GERÇEK ZENGİNLİK
Şehirdeki düzenli hayatımı geride bırakıp Anadolu’nun küçük bir köyüne doğru yola çıkmıştım. Öğretmen olarak ilk görev yerimdi burası. Yol topraktı, evler kerpiçti. Okulumuz ise üç sınıfı tek odada toplayan eski, mütevazı bir binaydı. İçeri ilk adımımı attığımda gördüğüm; ortada borusu çatlak bir soba, köşeleri kırılmış siyah bir yazı tahtası ve ayakları kırık sıralar. Kafamda istemsiz bir cümle döndü; "Burada ne öğretebilirim ki?" Ama o sabah sınıfa girer girmez içimdeki tüm endişeler gitmişti. Çocuklar öyle içten ve kocaman bir neşeyle “Hoş geldiniz öğretmenim!” dediler ki, o anda tüm endişe ve yorgunluğumu unutmuştum. Ayakkabıları delikti, üstleri başları eskiydi ama gözleri... Gözleri pırıl pırıldı. Kimisi sabah erkenden tarlaya gitmiş, kimisi hayvanlara yem vermiş ama hepsi okulda, sıralarında hazır ve mutluydu. Ders arasında masama küçük bir kese bırakılmıştı. İçinde ceviz, birkaç kuru incir ve el emeği bir mendil vardı. Altına titrek harflerle bir not iliştirilmişti ;...