BENDEKİ SEN

“Sahip olduğumuzu sandığımız şeylerin ne kadarına sahibiz?”

Bu soru nedense birkaç gündür zihnini meşgul ediyordu. Son dönemde yaşadığı olaylar da bu soruyu düşünmesine sebep olmuştu. Kendince araştırmalar da yapmıştı ama mantığına oturmayan bir şeyler vardı. Duyduklarıyla bir türlü ikna olmuyordu Zeynep. Bir şeyleri kendine eksik hissediyordu. 

Düşünmekten canı sıkılmış, anahtarlarını alıp ofisten çıkmıştı. Nereye gitmesi gerektiğini o da bilmiyordu. Arabasına bindi, camlarını hafif açarak dışarıdaki o tatlı rüzgarın içeriye girmesini istedi. Bir yandan da radyoyu açtı. Belki, kafasındaki düşünceler dağılırdı farklı bir şeyler duyduğunda. Frekanslar arasında dolanırken bir konuşma dikkatini çekti. Sesi biraz yükseltip dinlemeye başladı. Konuşan tatlı sesli bir hanımefendiydi. 

-Üzerimizdeki her nimetin içinde ailemizin, yaşadığımız topluluğun ve diğer toplumların hakkı da saklanmış olabilir mi? Etrafımızdan başlayarak dalga dalga yayılacak şekilde. O konuda eksiği olan herkesin çok minik alacağı olabilir mi birbirinden?

Bencillik, ben merkezli yaşam çok yaygınlaştı diyoruz son zamanlarda. İşte bu şekilde düşünmeye başladığımızda istesek de çok bencil olamayız belki.

Spiker; 

-Ne gibi mesela Nilgün Hanım. Bu konuyu biraz daha detaylandırmak ister misiniz?

-Tabi ki Begüm Hanım, mesela şöyle diyebiliriz;

Sağlıklıysam sağlıkla imtihanı olan birilerinin ufak bir payı vardır üzerimde. O zaman, o konuda bir çabam olmalı ki dengeye gelebileyim. Ağır süreçleri olan hastalıkların çaresini araştıramaz herkes. Ya da kalacak yeri olmayan hasta yakınlarına evimizi açamayız belki ama en azından bir hastanın derdini düşünüp bilincimizi ona verebiliriz. Hasta görünen birine gülümseyip iyi dileklerimizi iletebiliriz. Bu onlar için de yüksek motivasyon oluşturur. Bu şekilde belki sağlığımızın hakkını vermiş oluruz bir miktar.

İşe yetişmeye çalışırken metro merdivenlerini çift çift çıkarız çoğu zaman. Mesela o esnada yanımızda titrek bacaklarıyla zor yürüyen yaşlı bir teyze varsa yavaşlayabilmek biraz. Neden? Ben önünden hızla geçip gittiğimde kötü hissetmesin kendini diye. Kim bilir? Belki de gençliğimin hakkını vermeye biraz daha yaklaşabilirim böylece.

Yabancı dilimiz iyiyken, etrafımızdaki insanlar bu konuda çok çabalıyor ve zorlanıyorsa destek olabiliriz. Fırsat buldukça pratik yapıp süreçlerini kolaylaştırabiliriz. Ya da iyi bildiğimiz şeyler varsa -ki herkesin illa ki vardır- onunla ilgili gönüllü bir çaba ortaya koyabiliriz. Böylece ilmimizin hakkını verme konusunda ilerleyebiliriz.

 

Güzel giyinmeyi, dekorasyonu seviyoruz diyelim, imkanımız da var. Gardrobunuzdaki sevdiğimiz şeylerden yakınlarımıza hediye verebiliriz ara ara. Kardeşimize iyi kombin tüyoları verebiliriz. Evini döşeyecek arkadaşımıza renk önerilerinde bulunabilir, bir ihtiyacını giderebiliriz. Eşya israfının önüne geçmek için geri dönüşüm projeleri yapabiliriz. Böylelikle estetik ve görsel becerimizin hakkını vermede ispatımız olur.

Gücümüz, kuvvetimiz yerinde diyelim, durakta, otobüste tanımadığım yorgun birinin poşetlerini taşımayı teklif edebiliriz. Eğer oturuyorsak kalkıp yerimizi ona verebiliriz. Belki bir yardım derneğinin ihtiyaç sahipleri için gıda kolisi paketledikleri projelere dahil olabiliriz. Kaslarımızın ve kemiklerimizin hakkını ne güzel vermiş oluruz.

Sesimiz mi güzel, haftada bir rehberden birini seçip hal hatır sorabiliriz. Küçük yeğenimize, babaannemize şarkı mırıldanabilir, öğrendiğimiz doğru bilgileri aktarabiliriz. Bu sayede sesimizin hakkını verirken motivasyon da vermiş oluruz.

Dokunuşumuz mu güzel, annemizin, eşimizin, çocuğumuzun, arkadaşımızın yorgun omuzlarına masaj yapabiliriz. Bir yetimin başını okşayabiliriz. Ofiste boynunu bükmüş çiçekleri, camii avlusunda eşinin cenazesi önünde ağlayan bir teyzenin sırtını sıvazlayabiliriz…

 

Bu nimetlerin biri ya da birkaçı hepimizde belli zamanlarda olmuştur. Başkalarının hakkı benim olan her şeye dağıtılmış. Bunu kabul eden ve hak edene hak ettiğini vermeye çalışan kişi için, güzel bir koku gibi tüm hayatına siner bu paylar. Etmeyen için ise beyhude bir sahiplenme çabasına dönüşür, soğuk bir sis gibi, emanet bir ceketin ağırlığı gibi…

Arabasının camına vuran çocuğun sesi ile irkildi Zeynep. Radyonun sesini kıstı ve çocuğa baktı. Kaybettiği bir şeyi bulmuş gibi sevindi çocuğu gördüğünde. Duyduklarına artık ikna olmuştu. Benim payım o çocuğun payında gizliydi. Arabasından indi ve çocuğun elinden tutarak karnını doyurmaya gitti. 

O gün hem Zeynep hem de o çocuk için yeni bir doğuş olmuştu. Her şey çok daha berraklaşmıştı zihninde. 

Zeynep aradığını bulmuştu da peki ya bizler? 

Nereden başlayacağım? Kararını verebilecek miyiz?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ