Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Mine sabah kalkmış apar topar hazırlanıp çıkmıştı yola. Trafikte giderken elinde telefon kimi arasam diye kara kara düşünüyordu. Borç istemek için kimi arasam? Yine ay sonu ve bitmek bilmeyen borçlarla baş başaydı…   Üniversite hayatı boyunca babasının verdiği harçlığı bir türlü yetiştiremiyordu. İş hayatında da farklı değildi Mine. Maaşı ona bir türlü yetmiyordu. Biraz daha rahat ederim düşüncesiyle kredi kartı almıştı ama işler iyice sarpa sarmıştı. Son taksiti ödeyip kurtulacağım derken yeni bir borç taksiti ile kredi kartının limitini sonuna kadar dolduruyordu. Üstelik bir sürü de ekstra borç birikmişti. Her ay sonu Mine için stres demekti… Arkadaşı, annesi, ablası, babası derken herkesi arayıp destek istiyordu. Hatta bir defasında annesi sitem ettiği için ona darılmıştı. Hele ablası için “parası var ne var sanki yardımcı olsa” diye içinden söylenip duruyordu. Ablası ise Mine’ye, çok tüketim yaptığını, harcamaları kısması gerektiğini söylüyordu. Mine her seferinde “aldıklarımın...

  “Off off! Kollarım koptu şu poşetlerden. Neyse neyse, hiç oflayıp puflamayayım, sonra sorarlar insana zamanında yaşadığın yokluğu ne çabuk unuttun diye... Eskiden kriz olunca ufacık kutularda çaylar verilirdi, şeker ise misafirlere sunulan lüks bir şeydi… Abur cuburumuz kırık leblebiydi, iğdeydi… O da bulabilirsen…” Nurgül, kendi kendine konuşup dururken bir yandan da terliklerini giyiyordu. “Her şey ateş pahası bu devirde. Okullar açılınca hele masraf ikiye katladı demek. Eskiden kitaplarımızı tertemiz tutmaya çalışırdık ki başkaları da kullanabilsin diye… Şimdi ise her biri bir yerde…” -Kiminle konuşuyorsun anne? diyerek içeri girdi kızı Nazan.  -Kim neyi sorar anne?” dedi gülümseyerek. -Yavrucuğum, bir markete, kırtasiyeye gideyim dedim ama fiyatları görünce şok oldum. Daha geçen hafta gördüğüm ürünlerin fiyatı hemen değişivermiş. Artık 2 haneli paraya alabileceğimiz şeylerin sayısı çok azalmış. Cüzdan dolusu para veriyorsun ama poşetleri dolduramıyorsun bile. Cüzdan dolu...