Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

“Aman nasılsa daha zaman var, hallederim bir ara” dedi Ayşe ve elindeki dosyayı masanın üzerine bıraktı. Elif o sırada şaşkın şaşkın ablasının hazırlanmasını izliyordu. Onun bu rahatlığını anlayamıyordu. - Abla sana inanmıyorum! Nasıl bu kadar rahat olabiliyorsun? Benim bu kadar bekleyen işim olsa, onları bitirmeden rahat edemem. Ayrıca o iş beklerken de başka bir şey yapmaktan keyif alamam doğrusu! Sen bu durumda gerçekten keyif alabiliyor musun? Ayşe bir an düşündü “Aslında rahat mıyım ki?” diye sordu kendi kendine. Hayır rahat değildi ama bu durumu farkına varamadan alışkanlık haline getirmişti. Yani ertelemeyi hayatında normalleştirmişti. Sıkıştığı zamanlarda bunun farkına varıyor o zaman da kendi kendine kızıyordu. Sonra bir daha ertelemeyeceğine dair kendine sözler veriyor. Ama o an geldiğinde bekleyen şeyi yapmak Ayşe’ye zor geliyordu. Birde daha önce ertelediği işlerinin de zamanı geldiğinde büsbütün zorlanmaya başlıyordu.  Bir keresinde “Aman hallederim bir ara “ deyip su ...

Çok yoğun, koşturmalı geçen bir günün ardından eve gelir gelmez kendini koltuğa zor atmıştı Öykü. Bir süre boş boş saate baktıktan sonra düşünmeye başladı; Zaman mı yetmiyordu gerçekten?  Yoksa zamana mı yetişemiyordum? "Hiçbir şeye yetişemiyorum, 24 saat bana yetmiyor. Kendime bile vakit ayıramıyorum. Bazen saçlarımı taramaya bile fırsatım olmuyor gerçekten. Her gün eve geldiğimde yorgunluktan bayılıyorum, bunca işe nasıl yetişeyim ki?" diye içinden geçirdi Öykü. Peki hiç günün planlamasını yapıyor muydu? Şunu fark etti ki plan yapsa da işleri önem sırasına koymadığı için bazen bu sıkışmışlığı ve yorgunluğu yaşıyordu. Bazen de o an hayır demesi gereken tekliflere evet dediği için bu kadar işler sarpa sarıyordu. Günün planını öncesinden hazır ederse her şeye yetişebilirdi aslında, oysa o zihninde yapacaklarını düşünmekten yoruluyordu. Aslında yapacaklarına bilinç vermekle beraber bir kâğıda geçirip planlamış olsa daha rahat edeceğini fark etti.  Öykü son zamanlarda çok şikaye...