Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Uhud: Son Vazgeçiş Uhud…   O gün Mus’ab’ın elinde bir servet yoktu, ama bir emanet vardı. İslam ordusunun bayrağı…  O, bu dünyada en çok değer verilen şeylerden vaz geçmişti ama elindeki sancağı bırakmamıştı.  İslam ordusunun bayrağına sahip çıkmıştı.  Savaşın en çetin anlarında düşman, Hz Muhammed’i hedef almıştı. Mus’ab ise dış görünüşüyle Peygamber’e çok benziyordu. Bir müşrik onu uzaktan gördü ve “Muhammed’i öldürmeliyim” diyerek ona doğru saldırdı. Mus’ab, kendini ele vermedi. Ne yüzünü gösterdi ne de sesini çıkardı. Sadece sancağı sımsıkı tuttu.  Böylece düşmanın dikkatini üzerine çekti. Bir kılıç darbesiyle sağ kolu kopmuştu. Sancağı sol eliyle tuttu. İkinci darbe sol kolunu da kopardı. Bu kez bayrağı göğsüne bastı. Son bir mızrak darbesiyle yere yığıldı. O an müşrik zafer çığlığı attı: “Muhammed’i öldürdüm!” Ancak kısa süre sonra sahabeler yanına vardığında Mus’ab’ı tanıdılar. O an, Mus’ab’ın sessiz fedakârlığı karşısında derin bir hayranlık duydular. O,...

Kararın Ardından Gelen Sınav Efsun başlığı okuduğunda kaşlarını hafifçe çattı. “Bir kararın ardından gelen sınav…” Kendi kendine mırıldandı; “Garip, insan bir konuda kararı verdikten sonra işler daha da kolaylaşmaz mı? Hani insan neyi istediğini bildiğinde, hayat o konuda önünü açmaz mı? Öyle olması gerekmez miydi?” Sayfayı kaydırmadan bir süre düşündü. “Demek ki Mus’ab’ın hayatında öyle olmamış,” dedi yavaşça. Belki de en doğru kararlar, en büyük bedelleri getiriyordu. O karardan sonra artık hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Mus’ab artık sık sık Erkam’ın evine gidiyor, Hz. Muhammed’in anlattıklarını dinliyor, İslam’ı daha derinden öğreniyordu. Çok sevdiği at yarışlarını, gösterişli davetleri, eski arkadaş çevresini geride bırakmıştı. Hal ve hareketleri değişmişti. Ve bu değişim, annesinin dikkatinden kaçmamıştı. Mus’ab’ın son davranışlarından şüphelenen annesi, onu takip etmesi için kölesine emir verdi. Ve böylece Mus’ab’ın Müslüman olduğunu öğrendi. Gerçeği öğrendiğinde önce onu ikna et...

Bir Soruyla Başlayan Yolculuk Güneş, perdeyi kapatmasına rağmen odayı öyle aydınlatıyor ve ısıtıyordu ki çalıştığı odada bunalmıştı Efsun elinde telefonla sosyal medyada zaman geçirmeye çalışıyordu.   “İnsanoğlu değerli olmak ister.” Efsun, bu cümleyi okuyunca kendine sordu: “Ben değerli olmak istiyor muyum? Eşim daha çok değer versin, çocuklarım, kardeşlerim, kayınvalidem… Herkes değerimi bilsin.” Evet, Efsun değerli olmak istiyordu. Sonra okumaya devam etti: “Ama hiç kimse kendisine değer katmaya çalışmaz.” Efsun, kendi kendine düşündü: “Demek ki değerli olabilmek ve değerimin bilinmesi için önce kendime değer katmam gerekiyor.” Okumaya devam etti: “İnsan özgür olmadıkça kendine değer katamaz.”   Bu cümle Efsun’un kafasını karıştırdı. Bunun ne anlama geldiğini tam olarak anlayamamıştı. Sonra anneannesinin ona söyledikleri geldi aklına: “Vazgeçebildiğinde özgürsün, kızım.” Ne demek istiyordu acaba? Hep merak etmişti. Neyden vazgeçmek insanı özgür kılar? Yoksa vazgeçebilmenin ...

İnsanların dikkatini çeken ve aklında yer eden bir siması vardı. En dikkat çekici özelliği ise siyah ve mor karışımı olan saçlarıydı. Herkesin ona bakmasına alışmıştı Arzu ama o sadece telefonuna bakar, kafasını bile kaldırmazdı. Her zaman kendi yolu, kendi seçimi ve kendi fikirleri vardı. Arzu, kendi istediği şekilde yaşardı hayatını. Ne de olsa özgürdü bu hayatta … Üniversiteye başlamasıyla birlikte farklı bir şehre gitmiş ve aile evinden de ayrılmıştı. Üniversiteyi bitirmekte de zorlanıyordu. Ona göre bir yerde sabahtan akşama çalışmak özgürlüğünü kısıtlayan bir şeydi. Özgür olabileceği bir iş ve ortamı istiyordu. Sonunda sevebileceği bir iş bulmuştu, internette içerik üretiyor ve insanlara gösteriyordu. Bundan bir de para kazanıyordu. Bu iş bayağı onun vaktini almaya başlamıştı. Bu yüzden üniversiteyi de uzatmıştı hatta. Son iki yılda o kadar değişmişti ki ailesi bile görse tanıyamayabilirdi. Telefonunda uzun süre vakit geçirmeyi severdi, yeni diziler ve filmler izleyerek ...