Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

  Yeryüzünde yaratılan her şeyin bir süresi vardır… Doğan, üretilen her şey bir süreliğine yaşar, faaliyet gösterir ve ölür. İnşa ettiğimiz ev ne kadar dayanıklı olursa olsun belli bir süre için yapılır. Bazen depremle, bazen yıprandığı için başkaları tarafından daha iyisi için yıkılır. Bazen de bir harabeye dönüşür. Tekrar orayı dönüştürmek kimsenin aklına gelmez bile. Ne kadar güçlü olursa olsun her imparatorluk bir gün son bulur. Ekilen her tohum toprakla can bulur, büyür, meyve verir ve bir süre sonra ölür. Doğan her güneş batar. Tıpkı her gecenin sonlanması gibi… Her mevsim sonlanır, o yüzdendir ki yağan her kar erir. Yağan her yağmur bir süre sonra durur. Her kış sonlanır tıpkı baharlar gibi… Her acı geçicidir tıpkı mutluluklar gibi… İnsan en sevdiğini toprağa verir. Kanaması durmaz dediği yarası kabuk bağlar. İlk günkü gibi sızlamaz yüreği. Doğan her insan yetişir. Belli başarılar elde eder ve yaşamı bir yerde sonlanır. Şu an aldığımız nefesi verip, tekrar almamak gibi… Evet...

Ev, araba, çocuk, ünvan… Her şeye sahip olmaya çalışan insan… Bir mal uğruna ahireti unutan, Kendini kaptırıp gittiği ancak bir geçici dünya imiş… Yapıp ettiklerini kendinden sanan, Altmış, seksen yıl mala bekçilik yapan, Bu dünyadan göçüp gitmiş ama bilmemiş… Asıl sahibi ALLAH imiş…   Geçici bir meselede tüm hayatını harcayan, Bir sağlık için hepsini vermeye razı olan imiş… Kimseye minnet etmem diye burnunu diken, Sıkıştığında ancak RAB’ini hatırlayan imiş… İnsanmış nankör olan, RAB’bini unutan, RAB ise, RAHMAN imiş, geriye düşmesin diye destek olan… RAHİM imiş, ileri gitmesi için destek olan… GAFUR imiş, ayıpları ve günahları örten. Pek acele etmiş insan, Sonsuzu bırakıp da tamah ettiği cihan, Fazlası değilmiş yalnız imtihan, İnsan çok istemiş, İsteğine kılıf uydurmuş, anlam yüklemiş, Hataya düşse de onu affedebilen, Yine RAB’iymiş Toprak nesli insan, Sınanmak istemiş ayrıca, dünyasında şöhret, şan, En yüce, en zengin, en “Var” olan, Faydaya ulaştıran da sefilliği veren de RAB’iy...

  Esra sırt çantasını ne hevesli hazırladı. O gün Üniversite de ilk günüydü. İlk denemesinde puanı yeterli gelmemiş ve bir yıl daha sınava hazırlanma kararı almıştı. Sonraki yıl ise sınava girmiş, hedefine ulaşmıştı. Artık başarmanın mutluluğunu yaşıyordu.  İki yıl odasına kapanıp ihtiyaçları dışında onu oyalayacak birçok şeyden uzak durmaya çalışmıştı. Tabi bu başlarda da kolay olmamıştı. Gezi davetleri, alışveriş saatleri, sinema partileri bir müddet rafa kaldırılmıştı. Bu konularda teklifler gelse de hayır demek derslerine daha da odaklanmasına sebep olmuştu. Başlarda zorlansa da artık ders çalışmak ona keyif verir hale gelmişti. Ne de olsa bu durum bir süreliğine böyle olacaktı... Hayatta her şey geçici değil miydi zaten…  Bir bebek dünyaya gelmek için 9 ay annesinin karnında o küçücük alanda aldığı pozisyonuyla. Annesine verdiği yüküyle, bulantısıyla, hepsi geçiciydi… Doğmayan bebek, doğuramayan anne var mıydı?  Hastanede hasta yatağında ağrısıyla mücadele ederk...