Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Hastane koridoruna çıkmış, cama doğru yönelmişti. Pencere önüne gelen kuşlar, cam kenarına bırakılan ekmek kırıntılarını peşi sıra alıp gidiyorlardı. Çok da yaklaşıp ürkütmeden seyretmeye başladı Meltem. “Ne de güzel” dedi içinden. “Her biri birbirlerini itmeden hareket ediyor. Telaş yok, kaygı yok… Ah insan!” dedi… Rızkı vereni bilse insan, hiç bitecek endişesine girer mi?     Bir ah geçirdi içinden. “Küçücük kuş neler anlatıyor bize… Şu hastanede, tüm dünya işleri ne kadar da anlamsızlaştı.” Sağlık olmayınca tüm telaşlar anlamını yitirmişti. Günlerden hangi gündeydi? Hangi aydı mesela şu an bulundukları? Mevsim kışa dönmüştü belliydi ama hava güneş açtığında da sıcaklık hissedilir derecedeydi. “Ne telaşsız bir gün” diye düşündü. Belki de ona öyle gelmişti. Dışarda hızlıca akan zaman burada sanki yavaşlamıştı. Hızlıca çevirsem zamanı diye geçirdi içinden. Sonra bir gülümseme belirdi yüzünde. Daha geçen ay, tam tersini söylüyordu sevdiği arkadaşlarıyla beraber vakit ...