İMKANLARIN FORMÜLÜ: İMKANSIZLIK

Burcu köy okullarında okumuş, okula giderken bir yandan kardeşlerine bakmış, bir yandan da ev işlerini yaparak büyümüştü. Annesi tarlada babasına yardım ediyor, hayvanlarının sütlerini sağıp, sütten yoğurtlarını yapıyordu. Bu kadar meşguliyeti olunca da üç kardeşine bakmak haliyle Burcu’ya düşüyordu. Burcu daha on yaşında evi silip süpürüyor, yemekleri hazırlıyor, bulaşıkları yıkıyor, kardeşlerini uyutuyor, onlar uyuyunca da ödevlerini yapıyordu. 

Hayalleri vardı Burcu’nun; o da köy okulunda ki Necla öğretmeni gibi öğretmen olmak istiyordu. Aradan yıllar geçti, o kadar yokluğa ve imkansızlığa rağmen Burcu, okudu ve öğretmen oldu.

İlk atamasında hayallerindeki gibi bir köy ilkokuluna atandı Burcu, bir süre sonra bir ilçedeki ortaokulda göreve başladı. Burada tanıştığı Salih ile evlendi. Salih de kendisi gibi imkansızlık içinde okumuş, okurken çalışmıştı. Hatta kardeşlerini de okutmak için bazı dönemler ikinci bir işte çalışması gereken zamanlar olmuştu. O kadar çok ortak yönleri vardı ki… İkisi de ufak şeylerden mutlu olabiliyorlardı, başkalarından beklentileri düşüktü, erken saatte güne başlamak onlara huzur veriyordu. 

Salih tüm esnaflardan önce dükkanını açar, Burcu tüm öğretmenlerden önce okulda olurdu. Bu sırada bir de oğulları olmuştu… İsmini Mustafa koydular. Yıllar hızla akıp gidiyordu. Geçen yıllar neleri değiştirmişti? Burcu son zamanlarda sık sık bunu düşünür olmuştu.

Hem Mustafa’ya hem de okulda dersine girdiği öğrencilerine bakıyordu. Gözlemliyor ama okumaya karşı bu kadar hevessiz olmalarına bir türlü anlam veremiyordu. Hiçbir şeyden mutlu olmayan, üstüne üstlük her şeyden memnuniyetsiz ve sürekli şikayet eden çocuklar. Her türlü oyuncakları, kalemleri, simli defterleri, çizgi film kahramanlı kıyafetleri, ışıklı ayakkabıları ile çantasını bile taşımak istemeyen çocuklar. Okula zorla giden, evde hiçbir şeye el sürmeyen, çalışmaktan kaçınan çocuklar. Burcu anlamak ve çözüm üretmek istiyordu. Çocuklar yaşama karşı neden bu kadar iştahsızlardı?

Kendi çocukluğunu düşündü; topraktan kap, ağaç yapraklarını minik minik koparıp oyundan yemek yaparlardı. Akşam oldu mu sokak lambasının altında buluşur tüm çocuklar masal anlatır, şarkı söylerlerdi. Ev işlerinde sorumluluk alırdı. İmkanları yoktu, onların imkanı imkansızlıklarıydı. Topraktan tencere yaparken oyuncak tenceresi olsa çok mutlu olacağını düşünürdü. Veliler de aynısını düşünüyor olacak ki hepsi çocuğuna elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu. “Biz oynayamadık onlar oynasınlar, bize alınmadı onlara alalım. Biz rahat edemedik onlar etsinler” derken çok rahat ama bir türlü doymayan çocuklar ile karşı karşıya kalmışlardı. Burcu bu düşüncelerini eşi Salih’le paylaşmak istiyordu.

“Salih, biz imkansızlıklar içinde mücadele ede ede bu yerlere geldik. Şimdi çocuklarımıza her türlü imkanı sunmaya çalışıyoruz. Çalışıyoruz da bu kadar imkana rağmen neden okumuyorlar, neden bu kadar mutsuzlar?”

“Belki de bizi mutlu yapan imkansızlıklarımızdı Burcu” dedi Salih. 

İnsan yaşamın içinde öyle oluyordu ki, yeniliklere, değişimlere hemen uyumlanabiliyordu. Normal olmayan bazı şeyler normalleşiyordu. Salih ve Burcu’nun kendileri ile ilgili hatırladıkları mutlu çocukluk anılarının sebeplerini şimdi ne olmuştu da kendi çocukları üzerinde uygulayamadılar.

Sohbetleri Mustafa’nın oyuncağını birden yere atıp bağırarak ağlamasıyla yarıda kaldı. Ama Burcu bu soruna bir çözüm bulmaya kararlıydı…

Sahi imkansızlıklar insanın en önemli imkanı olabilir miydi?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,
En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.
Aynadaki kişi…
Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ