KÖYDE HER GÜN BAYRAMA UYANMAK

Sen hiç köy bilir misin?

Ama şehirdeki Kadıköy, Sefaköy, Bakırköy gibi değil…

Gerçekten hala köy… anlatayım;

Orada evler, taş duvarlardan ya da kerpiçten. Öyle göklere doğru uzanan beton katlardan değil.

Taş duvarları, yazın serin seni ferahlatıyor. Kışın ısıyı tutuyor içini ısıtıyor, sanki ev seninle konuşuyor.

Orda çalan telefon alarmı yerine vakti gelince öten horozu vardır.

Sabah seni erkenden uyandıran havası, komşu Alaaddin Abi’nin meraya götürdüğü koyunlarının “meleyişi… a, birde boyunlarındaki çıngırağın çıngısı vardır.

Çocukken bayramlarda ne hissederdin?

Hatırladın mı?

Hani karyolanın yanındaki komidinin üzerinde duran fırfırlı elbise, yeni elbisen… ilk defa bayramın 1. günü giymen için bekliyor yanı başında. O gün, günlerden arife. Gece bitmez, sabah olmaz bir türlü. Zaten evde doğru dürüst uyuyan da olmaz. Bütün ramazan çuvala girmiş gibi ne iş varsa o güne bırakılmış. Sarmalar, cevizli baklava, köy peyniri ile su böreği… Bir de evin temizlik rütüşleri…

Bayrama kavuşma, hasret giderme, işte bu tatlı heyecan…

Köyde, her sabah bu tatlı heyecanı hissettiriyor insana. Sanki her gün bayrama uyanıyorsun.

Araçların motor, korna sesi de pek olmaz. Şehir trafiğinden farklıdır buradaki trafik. Yollarda koyun, keçi sürülerinin oluşturduğu bir trafik akışı olur. O da günün belli saatlerinde meraya giderken, meradan gelirken.

Şehirde insan yapımı şeylerle çok karşılaşırsın. Trafikte; araba, metrobüs, metro, otobüs, minibüs… onların gittiği oto yollar, asfalt ya da paket taşlarla döşeli kaldırımlar. O kaldırımlara kapısını açan dükkanlar görürsün. Berber Ahmet, Can Market, Sevgi Butik, Takı Sanatı, Ucuzluk Pazarı, Simit Sarayı, Dönerci Remzi Baba, Kahvaltı Diyarı…. Yol boyuna daha birçoğu denk gelir. Her şey, o bölgede yaşayan halkın ayağının altına serilmiş adeta. Yani evinden çıkıyorsun ve iki adım ötende ne istiyorsan ulaşabiliyorsun. Çok fazla imkân var.

“Ne güzel çarşı, pazar çok yakın.” diye düşünüyor, insan değil mi?

Bir de tam tersi, büyük teyzemin çocukluk yıllarından yaşadıkları köy hayatı ve anlattıklarını anımsadım. O ne zaman anlatsa ben de oraları yaşarım adeta.

“Yavrucuğum bizim zamanımızda nerde böyle bolluk. Bir kere öyle evlerimize yakın çarşı pazar yoktu. Bir Bakkal Baki Abi’miz vardı. Onda, bizde olmayan şeyler olurdu. Mesela tahin helvası, cam bardak, melamin tabak… Annem bize bir kap içinde 5-10 yumurta verirdi onunla bakkal Baki’den helva alırdık. Para işlemezdi köyde. Daha büyük ihtiyaçlarımızı babam 3-4 ayda bir kasabaya iner oradan temin ederdi. 7 kardeştik, annem bizim kıyafetlerimizi babamın kasabadan getirdiği top kumaşlardan ölçer, biçer, keser ve dikerdi. Yılda belki bir kez ayakkabı alınırdı. Olan ayakkabı artık giyilmeyecek hale gelmişse alınırdı.”

“Peki zor olmuyor muydu teyzeciğim?” Anlatılanları yaşamamış biri bu hikâyeyi dinleyince, aklına imkânsızlık içinde bir yaşammış gibi geliyor.

Teyzem;

“Biz çok mutluyduk evladım, aile olarak kalabalıktık ama her birimizin bir görevi vardı. Gündüz işlerimizi tamamlar akşam sofrada buluşurduk. Sonra gaz lambası ışığında babamın bize okuduğu ve anlattıklarını dinlerdik. Duyduklarımızı anlamaya çalışırken de yataklarımıza geçer, ertesi sabaha uyanmayı merak ederek uyurduk. Çünkü biz az imkanlar için ama çok kıymet bilerek yaşıyorduk.”

Şimdi ise büyük teyzem; Zamanında büyüklerinin göç ederek geldiği büyük şehirde yaşıyor.

Daha çok iş imkânı umuduyla göç etmişler.

Erkekler tarım ve hayvancılıkla uğraşarak ailelerini geçindiremeyeceklerini düşünerek göç etmişler.

İmkana göç etmişler.

Onların geride bıraktığı köydeki evleri de sahipsiz ve yıkık şekliyle orda yaşayan hayvanların barınağı olmuş.

Teyzem, büyük şehirde, bir ilçenin, bir semtinin, bir mahallesinde bulunan yüksek bir binasının, 5. katında, yüz m2 alana sahip dairesinde yaşıyor. Her imkânın ona da sunulduğu bu şehirde, odasındaki sarı koltuğunda geçmişteki imkanları kısıtlı ama mutlu yaşantılarını hatırında tutarak ve özleyerek yaşıyor.

Sana o eskilerden kalma şimdiki köyümü anlatmaya devam edeyim mi?

Yolları taşlarla, evlerinin etrafı bahçelerle çevrili. Bahçelerde her türden meyvelerle süslenmiş ağaçlar, yemişler. Onlardan beslenen güzel sesli kuşlar.

Geçimini hayvancılık ve onlardan elde ettiği ürünleri ihtiyacı olanlara ilçe pazarında satarak sağlayan köy halkı. 80 yaşında olup hala çivi gibi koyun peşinde koşan Ekrem Amca da var. 25 yaşında koyundan cevize, bahçeden köyde tamir edilen evlerin inşaatına kadar bir çok işte çalışan genç nesil de var. Yaşlısı mutlu, genci de mutlu, üstelik bir arada mutlular.

"Köyde yaşam eskidenmiş, şimdi insanlar şehirlerde yaşıyor" cümlesi bu anlattıklarımdan sonra garip oldu değil mi?

Zaman aynı zaman, güneş yine aynı güneş, gece yine aynı gece…

İnsan yine aynı insan doğuyor ve büyüyor.

Peki değişen ne?

Hepimizin amacı daha mutlu ve başarılı olmak ise, imkanalar içinde ama mutsuz durumumuzu imkanların kısıtlı olduğu ama mutlu olunan hale nasıl çevirebiliriz?

Eskilerin yerleri olarak bilinen köylerimize nasıl sahip çıkabiliriz veya nasıl daha iyi tanıyabiliriz?

Sadece kahvaltı yapmak için hafta sonu kaçamağı olarak değil de bir köy seçerek orayı gerçekten ziyaret etmek, oradaki sokakları gezmek, havasını içimize çekmek, oranın ahalisi ile bir sohbet etmek acaba bir başlangıç olabilir mi?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"Meyveyi sonunda aldıysan ağaçtan, Dallara tutunurken...

Zorlansan ne fark eder, Zorlanmasan ne? Elin kanasa ve düşsen ağaçtan..

Şifanı veren yerde bekliyorsa, Ve seni yerden kaldıracak olan...

Canın acısa ne fark eder...

Acımasa ne?"

YAHYA HAMURCU

 &

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ