DOĞRU YOL DOĞRU SEN’E GÖTÜRÜR

İki kardeşiz biz kardeşim Enver ve ben, annem ve babamın iki değerli evladı. Hangi evlat anne baba için değerli olmaz ki? 

Babam, çocukluğumuzdan beri hiçbir şeyimizi eksik bırakmazdı. Özel kurslar, dershaneler, kitap setleri... Doğum günlerimiz atlanmaz, annemin yaptığı nefis pastalar eşliğinde kutlanırdı. Mutlaka hediyelerimiz de alınırdı. Bisiklet, bilgisayar, telefon ya da sevdiğimiz şey neyse. 

Çok mu zengindik, değildik ama babam çalışmayı ve almayı seven, çocuklarının üstüne düşen biriydi. Annem de öyle, “Fedakâr” değil miydi zaten annelerin ikinci ismi. Sevgisini hem dile getiren hem gösteren, yemeyip yediren, çocuklarının üstüne titreyen.

Tabi her şey aynı kalmıyor ve değişiyordu. Her yeni eskir, her küçük büyüyordu, bizde büyüdük. Kardeşim Enver liseden mezun olmuş özel bir hastanede çalışmaya başlamıştı. Ben ise üniversiteye hazırlanıyordum. Daha sonra istediğim bölümü kazanmış ve  ara vermeden okulu bitirmiştim. Enver ise yıllardır özel hastanelerde çalışmaya devam etmişti. Sınav zamanları ders çalışmak için işten ayrılır, ama kazanamazdı. Çünkü babamın zorlamasıyla sınavlara girerdi. Sürekli iş ve şehir değiştirirdi. Girdiği işlerde şikâyet eder “Çok yoruluyorum.” der, çıkardı. 

Ben ise çalışmaya başlamıştım. Ailemin ihtiyaçlarını gidermeye, onların bana verdiği her emeğin karşılığını vermeye çalışıyordum. Hasta olduklarında, üzgün olduklarında yanlarına koşardım. Enver İstanbul’da olduğu için 6 ayda bir gelirdi. Annem, “rahatsız olmasın, onun işi ağır” diye, çok aramazdı, onun aramasını beklerdi. O da haftada bir belki arardı. 

Yanlarına giderken, hoşlandıkları ufak tefek hediyeler götürürdüm, bu hoşlarına giderdi. Enver’in gelirken hediye almak pek aklına gelmezdi. Çalıştığı halde parasını yetiremez bir de üstüne babamdan isterdi. Babam kıyamaz saat kaç olursa olsun, bulup gönderirdi. Zaman ilerledikçe bazı şeyler çocukluktaki gibi olmuyordu.

Annem, babam ve ben Enver’in üstüne düştükçe gözümüzde daha da değerleniyordu. Enver ise olumsuz yönde değişmeye başlıyordu. Biz veren taraf oldukça ona düşkün oluyor, tavizler vermeye başlıyorduk. 

Enver, konuşurken birden sesini yükseltir, karşısındaki üzülür mü kırılır mı düşünmezdi. Güzel bir arabası vardı ama yine de memnun değildi. Annem ve babam bu duruma çok üzülür ama ona bir şey diyemezlerdi.

Bir taraf zalimleşmenin işaretlerini verirken, diğer tarafın payına ise üzülerek onu izlemek düşüyordu. 

Zamanı gelince askere gitti. Annem ve babam verdikleri tavizlerden dolayı ona karşı otorite olamadıklarının farkındaydılar. Kendi güçleri yetmese de askerde bir zorluk görmesini istiyorlardı. Derken kısa dönem askerlik yaptı geldi. Sıra evliliğe gelmişti, bu arada hiç birikimi yoktu üstelik sağa sola borcu da vardı. Buna rağmen evlenmek de istiyordu. Tabi her anne baba gibi bizimkilerde evlatlarının mürüvvetlerini görmek istiyorlardı. Evlilikte keramet vardır, “Düğününü yaparız, eşyanı alırız evini tutarız, biz bugünler için varız.” diyorlardı. Ya da demek zorunda kalıyorlardı. Düğün yapmak için ellerinde ne varsa harcadılar. 

Hep birlikte kardeşimin yapması gereken her şeyi yapmıştık. Salon ayarlandı, eşyalar alındı, takılar yapıldı, kartlar basıldı… Bir hafta var düğüne. Herkes düğünle ilgilenirken Enver’in aklında düşlerindeki arabayı almak vardı. Babamın düğün için kullanacağı birikimin bir kısmını aldı, geri kalanını da başkasından borç almasını istedi ve kabul edildi. Artık Enver’in arkasına “Mutluyuz?” yazabileceği bir gelin arabası da vardı. 

Tabi hikaye böyle devam etmedi. Kardeşimin hazıra konma evresi ailemizden ayrıldığında sona ermişti. Artık eşi ile kurduğu yeni çekirdek ailesi vardı. Onu saran, kollayan her isteğini yerine getiren anne, baba yoktu yanında. Aksine ondan bekleyen biri vardı artık hayatında. Kira, faturalar, mutfak giderleri kardeşim için planın bir parçası değildi belki ama gerçeklerle karşılaşma vakti gelmişti. Bu bedelleri ödemek hazırdan beslenen biri için ağır gelmişti. Nihayetinde ilk altı ayda kendi emeği olmadan kurduğu evliliğin çatırdama sesleri de duyulmaya başlamıştı. Zorlandıkça soluğu baba evinde almak istedi ama işler istediği gibi olmadı. Artık ona kol kanat gerecek, isteklerini karşılayacak güçleri kalmamıştı bizimkilerin.

Enver’e güzel sözler eşliğinde net mesajı vermişlerdi. “Oğlum artık senin ailen eşin, ona dön ve hayatını düzene sok. Bizden buraya kadardı artık bir şey bekleme, vermeyeceğiz.” Buna ben bile inanmamıştım!  Geçen sürede annem ve babam Enver konusunda yaptıkları hatayı anlamış ve sonrası için tedbir almayı başarmışlardı. Enver zorlanacaktı, belki hayatında olan birçok şeyi kaybedecekti. Zamanında öğrenemediği şeyleri hayat deneyimleri ile ona öğretecekti.

Başkasının yapması gerekenleri onun yerine yapmak, sorumluluklarını almak hem ona hem kendimize zarar verir. İnsanoğlu kolayı seçebilir, acıdan kaçmak, yolunu kısaltmak isteyebilir. Mutlu olacağını zannederken mutsuzluğa hazırlar kendisini. Kendi, kendine haksızlık yapıp, karşı tarafa zulüm eder.  Oysa insanın kendi yaptıkları onu güçlendirir. Daha mutlu olmasını sağlar. 

İki insan vardır ki; biri bedel ödeyen, diğeri bedel alan...

İki rol vardır ki; biri zalim olmak, diğeri merhametli...

İki yol vardır; birinde yük alırsın, diğerinde yük olursun...

Ve sonunda iki kendi ile karşılaşır insan; biri yanlış, diğeri doğru…

Peki sen, hangi kendin ile karşılaşmak istersin?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"Sıradan bedellerle neden sıra dışı bir hayatın olsun ki…"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ