasının iflas ettiğini. Sarı saçlı, ağlayan bebek diye tutturduğunda, babasının nasıl yutkunduğunu hatırladı. Çok sonra öğrenmişti olanları. 

Söyleseler ne değişecekti? Herkes kendi yaşına göre, rolüne göre, ucundan köşesinden yaşayacaktı fakirliği de zenginliği de. Üstünü örterek, saklayarak hangi problem problem olmaktan çıkmıştı ki? 

“Çocuklara hayatı altın tepside sunmak ne kadar doğru?” diye düşündü. Hayat öyle bir yer değil… Görevimiz çocukları hayata hazırlamak, seviyelerine göre onları yavaş yavaş güçlendirmek. Onların yükünü alarak onları güçsüz ve savunmasız olarak hayata bırakmak değil diye düşündü. 

Gökhan elbette sorular soracaktı. Elbette anlamakta zorlanacaktı. Ancak anlayabileceği bir şekilde, gerçekleri bilmeye hakkı vardı. Anne oğul, hayatın ucundan birlikte tutacaklardı. 

- Oğlum, diye seslendi Pınar. Anneciğim biraz konuşalım mı?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ