İYİ Kİ VARSIN NARİN ÖĞRETMEN

 

Narin uzun boylu, sarışın, mavi gözlü manken gibi bir kızdı. Herkesin güzellik anlayışı farklıdır derler ama Narin’i görenler dönüp bir daha bakıyorlardı. Öyle ki lise mezuniyet fotoğrafını fotoğrafçı ona sormadan dükkâna asmıştı. Narin ise güzelliği ile ön planda olmayı tercih etmiyordu.

Varlıklı bir ailenin kızıydı. İstanbul'un en gözde semtlerinden birinde yaşıyordu. Böyle olmasına rağmen Narin'i hep farklı yerlerde görürdü arkadaşları. Buna bir anlam veremezlerdi. “Kızım sen ne böyle saçma işlerle uğraşıyorsun? Paran da var gününü gün etsene” derlerdi. Bir gün Ramazan kolisi dağıtırken, diğer gün Ayşe Teyze’sinin kapısını çalarken, sokaktaki salya sümük ağlayan bir çocuğu yerden kaldırırken hallerine şahit olurlardı.

Varlıklı olmasına rağmen mütevazi bir yaşamı vardı. Gittiği yere uyumlanır, oraya uygun kıyafet seçimi yapar, ikram edilen bir şey olursa da tadına bakar ve nezaketle teşekkür ederdi.

Onun çocukluğundan beri bir hayali öğretmen olmaktı. Hayalini de bırakmadı ve sınıf öğretmenliği okumaya başladı. Öğrencileri çok seviyordu. Bilmeyenlere öğretmek ne güzeldi. Onlara ışık tutabilmek, hayata dair gerçekleri anlatabilmek… Her gece yatmadan önce dua ederdi. “Tayinim, Anadolu’da bir kasabaya çıksa” diye. 

Bulunduğu çevredeki yakınları Narin’inin tercihlerini ve yaptıklarını pek anlayamıyordu. “Babanın işyerinde makamın hazır, orada rahat ve havalı bir kariyer varken taşrada öğretmenlik niye?” O bu ve benzeri konuşmalara dikkate dahi almıyordu. 

Artık Narin üniversiteyi bitirmiş mezun olmuştu. Ve o gün geldi çattı. Narin'in tayini gerçekten bir köy okuluna çıkmıştı. 

Karadeniz'in yüksek köylerinde Narin öğretmen olarak mücadele etmeye başlayacaktı. 

Babasıyla Trabzon yolunu tutmuşlardı. İlk gün köy muhtarın evine misafir olacaklardı. Sonrasında kalacağı yer belli olmuştu, muhtarın evinin yanında olan lojman dairesine yerleşecekti.

Yolculuk esnasında her tarafı inceliyordu. Buradaki çocuklar da güneş gibi parlasın istiyordu. Nihayet muhtarın evinde misafir oldular. Yemekler yenildi, çaylar içildi... Karadeniz'e ait yiyecekler sofraya konulmuştu. Narin hepsinden yiyordu. Babası bir Narin’e bakıyor bir de sofraya bakıyordu. Sobanın gözünde fındıklar kavruldu. Kuzinede patatesler közlendi. Keyifli ve samimi bir ortamdı. Babası da bu ortamdan oldukça etkilenmişti.

Herkes Narin öğretmeni süzüyordu. İyi de İstanbul'da lüks bir semtte oturuyormuş. Babası iş adamı Ragıp Bey anlattıkça köylüler “bu kızın burada ne işi var?” diyordu. “Acaba burada yaşayabilir mi?” “Diğer öğretmenler gibi çekip gitmesin bir ay sonra.” Narin öğretmen bir taraftan yerken, bir taraftan da köylülerin konuşmalarına şahit oluyordu. 

İnsanlara garip geliyordu çünkü normalde bu çok alışılmış bir şey değildi. Onun farkı gittiği her ortama uyumlanabilmesiydi. 

Ertesi gün Narin öğretmen babası ile lojmanda ona verilen daireyi düzenlemeye başlamışlardı. Köylüler de yardımcı oluyordu. Narin'in kıyafetleri boya içindeydi. Başına bağladığı yemeni ile sizden biriyim mesajını veriyor adeta. 

Yerleştikten sonra babasıyla, O ayrılmadan önce köylüleri ağırlamak istediler. Hemen sobanın üstünde çaylar demlendi. Patatesler közlendi. Onlar gibi kuzinenin gözüne koymuştu patatesleri. İstanbul Trabzon karışık bir menü hazırlamıştı. Köylüler kısa sürede Narin öğretmeni çok sevmişlerdi. Okul dışındaki zamanlarında onlarla çaylığa gidip çay kesiyor, inek sağıyor, yufka açıyordu. Başında yazması belinde peştemali, düğünlerinde halay çekiyordu. Sanki Narin öğretmen orada doğmuş büyümüş gibiydi. Arada onlar gibi konuşuyordu,” Bugün neden gelmedun Ayşe Teyze”?

Narin öğretmen yaş olarak çok küçüktü. Fakat kısa sürede herkes ona danışan hale gelmişti. Köylünün danışmanı olmuştu adeta. Büyük, küçük yaşlı, çocuk o herkesin öğretmeniydi.

Bir ağaç toprağa, rüzgâra, güneşe uyumlandığı sürece orada var oluyor. Rüzgâra karşı esnemeyen, eğilmeyen ağaç bir süre sonra kökünden ya çıkıyor ya da kırılıyor doğada varlığını sürdüremiyor. Tıpkı insan gibi, İnsan da uyumlandığı yerde var olabiliyor, varlığını sürdürebiliyor.

İnsan kendisinde var olan uyumlanabilme yeteneğini kullanıldığında ne kadar da fark ediliyordu.

Uyumlanan insan yönetebilen insandır. 

Uyumlanan insan yönetilebilen insandır. 

İyi ki varsın Narin öğretmen.

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

&

"Sıradan bedellerle neden sıra dışı bir hayatın olsun ki..."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ