BAK SANA NE ANLATACAĞIM!

Elmas iyi bir dinleyici, Haktan ise iyi bir konuşmacıydı. İşyerinde o gün ne yaşadıysa eve gitmeyi bekleyemez, arar eşine anlatırdı. Elmas ise eli işte de olsa açar dinlerdi. Hiçbir şey olmasa da yine arar ne yapıyorsun diye sorar, karısından bir tüyo alırdı. 

-Yemek yapıyorum Haktan.

-Kolay gelsin, ben de bugün öğlen kuru fasulye pilav yedim. Sorma Elmas, çok da pişmemiş rahatsız etti. Çıktım biraz hareket edeyim diye, bizim devreden Mahmut’u gördüm. Onlar da ev almışlar İzmir’den, tadilat yaptırıp taşınacaklarmış. Tadilat demişken bizim Ankara’daki evin de balkonunun kapatılması gerekiyor. ‘Kiracı kışın soğuk geçiyor abi, kapatılırsa iyi olur’ demişti ya. Ben bir sorayım tanıdıklara…

Elmas ise kulağında telefon, 

-Hıı hıhı tamam, gibi kısa ses ve kelimelerle karşılık veriyordu.

 

Haktan’ın çocukluğundan başlıyordu konuşma hikayesi. Kelimeler ağzından net çıkana kadar bir dolu seslerle derdini dile getirirmiş, kelimeler netleşince de kimse onu tutamaz olmuştu. 

Çocukluğu başka bir ülkede geçmiş, Haktan’ın. O dönemlerde telefon da her yerde yokmuş. Babası, memlekette olan annesine, torunlarının sesini duysun diye, kasete çekip gönderirmiş. Ses kaydında babaları, neler yaptıklarını anlatıp bilgi verirken arka fonda sürekli Haktan’ın konuşması duyulurmuş.

- Bak kardeşim bu kablo, kablo…

- Baba ben de türkü söyleyeyim mi?

- Baba bu ne?

- Benim arabam var, bisikletim var.

Yani Haktan çocukluğunda aldığı mikrofonu bir daha elinden bırakmamış.

Mahalledeki çocukları toplayıp onlara Ferdi Tayfur albümünden şarkılar söylermiş. Birileri dinlesin yeter ki, onun söyleyecek çok sözü varmış… Onu tanıyanlar böyle anlatıyordu çocukluğunu.

Şimdilerde eşinin üstlendiği iyi dinleyici rolü çocukluklarında kız kardeşindi. Bugün bile kızcağız, abisiyle ne zaman bir araya gelse konuşmaya fırsat bulamazdı. O da evin en sessizi, söz dinleyeniydi.

Haktan’ı dinleyenler yoruldu ama o konuşmaktan yorulmadı. Elli yaşında hala sahne başındaydı. O konuştukça çevresinde bir o kadar konuşmayan insanlar dizayn oluyordu. Eşi, çocuğu, kardeşi, arkadaşı bunlar nadir konuşanlardan bir gruptu.

İşin tuhaf yanı kendine ‘neden bunlar bu kadar sessiz’ diye hiç sormayışıydı. 

Bir gün kardeşini aramıştı;

Kardeşim nasılsın? Bir sesini duyayım dedim. Haberi duydun mu? Depremde yıkılan bir evin enkazında dört milyon tl çıkmış. Para olsa ne olacak ki? Ben emekli oldum ikramiyemi aldım. Yeni işe başlayacağım. Hepsi çocuk için, ona gelecekte bir imkân olsun derdim bu yani… Telefonun diğer ucunda kardeşi Haktan konuşurken bütün mutfak dolap kapaklarını silmiş, ocağa yemek koymuş, kendine kahve bile yapmıştı.

Birileri kabını boşaltma derdinde birileri ise doldurulacak tas olma… Hayatı da bu şekilde algılar ve aktarırız. 

Konuşmak insanın olmazsa olmazıdır. Tabi bazıları var ki bu konuşma işi onlara doğuştan bir miktar fazla yüklenmiş. Sesler, kelimeler, tonlamalar onların hayatı algılaması ve aktarmasının en belirgin şeklidir. Bu bir özelliğimiz ancak hiçbir şey bize bu hayatta boşa verilmemiştir. Her şeyin bir sebebi ve amacı var. Güçlü olan yönlerimiz ile belli bir hedef üzerinde hareket ediyor olmak. Bize verilenleri fayda üzerine kullanıyor olmak.

Öyleyse; kurduğumuz iletişimin bir parçasıdır konuşmak…

Bunu da yeri ve zamanına göre ayarlamak… 

Karşı tarafın ihtiyacına göre önemli olan bazen de susmak…

İnsanı karizma yapan, iyi yaptığı şeyin zıddını da yapabilmek. Hareketi çok olanın biraz yavaşlaması, konuşma miktarı çok olanın da yeri geldiğinde susabilmesi gibi…

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi…

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ