VADİ KONAK NO:18 / Kıymet Alınmaz, Verilir - Bölüm 3
Şebnem olanlardan sonra, yanlışlıkla perdeye takılıp düşüvermiş bir orkide dalı gibi sessizce içine çekilmişti. Onca şeyden sonra neye üzüleceğini şaşırmış, bir yandan da olabildiğince hızlı toparlanmaya çalışmaktaydı. Huzura benzeyen, adını tam da koyamadığı tatlı bir his misafir olmuştu ona bugünlerde. Tıpkı yaz akşamları ılık ılık esen rüzgar tadında bir histi bu.
Bazı sabahlar dev güneş gözlükleri arkasına saklanıp site sakinleri uyurken dışarıda biraz turluyordu. Hem yürümek hem de yalnız kalmak ve harekette olmak iyi geliyordu. Her attığı adımda bir huzur yükleniyordu sanki.
Sinan da verdiği aşırı tepkiden pişman olmaya başlamıştı. Ortağı Fuat kenara çekti bir gün:
“Kanka çok abartmadın mı artık? Şebnem Abla üstüne titriyor. Bu devirde kadınlar çok bencil. Şebnem Abla ise sen ne dersen yapmaya hazır. Kıymetini bil bak pişman olursun!
Tamam, o da abartmış ama kırk yılda bir böyle bir hata yapmış, özgüveni düşmüş demek ki. Hem kadınlar severler böyle işlemleri bilmiyor musun sanki. Sende de vardır illa bir hata. Problemin tek taraflı olduğu nerede görülmüş. Az biraz özeleştiri öldürmez insanı.”
Sinan sessizce dinledi, haklı söze ne denirdi. Bir zamanlar hiç kıyamadığı eşine şimdi çoğunlukla sinir olurken yakalıyordu kendini. Neden değişmişti? “Şebnem değiştiyse ben de değişmişimdir elbet” diye düşündü. “Ben olsam şu anki halimle evlenir miydim? Ne kadar kaba oldum böyle.” Diye düşünmeden de edemedi.
Ne eski neşesi vardı ne de kibarlığı. Maddi açıdan ise Şebnem'in maaşı olmasa geçinemezlerdi bile. İçindeki sessiz cevap ise hiç hoşuna gitmedi.
Ertesi gün oğlunun okulundan aradılar. Rehberlik hocası Efe’de son birkaç aydır gözlemlediği olumsuzluklardan bahsediyordu. Kulağındaki ses; “Dersleri kötü değil ama çok pasif. Varlığı yokluğu belli olmayacak nerdeyse. Depresif bir çocuğa dönüştü. Aile içinde bir sıkıntınız var mı diye aradım. Müsaitseniz biraz konuşmak istiyordum.” derken kelimeler adeta birikip Sinan’ın damarlarını tıkadı. Tansiyonu fırladı mı yoksa çok mu düştü o an ayırt edemedi.
Bu böyle gitmeyecekti. Saatine baktı daha erkendi. Kalktı elini yüzünü yıkadı. O da yetmeyince soğuk bir su içti. Biraz olsun sakinleşti. Suyunu yudumlarken artık sorunlardan kaçmamaya karar verdi. Önündeki adisyon defterinden bir yaprak yırttı alelacele kendine bir manifesto karaladı;
- O ev bize çok büyük, ne demeye azıyla yetinmedin?!
- Kafeyi daha mütevazi bir semtten açıp bu kadar borca girmeyecektin! Müşteriler de buradaki kadar huysuz olmazdı belki...
- Efe’yi çok ihmal ettin, en son ne zaman onunla basket oynadın?!
- Ne ara karını çirkin hissettirecek kadar zorba oldun?!
Şimdilik bu kadar yeterdi, hepsi gülle gibi oturmuştu zaten kursağına. Buna rağmen garip şekilde güçlenmiş de hissetti kendini. Kafasındaki sorunları bir yere yazabilmek iyi hissettirmişti. Nasıl düzelteceğini, nereden başlayacağını bilmiyordu ama sorunları tanımlamak bile ilaç gibi geldi Sinan’a. “Ben biraz erken çıkacağım” diye seslendi ortağına kaçamak bir gülümsemeyle.
Aynı anda Şebnem Vadi Konak sitesinin önünde oğlunun okul servisini bekliyordu. Hiç okul dönüşü buluşup bir yerlere gitmedikleri aklına gelmişti sabah kahvaltı yaparken. İzninin son günlerindeydi, yüzü hala eskisine dönmese de gözlüğü atmıştı kenara.
Efe, sitenin kapısında annesini eflatun gömleğiyle gülümserken görünce kelime oyunu, yani sınav stresini azaltmak için bulduğu yöntem daha keyifli geldi ona: Leylak – Güneş – Son Sınıf...
Eli oğlunun omzunda yokuş aşağı yürürlerken telefonu çaldı Şebnem’in. Uzun zamandır eşinin adını telefon ekranında görmemişti.
- Alo?
- Şebnem evde yoksunuz, erken çıktım bugün. Belki birlikte bir şeyler yaparız. Ne dersin?
- Efe’yle dolaşmaya çıkmıştık. Sahile inen sokaktan yürüyorduk. İstersen bize katılabilirsin.
- Anne, babam mı o?!
Çok uzun bir aradan sonra ilk defa ailece dışarıya çıkmışlardı. Yüzleri gülümsüyor, kalplerindeki o sevinç tüm hareketlerine yansıyordu. Üçü için de kıymetli bir gün olmuştu.
Meğer kıymet, verilen bir şeymiş; önce kendine sonra dibindekilere, sonra tüm etraftakilere…
Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.
&
.png)
Problemin farkına varmak ne kadar kıymetli sonrasında zaten çözüme istekli olunca her şey yoluna girebiliyor, kaleminize sağlık
YanıtlaSilProblemsiz insan yok bu hayatta olmaması da tuhaf olurdu...mesele problemlerimizi dışardan çözülsün diye beklemek yerine biz kendi içimizde nasıl çözüme ulaştırabiliriz aslında... hayatın içinden bir seri çalışması olmuş yazanların elleirne sağlık :)
YanıtlaSilKıymeti, karşıdakini kıymetlendirmeyi ne güzel anlatmışsınız…
YanıtlaSilSen değişirsen dünya değişir :))
YanıtlaSilBunu yazmaya gelmiştim :)
Silİnsan, gereksiz isteklerinin peşinde koşarken gitmesi gereken yolu kaçırabiliyordu. Ama yine de hiçbir şey için geç değildi. Nasıl güzeldir problemlerini fark edip çözüm aramak çözebilmek…
YanıtlaSilAtılan küçük adımlar, dalgaların büyüdüğü gibi büyüyor çözüm için.
YanıtlaSilkıymet verilen bir şeymiş... Alınan değil...
YanıtlaSilŞebnem çözüm arayışına girmişti
YanıtlaSilŞimdi Sinan da sorunu fark edip değişmeye başladı
Biz de çoğu zaman fark edemiyoruz ama kendimizle ilgili yapabileceklerimizi yaptığımızda karşımızdaki de ister istemez harekete geçiyor
👏👏 haftalık dizi bölümü bekler gibi, vadi konak ın yemi yazısını bekler oldum 😂
YanıtlaSilGerçekten öyle 😂
Silİnsanın hep daha iyiyi hedeflemesini yanlış anlamışız, imkanı arttırmaya çalışıyoruz.
YanıtlaSilDoyum imkanı arttırmakta değilmiş meğer ☺️
SilÇok güzeldi, insanın kiymet gördükce kiymetleniyor ...
YanıtlaSilBazen sadece farkı fark etmek gerek... Büyük hamlenin küçük adımı oluyor bu...
YanıtlaSil"yanlışlıkla perdeye takılıp düşüvermiş bir orkide dalı gibi" 🙂
YanıtlaSilSolgun bir çiçeğe su verdiğinde sabırla canlanmasını beklemek gibi.... bir aileyi de şenlendirmek dünyadaki herşeyden kıymetli....
YanıtlaSilÇok doğru! Herşey ailede başlar derlerdi, eskiden klişe bir laf gibi gelirdi bana ama gerçekten öyle, gerçekten maddenin atomu gibi, toplumların özü orası, kalitesi de oradan belli oluyor.. birey düzeyinde ise huzurunun büyük kısmı oraya bağlı gibi geliyor bana..
SilKıymet verince güzelleşen, açan çiçekler 🌸
YanıtlaSilKaleminize sağlık . Bazen basit şeyler güzel farklılık uluşturur.
YanıtlaSilAilenin aile olması gerektiğini anlatanlara selam olsun o zaman...
YanıtlaSilKaleminize sağlık 🤍 bazen problemi bulamadığı için çözemiyor insan o yüzden tanımlama gerçekten çok önemli 🤍🌱
YanıtlaSilÇok kiymetli bir yazı olmuş, kaleminize sağlık..
YanıtlaSilKıymet verilen birşey, güzelliğin beş para etmez bende ki bu sevda olmasa dedikleri böyle birşey mi acaba ?
YanıtlaSilkıymet verebilmek ne güzel, bu farkındalıkta olmak.
YanıtlaSil