Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Kalabalık bir ailenin içerisinde büyümüştü Berfin. Babaanne, dede, hala, amca, yengeler, kuzenler herkes bir aradaydı. Küçüklüğünden beri çok hareketli bir çocuktu. Hareketli kişiliğine bir de geniş bir ortam denk gelince iyice yerinde duramaz olmuştu. Sürekli bir şeyler ile meşgul olurdu. Kendinden küçük kardeşlerine bakar, onların ne ihtiyaçları varsa hepsiyle ilgilenirdi. Mutfakta annesinin yanına geçer ona yardım ederdi. Yapılacak şeyler bittiğinde kendini kırlara atardı. Büyüdüğünde de durum değişmemişti, mutlaka meşgul olacağı bir şeyler bulur oradan oraya gidip gelir, yorulsa bile devam ederdi. İnsanlar ona kendi arasında “Atom Karınca” derdi. Tabi bu durumun dezavantajları da vardı. Her şeyi yapmaya çalışırken hayatında bazı aksaklıklar da meydana geliyordu. Herkesin işine koşayım derken kendi derslerini aksatıyordu, arkadaşları sınava hazırlanırken o geri kalıyordu. Çevresindekilerinin her ihtiyacını görmeye çalıştığı için ortamlarda hesabı ödeyen kendi oluyor, elinde para tut...

  “Off off! Kollarım koptu şu poşetlerden. Neyse neyse, hiç oflayıp puflamayayım, sonra sorarlar insana zamanında yaşadığın yokluğu ne çabuk unuttun diye... Eskiden kriz olunca ufacık kutularda çaylar verilirdi, şeker ise misafirlere sunulan lüks bir şeydi… Abur cuburumuz kırık leblebiydi, iğdeydi… O da bulabilirsen…” Nurgül, kendi kendine konuşup dururken bir yandan da terliklerini giyiyordu. “Her şey ateş pahası bu devirde. Okullar açılınca hele masraf ikiye katladı demek. Eskiden kitaplarımızı tertemiz tutmaya çalışırdık ki başkaları da kullanabilsin diye… Şimdi ise her biri bir yerde…” -Kiminle konuşuyorsun anne? diyerek içeri girdi kızı Nazan.  -Kim neyi sorar anne?” dedi gülümseyerek. -Yavrucuğum, bir markete, kırtasiyeye gideyim dedim ama fiyatları görünce şok oldum. Daha geçen hafta gördüğüm ürünlerin fiyatı hemen değişivermiş. Artık 2 haneli paraya alabileceğimiz şeylerin sayısı çok azalmış. Cüzdan dolusu para veriyorsun ama poşetleri dolduramıyorsun bile. Cüzdan dolu...