ANNEM NEDEN BENİ ANLAMIYOR?
Annesinin kapıyı çalmadan odaya girmesi ile beraber Ezgi irkildi. Gözlerini kapıya çevirdiğinde annesi ile karşı karşıya geldi.
- Ezgi, Elif Teyzen Ankara’dan geldi. Hadi onu ziyarete gidelim.
-Annecim bugün gitmemiz şart mı?
- Kızım sana kalsa gitmemize de gerek yok. Sen sakın benimle hiçbir yere gelme olur mu?
Annesi Ezgi’nin açıklamalarını dinlemeden söylenmeye başlamıştı.
- Anneciğim tam sınav haftam…
Ezgi kuralları ve ilişkilerinde sınırları olan birisiydi. Ama annesi bu sınırları sürekli ihlal etmeye çalışıyordu. Oysaki Ezgi, küçüklüğünden beri bir şeyleri yalnız yapmayı seven bir çocuktu. Kendi odasında sıkılmadan vakit geçirebilirdi. Küçüklüğünde istemeyerek de olsa annesiyle bir yerlere gitmiş olsa da o planlarına şimdi dâhil olmak istemiyordu. İstemediğini de artık açıkça ifade ediyordu.
Ama annesi onu sürekli kendi aktivitelerine dahil etmeye çalışıyordu.
Akraba ziyaretleri, kalabalık aile toplantıları, Ezgi bunları sevmiyordu. Kendi halinde odasında kitap okumayı tercih etmesi annesini rahatsız ediyordu. Annesinin konuşmalarını artık otomatikleştirmişti. Ezgi, istese de dikkate alamıyordu. Kendinin bu tutumundan rahatsız da oluyordu. Zamanla kendine şu soruyu sıklıkla sorduğunun farkına vardı.
"Neden annesi ile anlaşamıyordu? Neden annesi onu anlamıyordu? Annesi neden onu rahat bırakmıyordu? Neden ona saygı duymadan özel alanına izinsiz giriyordu? Neden annesi ile iletişim kurarken zorlanıyordu?" diye sıklıkla düşünüyordu.
Bunun bir orta yolu olmalı, gerçeği olmalı değil miydi? Bu düşünceler başka düşünceleri, başka pencereleri açmaya başlamıştı.
"Nasıl biri annem?"
Ezginin tam zıttı, kalabalığı sever, yalnızlığı sevmez. Ne yapılacaksa evde herkes beraber yapsın ister. Hep beraber gülelim, eğlenelim, beraber gezelim.
Hemen yeni insanları hayatına alır misafir ederdi onları. Çok çabuk güvenirdi. Hayal kırıklığı yaşadığında çok uçta yaşar ama iki güne hiç yaşanmamış gibi devam ederdi hayatına. Ezgi ve annesi çok farklıydı birbirinden. Annesi film izlerken bile ağlayabilirdi ama Ezgi pek duygusal değildi...
Annesi diğer insanların fikirlerine çok önem verirdi, hatta evini bile diğer insanlara göre dizmişti. Ama Ezgi öyle değildi, kendisine has bir tarzı vardı ve odasını kendi istediği şekilde yapmıştı.
Kimin ne dediğine bakmazdı, Ezgi beğendiyse kimin ne dediğinin bir önemi yoktu…
İnsan dengede mi olmalıydı? Yoksa tek yoldan mı gitmeliydi? Ezgi bu kadar dediğim dedik olmak ne kadar doğru diye düşündü… Veya bu kadar ‘’el âlem ne der’’ diye düşünmek...
Ezgi annesiyle çok farklı olduğunu anlamıştı, o yüzden miydi onca kavga onca anlaşmazlık... İnsan neden gıcık oluyor kendinden farklı olana?
Oysaki bu farklılıklar insanların birbirini ve kendini geliştirebilmesi için verilmişti.
Ezgi annesini tanıyamamıştı, annesi de Ezgiyi… Ama, kendini ve annesini tanımanın bir yolu olmalıydı. Zihnine bu sorular geldiğine göre mutlaka cevapları da vardı.
Şimdi o cevapların peşine düşmüştü Ezgi…
Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.
&
.png)
İnsan tanıyıp kabul edince rahatlıyor.
YanıtlaSilSorular geldiyse akla cevapta yakındır...
YanıtlaSilAynı annem ve ben :)
YanıtlaSilİnsan sebebini anlayınca en azından gıcık olmuyor. Diğer türlüsü neden böyle davranıyor diyerek ömrünü yiyip bitirmekle geçiyor
YanıtlaSilİnsan anlamakla başlar kabule. Bir anlasak kendimizi başkalarını, neden bunu seviyor sevmiyor, neden bunu seçiyor… Kim Kimdir insanın hayatına konfor katıyor
YanıtlaSilProblemin ne olduğunu bilmek insanoğlunun nasıl rahatlatıyor değil mi. bizim için ne kadar büyük bir zenginlik farklılıklarımız.Bir de fark ettiğini kabul edip uyumlansa, Aslında ne güzel olur değil mi. 🌹
YanıtlaSilOysaki farklılıklar değilmidir hayata renk katan:)
YanıtlaSilİnsanları tanımadığımızda bize inat veya kızdırmak için yaptığını düşünürüz. Halbuki herkes kendi mizacını ortaya koyar.
YanıtlaSilFarkı fark etmekle sökülür açılamamış düğümler...
YanıtlaSilÇocukken Zorla düğünlere, günlere götürülen ben, gençliğimde zorunlu kaldığım yerlerde çocuklarla oynardım 😂
YanıtlaSilEn azından onlar oynarken sıkıntı çekmiyorum arada kendi kendime düzeliyorum diye 😂
Çok temas etti sağolun
Bir süreci kabul etmek öğrenmenin ve değişimin ilk ve en önemli adımıdır….
YanıtlaSilİnsanlar farklı farklı yaratılmış. Herkes benim gibi olsun isteyince sorun cikiyor
YanıtlaSilİnsan, insanı gerçek anlamda kim olduğunu bilmediğinde hakikaten gıcık oluyor :) kişiye takılıyor, davranışına takılıyor, üzülüyor, kızıyor, sevilmediğini düşünüyor.. Oysa ki gerçek bambaşka
YanıtlaSilAnnemle ben gibi 😄 Elinize sağlık 🌺
YanıtlaSilBu öykü bir yerden tanıdık geldi ama nereden? 🤔😊
YanıtlaSilİnsanlar bir birinden farklı, bunu anlamanın ve kabul etmenin yolu, farklılıkların nedenini anlamak 😍
YanıtlaSilAnnem diyoruz, evladım diyoruz ama gerçekte birbirimizi ne kadar tanıyoruz.
YanıtlaSilO zaman kim kimdirr :)
YanıtlaSilAh anacığımmm! yaptıkların meğer merhamettenmiş ben anlamamışım...
YanıtlaSilErgenlikte annem ile atışmalarımız geldi aklıma.. 😁 Neyse ki toparladık
YanıtlaSilHerkes benzer yollardan geçmiş anladığım :)
YanıtlaSil