SERMAYEN SENDE, SAHİP ÇIK EVLADIM
Ayşe Nine, Anadolu'nun yüksek bir dağ köyünde yaşıyordu. 85 yaşında canlı, dinamik, hayat dolu biriydi. Köyde yaşayan herkes Ayşe Nine’nin yaşamına hayranlık duyardı. Hayranlık duyulacak kadar da vardı. Sabah gün doğmadan kalkar ve bir daha yatmaz. Namazını kılar ve arkasından hemen işe koyuluyor. Neden böyle yaptığını soranlara ise; “Er başlamak gerekir evladım” derdi. Ayşe Nine’nin yanında torunu Yakup da vardı. Yakup on beş yaşındaydı, yaşı küçük ama kendi olgun bir çocuktu. O da babaannesinin izinden gidiyordu. Köy şehre uzaktı, ikisi de orada mutlu bir yaşam sürdürüyorlardı. Bunun da bir sırrı olmalıydı? Ayşe Nine, sabah kazmasını omzuna atar tarlasının yolunu tutardı. “Bu yaşta ne işi var tarlada tapanda” diye düşünürdü etrafındakiler. “Bu yaşında bu çalışma niye?” “İnsan bir miktarda kenara çekilmeli.” “Ay bu Ayşe Nine’nin hiç aklı yok galiba!” “Kim için çalışıyor acaba?” “Neye ihtiyacı var ki, yan gelip yat keyfine bak” diyenlere kulak ...