ÇOCUKLAR DA FARKLIDIR

 

Yeşim, ailesiyle doğum günü daveti için yola çıkmıştı. Güneş parıltısıyla etrafı kaplamıştı ve gökyüzü maviliği ile içine neşe veriyordu. Kızının okuldan arkadaşının doğum günüydü. Mekana gelmişlerdi. Yeşim arabadan derin bir nefes alarak indi. Küçük kızının kemerini açar açmaz fırlayacağını biliyordu ve öyle de oldu. Eşine seslendi, 

“Ben topuklularla koşamam, acele et de Mina’ya sen göz kulak ol Şükrücüğüm.”

Mina öyle hızlı hareket ediyordu ki annesiyle babası gözleriyle bile ona yetişmekte zorlanıyorlardı. Hep birlikte hızlı adımlarla davet edildikleri kafeye girdiler. Mekanda iki büyük tahta masayı birleştirmişler, bir tarafı yetişkinler bir tarafı da çocuklar için ayırmışlardı.

Yeşim, yetişkinlerle çocuk masasının kesiştiği sandalyeye oturdu. Bir yandan çocukları izliyor, bir yandan da yetişkinlerin sohbetlerini dinliyordu. Tabi gündem çocuklardı. 

Onları izlerken şunu fark etti, çocuklardan bazıları kızı Mina gibi çok hareketli, kimi çocuk sürekli sağına soluna laf yetiştirmekle meşgul. Bazı çocukların da varlığı anlaşılmıyor. Onlar bir kenarda sessizce diğerlerinin ne yaptığını anlamaya çalışır gibi oturmuşlar. “Ay ne uslu çocuk bunlar” dedirtir türden. Yeşim içinden “Çocuklar da farklı farklı, tıpkı yetişkinler gibi.” diye geçirdi.

O görüntüler ve hayallere dalmışken birden annelerden biri;

 “Ayyy bizimki bir oyuncağı sevdi mi tamam artık, elinden düşürmez, uzun zaman oynar onunla. Sevdiğini seviyor sevmediğinin yüzüne bakmıyor. Yeter ki ona alışsın, zaman geçsin üstünden. Eskimiş ayakkabılarını, kıyafetlerini giymese de saklar. Küçük gelenleri kimseye vermek istemez müzeye koyacak sanki.” cümlenin peşine kahkahasını eklediği anda,

Pullu gömleği ile dikkat çeken bir başka anne söze karıştı, 

“Semih de masa başı etkinliklerden çabuk sıkılıyor. Hemen dikkati dağılıveriyor. Bakıyorum başka anneler çocuklarıyla ne güzel etkinlik yapıyor. Yok, bizimki iki yapıyor hemen sıkılıyor. Masanın başından kalkıp atlamaya, zıplamaya, bir yerlere tırmanmaya başlıyor. Tutabilene bravo. Öğretmeni de sınıfta hareket halinde olmasından şikayetçi.”

Poğaçaları koklayarak yiyen başka bir anne de;

“Bizim Zehra’mız de kendi bildiğini okuyor. Çoğu zaman ben ne dersem tersini yapıyor. Zaten fikrimizi de sormaz. Ne isterse onu giyiyor, bu nasıl bir şey anlamadım. Geçenlerde, sevdiği kışlık bir elbisesi vardı sen onu giy gel. Babasıyla ne kadar olmadığını anlatmaya çalışsak da “Bence olmuş, ben beğendim.” dedi ve odasına gitti.

Çocuğu kucağından inmeyen bir başka anne devam etti sohbete katılarak; 

Bizimki de kimseyle konuşmaz, mızmızlanır, gelir böyle yanıma yapışır kalır.” dedi iç çekerek.

Kızı arkadaş canlısı olan anne de; 

“Baksanıza bizimki de kim çağırsa yanına gidiyor, biri alıp gitse gider yani sen de kimsin demez. Geleceği için çok endişeleniyorum!”

Yeşim, bir annelere baktı, bir de çocuklara… Yetişkinler ne kadar farklıysa birbirinden, çocuklar da o kadar farklıydı aslında. 

Yaşanılan çoğu problem aslında farklılıkları algılayamamaktan o farklılıkları yönetememekten kaynaklanıyordu.

Peki, bu kadar farklılıkla başa çıkmanın bir yolu var mıdır? diye düşündü. Sonra aklına ilkokul öğretmenleri geldi. Bir sınıf dolusu çocuk. Hepsinin dersi dinleyişi farklı, oturuşu farklı, hassasiyeti farklı, öğrenme stili farklı… Çoğu da daha dönem bitmeden okumayı yazmayı öğreniyordu… Demek ki mevzu, farklılığı anlayabilme ve farklılığı yönetme becerisi idi.

Eve gidince ilk iş, bilinç verip bu farklılıkları anlayabileceği bir yol aramak olacaktı. Çünkü küçük kızını ne kadar iyi tanırsa onu o kadar iyi yetiştirebilirdi. Mevzu çocuğu büyütmek değil aynı zamanda da onu yetiştirmek ve hayata hazırlamaktı.

Peki Yeşim’in bu isteği için neleri bilmesi gerekiyordu?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

&

"Milyarlarca insan içinde,
Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!"
'bir' kişinin ne önemi olabilir ki?

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ