BU KADAR FAZLASI ÇOK AZ

Öğlene doğru zar zor uyanabildi Merve. Piyasaya yeni sürüldüğünde sıraya girerek aldığı telefonun alarmı yankılanıyordu bir yandan. Kalkmıştı ama uyanamamıştı henüz. Mutfağa geçti ve kahve makinelere baktı. “Espresso mu, Türk kahvesi mi yoksa filtre kahve mi yapsam?” diye içinden geçirdi. “Aslında şu tam otomatik kahve makinelerden alsaydım, tek tuşla yapıp, latte de içebilirdim.”

Düşüncelerinde kahve dünyasında gezinirken, tezgahta duran telefonuna gözü takıldı ve eline aldı. Öncesi gün yaptığı paylaşıma göz attı gelen yorum ve beğenlere baktı. “Terasta, kocişle kahve keyfi” notunu koymuştu altında. 

Evin terasında, özenle seçtiği bambudan yapılmış oturma grubu ile kahve köşesi hazırlamıştı. Burada keyifli anlar yaşamak istiyordu ama ne hikmetse keyif yapma imkanı pek de bulamıyordu. Arada yakaladığı anlar olduğunda da hemen paylaşım yapıyordu. 

Düşünceler içinde bunun nedenini bulmaya çalışırken gözünün önüne terasla ilgili bir başka görüntü geldi. İş yerindeyken sosyal medyada eve gelen temizlikçilerin kendi terasından attıkları reels videosuydu. En azından terasın tadını çıkaran birileri vardı.

Eşiyle karşılıklı oturacakları bir köşe hayal etmişti. Gerçeklerde ise eşi orayı genelde iş arkadaşlarıyla bir projeyi konuşurken kullanıyordu. Bir iki kez kahve yapıp yanına çıkmıştı ama eşi yoğun görüşmelerinden onu çok fark etmemişti bile.

Bazen de teras Merve için, geç saatte eve gelen eşini bekleme durağı oluyordu. 

İsteği, mutlu olmak ve mutlu anlar yaşamaktı aslında Merve’nin. 

Bir gün yine terasta, gelen geçen insanları izliyordu. Sokaktan geçen iki mülteci çocuğa takıldı gözü. Birbirleriyle öyle hoş muhabbet ederek yürüyorlardı ki, mutluluk uzaktan bile olsa nasıl da belli oluyordu. Caddenin sonundaki küçük tek katlı eski bir yapıda yaşıyorlardı. Oldukça da kalabalık bir aile olmalılar sayıca çok çocuk görülüyordu. Mutlu çocuk görmeyeli uzun zaman olduğundan bu çocuklar dikkatini çekiyordu.

Kendi kendine, “işe geçerken bu ailenin yanına bir uğrayayım” diye karar verdi. Uzaktan gördüğü mutlu tabloyu yakından da görmek istedi. Araçla kaldıkları yere yaklaşınca çocuklar heyecanla yanına gelmişlerdi bile. Araçtan indiğinde evin hanımı da gelmişti. Güler yüzlü ufak tefek bir kadındı. Türkçe bilmiyordu ama gözlerinin içi gülüyordu. Çok sıcak karşılanmıştı. Kendine göre kıyaslayınca oldukça zor şartlarda yaşıyorlardı.

Biraz afallamıştı Merve. Bu derece yoksulluğu televizyonlarda izliyordu. Şimdi ise kendi gözleriyle görmüştü. 

Bu kadar yakınında bu kadar uzak bir dünya olduğunu bilmek mi onu bu kadar etkilemişti?

Bu hanenin halkında garip bişey vardı. Gitmeden neyle karşılaşabileceğini düşünmüştü. “Bu derece yoksul insanlar ya para ister, ya da eksiklerini sayıp almamı beklerler heralde” dedi. Her şeye hazırlıklı olduğunu düşünürken hiç de beklemediği bir şey olmuştu.

Bu insanlar mutluydu.

Bu kadar yokluğun içinde bu mutluluk da neyin nesi diye düşündü. Yok bu kadarına hiç mi hiç hazırlıklı değildi. Mutluluğu hep sahip olduklarıyla paralel sanmıştı. İyi bir işim olursa mutlu olurum. Sevdiğim insanla evlenirsem mutlu olurum. O istediğim arabayı alırsam, şu reklamını gördüğüm adaya gidersem, yat kiralarsam, karavan alırsam… liste uzayıp gitmişti ama mutluluk bir serap gibi tam yakaladığını zannettiğinde kayboluyordu.

Hayatta mutluluğun olmadığına da inanmıştı, böylece bu konuyu da kendince halletmiş ve düşünmeyi bırakmıştı. Peki ya bu mutsuzluk da neyin nesiydi. Kalbindeki bu acı bu nefes alamama hissi… 

Etrafındakiler de kendisinden farklı değildi. Geçen hafta Avrupa tatilinden dönen arkadaşı hiç de mutlu görünmüyordu. Hatta stres ve gerginliği yüzünden okunuyordu. Belki bunları da normal sayacaktı ama şimdi bu aile de nereden çıktı?

Hiçbir şeyleri yokken mutlu olabilen bu insanlar Merve’nin kafasındaki mutluluk kavramının hiç bir parçasıyla örtüşmüyordu. Sahip olmak istediği hemen herşeye sahipti ama içindeki yoksunluk hissi çok fazlaydı. “Bu fazlalıkta bir azlık var” dedi içinden. 

Bu kadar varlığın içinde yokluk içindeydi. Bir de yıpranmış o evi heyecanla gezdiren, hiçbir şeye ihtiyacımız yok diyen 9 kişilik aileye baktı.

Bu kadar yokluğun içinde bir varlık var… ama ne?

 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ