ÇOK MUTSUZUM

Sabah arkadaşlarla buluştuk. Lafladık biraz. Çay, kahvaltı derken öğleni ettik. İş güç var ertelememek lazım deyip kahve içmeden dağılmak olmaz dedik. Dedik de kimsenin ne iş, ne de başka bir şey yapacak hali vardı. Birbirimizin suratına baktık.

“Ne kadar da mutsuzuz.” dedik. Mutsuzluğumuz önce güldürdü bizi. Ağlanacak halimize güldük bir süre. Sonrasında herkes sessizleşti.  Ne sabahın neşesi vardı üzerimizde, ne de konuşacak bir heves kalmıştı dilimizde... Sahi, ne oldu bize?

Ne olmuştu da gençliğin deli kanı damarlarımızda gezinirken eğlence göbek adımız, kahkahalar yoldaşımızken mutsuzluktan kolumuz kanadımız kalkamaz hale gelmişti?

Düşünelim dedik biraz...

Yaşlanıyor muyduk yoksa?

Evlilik mi zordu gerçekten?

Ütü, çamaşır, yemek, çocuk, eş…

Sorumluluklar mı ağırdı?

Hayat mı daha zorlaşmıştı?

Biz mi daha zorduk yoksa?

Çocuklar mı bizi mutsuz eden yoksa evin faturaları mı?

Dolapta giyecek bir sürü kıyafet varken alamadığım o bluz mu beni mutsuz eden?

Bir sürü indirim etrafta uçuşurken o indirimlerden birini yakalayamamak mı?

Aylık kazanç mı yüzümüzü solduran?

Ay sonunu getiremeden biten maaş mı?

Ev sahibinin kirayı arttırma endişesi mi?

Bitmek bilmeyen çocuğun istekleri mi?

Eşimin ailesi mi  beni deli eden kendi ailem mi beni ağlatan?

Hastalık mı mutsuz eden yoksa hastayken aklıma gelen keşke yapsaydım dediklerim mi?

Okumayı yarım bıraktığım kitaplar mı yoksa yarım bırakılan hayatlar mı?

Gitmek istediğim yollar mı?

Gittiğim yolun dikenleri, taşı, tozu toprağımı?

“Daha düşünelim mi?” dedik birbirimize.

“Hayır!” dedik hep beraber.

Neden biz bu kadar mutsuzduk ki? Kimse halinden memnun değildi. Aslında hepimizin şartları gayet iyiydi. Güzel, albenili, marifetli kadınlardık.  Bir koltukta bin karpuz taşırdık. 

Evet, evet bulmuştuk sebebi. Çok fazla yükleniyorduk kendimize... Hayatı, anı yasayamıyorduk. 

Sonra... “Az daha mı düşünsek? Bu olamaz.”dedik. Marifetli olmak mı mutsuz ediyordu bizi? Düşündük saçma geldi, yok olmaz dedik.

 

“Haydi! Bugün erteleyelim işlerimizi...” dedik. Biraz daha kafa patlatalım neden mutsuzuz? diye... Aslında erteleyince o işlerin nasıl da büyüdüğünü bile bile... Bir kahve daha söyledik. Bazımız Türk kahvesi, bazımız ise filtre kahve...

Geldi kahveler…

Neden mutsuzduk gerçekten biz?

Hayat mıydı bizi yoran? Yoksa biz miydik hayatın akış hızına kapılıp kontrolsüzce yol alan? Elimizdekileri tüketirken pervasızca davranan...  Bir an baktık birbirimize. Şaşırdık, gerildik.  “Sebep biz kendimiz olamayız. Asla... Olamayız! Olmamalı!”dedik. Bu şekilde olmamaĺıydı.

Mutsuzluğumun tek sebebi ben kendim olamam. Hayattan beklentilerim o kadar çokken bir kere gelmişken bu dünyaya mutsuzluk neyin nesi. Kabul edemeyiz bunu dedik. Eşim, çocuğum, ailem, işim, hayat pahalılığı varken mutsuzluk kaynağı olarak ben kendim olamam. Olmaz. Öyleydi ama... Mutsuzluğumun tek sebebi bendim. Kendimdim. Şahsen, bizzat kendimdim.  Bakamadım kızlara ama sonra gördüm ki hepimiz farkındaydık aslında. “Bir yerde okumuştum.”dedim.

Dilimden dökülüverdi sessizce...

“İnsan gerçeği bilir ama egosu kabul etmez”

Sesler sustu. Nefesler tutuldu. Zaman durdu.

Sonra bir ses;

“Off ya! Bıktım bu çocuktan! Bak yine arıyor.”

 

-Aynen ya! Hiç bitmiyor istekleri...

-Babası da böyle bunun...

-Hayat pahalı bıktım artık!

 

 “Garson bey! Bize Türk kahvesi. Sade olsun, 2 tane de filtre kahve.“

...

Her insan ister...

Öylesine değil de...

Gerçekten başarılı olmayı,

Gerçekten mutlu olmayı,

Gerçekten iyi ilişkiler kurmayı, 

Peki, kaç insan gerçekten yolunu öğrenmek için bilinç verdi?

Peki ya sen?

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ