YOKLUKTA VARLIK

Steve dün geceden hazırlıklarını tamamlamıştı. O gece pek uyku tutmadı. Sabah gün aydınlanırken yola çıktı. Bir iş için Hebron şehrine gidecekti. Alışık olduğundan farklı bir coğrafyaya gittiği için biraz heyecanlıydı. Nelerle karşılaşacağını merak ediyordu. Daha önce orada bulunmamıştı. Sonunda şehre ulaştı ve ilk geçtiği gözlem noktasında gördüğü manzara karşısında tüyleri ürperdi. Hayal ettiğinden çok ama çok farklıydı.

Gittiği yer bir gözlem noktasıydı ve duvarların üstünden şehri görebiliyordu. Önce eski Arap evlerinin yıkıntılarını gördü, yıkılmış bir sürü bina vardı. Önce orada kimsenin yaşamadığını düşündü ama dikkatle baktığında orada hala yaşayan birilerinin olduğunu anlayabiliyordu. O bölgede yaklaşık olarak yüz elli bin insan yaşadığını öğrendi. Şehrin hemen yakınında ise beş yüz kadar İsrail yerleşimcisi vardı. Etrafları ise askeri korumalarla doluydu. Bu askerler silahlıydı ve ellerinde dev makinalı tüfekler tutuyorlardı.

Steve gözlem noktasından ayrılıp, şehre giriş yaptı. Sokağa çıktığında şehri daha yakından incelemeye başladı. Tam binalara odaklandığı esnada ortalama beş, on yaşlarında birkaç çocuk gördü.

Çocuklar hızla Steve'in yanına koştular. Ayaklarında ayakkabıları yoktu. Ama tozlu yüzlerinde kocaman bir gülümseme vardı. Steve'e ellerindeki yiyeceklerden ikram ettiler.

Steve sokağa çıkar çıkmaz karşılaştığı şeye oldukça şaşırmıştı. O çocukların ayakkabıları yoktu, kıyafetleri yıpranmıştı, bazı yaraları vardı. Durumları pek de iyi görünmüyordu. Fakat bu çocukların işgal edilmiş bölgeden gelen Steve'i görünce, yaptıkları ilk şey; onun yanına koşarak hemen yemek ikram etmek olmuştu.

Fazla söze gerek yoktu. Steve, eline tutturdukları küçük ekmek parçalarına baktı. Belli ki beyaz un bulup ekmek yapma imkanları yoktu. Fakat bu çocuklar çok cömertti. O imkansızlığın içindeki insanların bu cömertliği, tanıdığı diğer insanlardan çok farklıydı. Steve bu olanları düşünmeye başladı. Yanıldığı bir şeyler olduğunu anladı. Bu olay sandığının aksine aslında İslam’ın nasıl bir stili olduğunu göstermişti.

Hiç tanımadığı birine mecburiyeti yokken bir şeyler vermek, bir saniye bile düşünmeden vermek, hele de kendinde yok denecek kadar az iken verebilmek... Bu sahne Steve'e yaşamla ilgili gördüklerini yeniden düşünmesi gerektiğini fark ettirdi.

Sonra zihni kıyas yapmaya başladı ve gözünün önünden bir sürü olay geçti. Son lokmasını bölebilen bu çocuklarla, kahvesinin markasını değiştirmeye bile gerek görmeyen insanlar arasındaki uçurumu hissetti.

Gerçeğe gözünü yuman ve kulaklarını tıkayanların kalpleri sanki kaskatıydı. Birçoğu gerekmeyen yerde hassas, fakat gereken yerde bir o kadar duyarsızdı. Yokken verebilmek insanı zorlar. Bunu yapabilen mutlaka olumlu yönde karşılığını alacaktır. Steve düşüncelere dalmıştı, birden küçük çocuğun paçasından çekiştirmesi ile düşüncelerin arasından sıyrıldı. Tebessüm eden çocuklarla göz göze geldi. Çocuklar peşinden gelmesi için Steve'i çağırıyorlardı. Sonra çocukların elinden tuttu ve şehrin ara sokaklarında birlikte yürümeye başladılar...

Biz hangi yolda kimlerle yürümeyi tercih ettik?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

“Bu senin yaşamın…

Bu senin yaşamın ama, beni de ilgilendiriyor!”

Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor.

Çünkü; aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz.

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ