ÇİÇEK AÇMA ZAMANI

Meryem pencerenin kenarında oturmuş dışarıyı izlerken derin düşüncelere dalıp gitmişti. Son birkaç ayda nasıl da değişmişti hayatı. Geçen bir yıldan bugüne ne çok şey yaşamış ne çok yara almıştı. Evi değişmiş, eşyalar değişmiş hatta sokaklar değişmişti...

Artık annesi mutfakta değildi, annesinin evlerinin neşe katan sesi gitmişti. Ahh! şimdi burada olsaydı da eskiden yüksek sesle dinlediğim müziği duyunca “Meryem kızım mahalleyi uyandırma saatin mi geldi?” diye bana tatlı tatlı kızsaydı. Çocukluğumda bir keresinde güm diye bir sesle içeriye geldiğinde beni perde ile yerde sarmaş dolaş gördüğündeki şaşkınlık ifadesi gözümün önünden gitmiyor. “Annecim ben sadece perdeyle birazcık salıncak yapmak istemiştim.” Demiştim de kızmaya çalışırken, tebessümüne engel olamamıştı.

Şimdi ise ev sessizleşmiş, sokaklar sessizleşmişti. Akşamları işten gelen babası ve abisi yoktu. Topladığı harçlıklarla bakkala koşturacak kardeşi de göçmüştü bu diyardan.

 

En sevdikleri yoktu şimdi yanında. Şimdi kiminle zamanını geçirecekti.

Derin düşüncelere dalıp giden Meryem’in bir anda kış ayından çıkmış, bahara hazırlık yapan; kuru, kahverengi odunların tomurcuklarından çıkmaya hazırlanan çiçekleri çarptı gözüne ve bir anda çıktı daldığı derin düşüncelerden.

Ne tuhaf, bu ağaç kaç yıllıktı? Kaç kış geçirdi, ne fırtınalar, kasırgalar gördü ama hiçbir baharda açmaktan vazgeçmedi. Kurulu saat gibi geçirdiği kuru soğuğa, bombalara, savaşa rağmen baharla sözleşmişçesine açmıştı. O anda hayata o ağacın gözünden bakmaya başladı Meryem.

Evet ya hiçbir ağaç bu kış çok kar yağdı, çok çetin bir soğuktu diye bahara küsmedi, alınmadı. Kış, o ağacın bir parçası gibiydi adeta. Öyle bir uyumluydu ki hayatla ne zaman yaprak dökmesi gerektiyse döktü ve uyumlandı hemen mevsimiyle ve ne zaman çiçek açması gerektiyse de çiçek açıp bahara ahenk kattı.

Evet aslında bizim de kışlarımız, baharlarımız, ayazlarımız, fırtınalarımız olacaktı bu hayatta ve benim de dallarımın kurulduğu günler olacak ama çiçek açacağım zamanlar da olacaktı.

Sonra babasının onlara söylediği söz geldi aklına;

“Hayat bizim yere düşmemizle ilgilenmiyor aslında, düştükten sonra ayağa kalkmamızla ilgileniyor.” dedi kendi kendine Meryem…

Hemen bir cesaret ile ayağa kalktı ve kendi gibi sevdiklerini kaybetmiş Halid dedeye gitmeye karar verdi.

Zaman kalanlarla birlik olma, birleşme günüydü...

Çünkü; “Birleşmek insana güç katar.” demişti babası.

Artık yeni günü karşılamaya hazırdı...

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

 "Meyveyi sonunda aldıysan ağaçtan, Dallara tutunurken...
Zorlansan ne fark eder, Zorlanmasan ne? Elin kanasa ve düşsen ağaçtan..
Şifanı veren yerde bekliyorsa, Ve seni yerden kaldıracak olan...
Canın acısa ne fark eder...
Acımasa ne?"

YAHYA HAMURCU 

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ