KARŞILIKSIZ EMEKLER

“Seni doğuracağıma bir kalıp sabun doğursaydım, başımı yıkardım!” dedi annesi. Komşunun kızına ettiği sitem apartmandan duyuluyordu. Neşe, gülümseyerek mutfakta salata yapmaya devam ediyordu. Düşündü... Hakikaten insanoğlu ne hayallerle evlenir, çoluğa çocuğa karışır. Emeklerinin karşılığını alamamak ne de zor bir durumdur.

İnsanlar bu hayatta birçok konuda emek verirler. Okul, ev, iş, çocuk, meslek, kariyer, eş… Çaba ve gayretinin karşılığını da görmek isterler. Nitekim insan kimi zaman görür de kimi zaman göremez. İşte o zaman ah eder en sevdiğine. 

Sadece evladına değil bazen yol arkadaşına verir veriştirir. Nasıl mı? Çok yorgunsun, evi temizlemen gerekiyor, temizlemişsin. Eşinin en sevdiği yemekleri yapmışsın ve içeri girdiğinde bir güler yüz beklersin. “Günün nasıl geçti?” diye sormasını dilersin. Oysa hiç de umduğun gibi olmaz ve işler yolunda gitmez. Bizim adam güzelce yemeğini yemiş, gerile gerile yatıyor. Hem de yeni temizlediğin koltuğun üstünde! Neyle mi? Tabi ki iş kıyafetleriyle...

“Yahu adam! İnsan bir ellerine sağlık der, yeni temizledim oraları, üstünü değiştirip otursaydın ya!” diye geçirirsin içinden. Aslında insanoğlu bu hayatta en çok verdiği emeklere üzülür. Karşılık alamadığı bunca güzel davranışlara dertlenir. Bu da zamanla onun motivasyonunu düşürür. Sevdikleri için yaptığı her ne varsa “Aman kadir kıymet bilen mi var!” diyerek artık daha az keyif alır. Oysa bu hayatta eşi ve çocuklarının yanında önemli olduğu kadar kıymetli de olmak ister.  

Aynı şey iş hayatında da geçerli değil midir? Mesela iş yerinde çalışır çabalar, sorumluluk alır, kafa patlatır. Patron nedense kendine yakın olanları görmeyi tercih eder. Ne maaşına yansıtır emeklerini, ne de bir aferine. Ne yapar çalışan bu durumda? “Aman nasılsa çalışan da bir çalışmayan da, en iyisi mi ben de herkes gibi olayım” diye düşünür ve o işyerinde kötü standart olmaya başlar.

Ancak bu hayatta, ezber bozanlar da vardır. Emeğe bakış herkes için aynı değildir. Kimileri “Ne kadar ekmek o kadar köfte” mantığındadır. Kimileri de “Sen iyiliği yap, denize at, balık bilmezse Halık bilir.” kafasındadır. 

Bazı insanlar vardır, sadece sürecine odaklıdır, sonuçla ilgilenmezler. “Ben işime, eşime, evladıma gereken önemi vereyim, varsın o beni görmese de olur.” diye düşünür. İşte o insanlar, badi badi yürüyen bir çocuk gibidir. Henüz beceremese de yürüme çabasından dolayı mutlu olurlar. İşler iyi gitmese de erkenden açtığı dükkanını süpürür ve bir de şarkı mırıldanırlar.  Ola ki yemek yansa da alternatif bir şeyler üretebilirler. Cebinde parası az iken, bundan hiç kompleks duymaz ve “Nasıl idareli olabilirim?” diye düşünürler. Yani sonuca değil, sürece ve süreçte kendi verdiği tepkilere odaklanırlar. Çünkü sebepleri üretmek kendi elindedir evet ama sonuçların kendine ait olmadığını bilirler. 

 İşte onlar, bu hayatta performans ile sonuçları ayıran insanlar…

Sonuca göre performans oluşturmayanlar… 

Sonuca takılmayıp, emekten keyif almaya bakanlar…

Gariptir ki, insan sonuçları yönetemez ama kendi emeklerini yönetebilir… 

Peki…

Hangisi daha iyi? 

Yönetemediğine takılıp motivasyonu düşürmek mi? 

Yoksa yaparken keyif alıp, performansı arttırmak mı? 

Hayatımıza bir de bu pencereden bakalım mı?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

 

“Her düşmüşün asıl sorusudur...

Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım sorusu…

Bugün; yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek…

Bugün; yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak…”

 

 

YAHYA HAMURCU

 

&

                          Deneyimsel Tasarım Öğretisi - Hareket

 

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ