MUTLULUK AYAKKABI BAĞLAMAYI ÖĞRENMEK OLABİLİR Mİ?

Ela o gün kafede arkadaşıyla buluşacaktı. Boğazın kenarında şık bir kafe seçmişlerdi, salaş yerleri sevmiyordu. Buluşmaya erkenden gitmişti, arkadaşı ise biraz geç kalmıştı. Aksi gibi telefonunun da şarjı bitmek üzereydi. O sırada oyalanacak bir şey aradı ve bir kahve söyledi. Kahvesini yudumlarken deniz manzarasını seyrediyordu bir yandan. O sırada kulağı arka masada konuşanlara takıldı. 

 

Konuşmalar dinledikçe dikkatini de çekmeye başlamıştı. Bir yandan da dinlediğini belli etmemeye çalışıyordu. Kulağına gelen seste birisi şöyle diyordu: 

- Hz. İbrahim’in RABbini aradığı gibi mutluluğu arıyor insanlar. Mutluluk bir sürü arkadaşa sahip olmak mı? Değil. Öyle olsa bir süre sonra telefonuna bakmaya başlamazsın. Yayınladığı sosyal medya postuna ‘beğeni’ almak mı? Değil. Bir süre sonra hiçbir etkisi kalmıyor. Mutluluk uzun süreli olmalı. İsminin başına eklenen etiketler mi? Doktor, avukat vs. O da değil. Öyle olsa mutsuz doktor ya da avukat olmazdı. 

Ela o sırada “ben mutlu muyum acaba?” diye düşündü. “Aslında haklılık payları var. Deniz manzarasının karşısındayım, hoş bir kafedeyim ama bu beni mutlu etmiyor” diye düşündü. Sonra konuşmaları dinlemeye devam etti: 

- Tek başına kalmaktan kaçıyor insanlar. Halbuki Yusuf Peygamber’de kuyuda tek başınaydı ama yalnız değildi. İnsanlar mutluluğu kovalamak için kendilerinden kaçtıkça tek başınalığa yakalandılar. Sahip olmak istedikleri için koşarken sahip olduklarından iyice uzaklaştılar. 

Ela’nın canı sıkılmıştı, duydukları hoşuna gitmemişti. “Aman ne çok biliyorsunuz” dedi kendi kendine.

Bir yandan da etrafındakilere bakıyordu. Bengü de nerde kaldı diye düşündü. Sonra gözü yan masaya takıldı. Masada beş kişi oturuyordu. Hepsinin başı önüne eğilmişti, herkes telefonuyla meşguldü. Kendisi de zaman zaman aynı durumda olabiliyordu ama dışarıdan bakınca garip olduğunu ilk defa fark etmişti. “Madem telefonlarına bakacak herkes ne diye buluşuyoruz ki?” diye söylendi kendi kendine. 

En önde cam kenarında özel rezerve edildiği belli olan masada ise iş toplantısı vardı herhalde. Şık kıyafetli erkek ve kadınlar, resmi tavırlarıyla oturuyorlardı. Biri stresle ayağını sallıyordu. Diğeri çok sıkılmış gibi görünüyordu. Deniz manzarasını en iyi gören masada kimsenin denize bakmaması garip geldi Ela’ya. İnsanlar denizi görecek halde değildi. 

Pencerenin dışına takıldı gözü. Dışarıda bankta oturan bir çocuk bir yandan su satmaya çalışıyordu bir yandan da ayakkabısına fiyonk yapmayı öğrenmeye çalışıyordu. Pek başarılı sayılmazdı ama yarım yamalak bağladığı ayakkabısına bakarken gözleri parlıyordu. “Mutluluk ayakkabı bağlamayı öğrenmek olabilir mi?” diyerek gülümsedi Ela. Çocuğun mutlu olduğu her halinden belliydi. 

Akşama kadar tek başına su satmak ne kadar sıkıcıdır kim bilir diye düşündü. Ama bu çocuk eğlenmenin de yolunu bulmuştu. Küçük bir başarısı onu nasıl da mutlu etmişti. Biz ise kendimizi mutlu etmek için neler yapıyoruz? Ela yalnızlıktan kaçmak ve oyalanmak için yaptıklarını düşününce, kendini eğlendirmesi gereken küçük bir çocuk gibi hissetti. “Aman telefonsuz kalmasın telefonunu vereyim. Aman arkadaşsız kalmasın birilerini çağırayım.” Kendimi oyalamaktan, eğlendirmeye çalışmaktan vaz geçirmeliyim diye düşüncelere dalmıştı.

O sırada şarja taktığı telefonu çalmaya başladı. Ela telefonu şarjdan çıkarıp açtı. Bengü önemli bir şey olduğunu, gelemeyeceğini söylüyordu. 

“Neyse ki sana bir şey olmamış” dedi Ela. 

Telefonunu kapattı. Normalde hemen mesajlarına, bildirimlerine bakardı ama “bu sefer değil” dedi. Bu sefer yalnızlıktan kaçmaya çalışmadı, aslında yalnız olmadığını düşünmeye başladı. 

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi…

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ