MUTLULUĞUM NEDEN UZUN SÜRMÜYOR

Koltukta oturmuş açık pencereden dışarıyı seyrederken sonbaharın gelişini doğanın nasıl da benimsediğini fark etti. Ağaçlar sarmaşıklar, yerde biten otlar… Rüzgârın ağaçların arasından geçerken yapraklarla oluşturduğu senfoni, insanın yüzünü okşarcasına değen rüzgâr. Büründükleri renklerle adeta “haberiniz olsun sonbahar geldi.” diyordu.

  

Bu havalar ona çocukluğunun en güzel anılarını hatırlatırdı. Köyde doğup büyümüştü. Üniversite dönemine doğru İstanbul’a temelli yerleşmişlerdi. Çocukken hep gelmek isterdi İstanbul’a, akrabalarının çoğu İstanbul’daydı. Köyde kışın habercisi olan sonbaharda neredeyse kimsecikler kalmazdı. Yazları şehirlerden insanlar gelir köy dolar taşardı ama sonbaharda herkes yine şehirlere dönerdi. Köy de terkedilmiş bir ev gibi sessiz ve sakin kalırdı Selma’ ya göre. Selma, yazın o canlılığı çok severdi. Sonbahar geldiğinde herkes giderken arkalarından bakarken “Keşke biz de gidebilsek.” derdi içinden. Sonbaharda köyde kış için yapılan hazırlıklar da cabası. Sobada yakılacak odunlar toplanır, kırılır, istiflenir. Hayvanlar kış boyu otlanamayacağı için onların da yemleri stoklanır, soba kurulur, evde kış için temizlik yapılır, kışın yenilecek şeylerin kurutması yapılır… Tüm bu işlerde gözünde büyür büyür büyürdü… Büyük şehirlerde su ısıtma derdi yok, evi ısıtmak için doğalgaz varmış tek tuşla hallolan, oralarda markette her istediklerini alabiliyorlarmış… Kuzenlerine sorup öğrenmişti bunları. Derin bir ah çekti içinden. Keşke biz de gidebilsek dedi. Ama babaannesi ve dedesi ne olurdu o zaman. Onlar “Köyden başka yerde yaşayamayız” diyordu. Onlar için köyde kaldıklarından içinden bazen sinirleniyordu.

 

Şimdi düşününce babaannesi ve dedesiyle geçirdiği zamanları hiçbir şey ile satın alamazdı. Torunlarını çok severlerdi ve onların istediği her şeyi ne yapar eder yaparlardı. Babaannesinin yemeklerinin tadı o zaman pek cezbetmezdi. Şimdi ise o lezzetleri hiçbir yerde bulamıyordu. Nenesi torunları dizine yattığında hiç üşenmez yıllardır çalışmış olmanın verdiği sert elleri ile sırtları kaşır, ovarak masaj yapardı, masaja en çok kendisinin ihtiyacı olduğu halde. Hele dedesi çok sinirlenmiş olsa da torunlarını gördüğünde maviş gözlerinin içi parlar yüzü aydınlanırdı. Torunları ne yapar eder dedelerinden harçlık koparıp abur cubur almak için köyün tek dükkanına koşarlardı. Neneleri onlara kışın üşümesinler diye çok zahmetli olsa da gözleri net görmemesine rağmen patikler örer ayaklarına kendi elleri ile giydirir “bak ne hoş oldu, hasta da olmazsın” derdi. Daha o dert düşmeden dermanını düşünürdü. İnsanın karşısındakinin iyiliğini düşünmesi, onun faydasına olandan kendisinin bile farkında olmadığı ihtiyacını gidermesi… Karşılığında da torunlarının gülüp eğlendiğini görmek yeter de artardı. Bunları düşünürken birden gözleri bulanıklaştı Selma’nın. Hüzünlenmişti. Kalbinde derin bir özlem hissetti. Ne kadar güzel ve samimi sevilmişlerdi. Şimdilerde gerçek sevgiler ne kadar zor bulunuyordu. İnsanların çoğu kendi çıkarını gözeterek iletişim kuruyordu.

Küçükken gelmek için can attığı bu şehir değilmiş mesele. Şimdi de daha sakin, doğası olan bir yerde olabilmenin hayalini kuruyordu. Zamanında bu şehir için hayal kurarken şimdi hatırlayıp hüzünlendiği o güzel anıların hakkını veremediğini fark etti. Bir arkadaşına dert yanarken duymuştu. Arkadaşı Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminerlerine katılıyordu.

İnsan bulunduğu yerin hakkını verebilmesi için “Neredeysen orada ol” diye bir yasa varmış.

Ne kadar da doğru diye düşündü içinden. Eskiden köydeydi, hayalleri İstanbul’da. Şimdi kendisi İstanbul’da hayalleri ise başka bir yerde…

O zaman demek ki başka bir yere gitse de yine başka bir yerde olmak isteyebilirdi. “E bunun sonu yok ki” dedi. O zaman insan bu şekilde nasıl mutlu olabilirdi?

Neredeysen orada ol.

Düşündü. Olduğu yeri tekrar gözden geçirdi. İyi kötü severek yaptığı bir işi vardı. Ailesi ile bir aradaydı. Ne yapılabilirdi. Uzun zamandır ahşap renginde olan dolapları kum beji rengine boyamayı planlıyordu ama bunu yapacak zaman ayıramamıştı bir türlü. Kalktı erkek kardeşinden boyayı almasını rica etti. Boya gelene kadar evde birkaç dekorasyon için planlama yaptı. Boya gelince önce dolapları güzelce bir sildi. Boyamaya başladı, kardeşleri de bir süre sonra kendisine katıldı. Elleri değmişken erteledikleri ama sırasını bekleyen evin boyanacak yerlerini boyadılar ve bundan hiç tahmin etmedikleri kadar keyif aldılar. Anneleri gülümseyerek kendilerini izliyordu. Bir zamanlar yaramazlık yaparken dede ve nenesinin onları izlediği gibi. Uzun zamandır balkona yığdıkları eşyalardan dolayı balkonu kullanamadıklarını fark etti eşyaları kaldırıp düzenledi. Şimdi balkon ferah ve davetkar bir şekilde kendisini kahve keyfi yapmaya çağırıyordu sanki.

Evet geçmişte yaşadığı güzel anlar geride kaldı.

Evet gelecekte sahip olmak istediği çok şey vardı?

Peki şu anki hayatı?.. Şu an nelere sahipti?

 

 

Güzel mesleği, güzel evi, güzel bir ailesi….

Geçmişi özlemişti, gelecek ile ilgili hala istekleri vardı ama o şu andan bulunduğu yerden keyif almayı seçmişti… Dingin hissetti. Telaşsız, sakin…

Hayat hızlı akarken bulunduğunuz anı, yeri yaşayabilmek dileğiyle…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

Her düşmüşün asıl sorusudur...

Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım sorusu...

Bugün; yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek...

Bugün; yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak...

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ