MİSALDİ CEKET GÖMLEK GİYENLERE

Arabasıyla köprüden geçerken; boğazın güzelliğine her seferinde hayran kalmasına şaşırarak, boğaz havası alabilmek için camı bir miktar indirdi. Bir yandan radyonun düğmesine bastı. “Hadi bakalım sıradaki şarkı bana gelsin” dedi radyo spikeri edasıyla. Müziğin girişinden hemen tanıdı. Bir dolu çocukluk anısını hatırlatan “Ahmet beyin ceketi” şarkısıydı. İçinde bulunduğu durumla bu kadar ilişkili bir şarkıya denk gelmenin verdiği mutluluk ile gülümsedi.

“Tanrı bütün kullara rızkını dağıtırken

Kimi sırtüstü yatar kimi boşta gezerken

Kul Ahmet erken kalkar haydi ya nasip derdi”

Direksiyonda parmaklarıyla ritim tutarak şarkıya eşlik ederken, bir yandan aklına; bu işe başlarken Ahmet Bey gibi erken kalkıp dükkanının kapısını kuşlarla birlikte açtığı, dükkânı süpürdüğü, rafların tozunu aldığı, belki saatler sonra gelebilecek olan müşteriler için hazırlık yapmaya başladığı anlar geldi. Arkadaşları ve yandaki esnaflar ona:

-Bu kadar erken açmana gerek yok,

-Müşteriler gelmeye yakın açsan da olur,

-Boşuna enerjin gidiyor,

-Elektrik harcamış oluyorsun,

-Uykunu daha iyi alsan daha verimli olursun gibi mantıklı görünen tavsiyeler verirdi.

Ama şarkıdaki Ahmet Bey ile isimleri de aynı olan Ahmet, bu ticarete girmeden yıllarca çırak olarak çalıştığı ustasından öğrendiği en önemli deneyim transferini asla unutmamıştı.

Ustası ona: “Bak Ahmet, rızkı veren Allah’tır. Rızık müşteri ile gelir ama o müşteriyi senin kapına getiren senin bedeline göre getirir” demişti.

İlk başta bedel derken ne demek istediğini çok iyi anlamamış, ustasına sormuştu. Hayattaki yaptıkların veya sakındıklarındır, bunun için gösterdiğin emeklerdir. Uykundan sakınıp dükkânı açmak, sabahın soğuğunda yaptığın temizlik rızkın için ödediğin bedellerdir.

Ustası sabah erkenden “Ya nasip” der kepenkleri kaldırırdı. Artık insanların ustasının dönemindeki gibi erkenden dükkânı açmak gibi dertleri kalmamıştı. Eski esnaflar hala bu düzeni korumaya çalışsa da artık yeni bir düzen oluşuyordu.

“Kimseler anlamazdı ya nasip ne demekti

O mahallede herkes gömlek giyerdi

Bizim kul Ahmet bir gün bir ceket diktirdi diktirir ya

Mahalleye dert oldu kul Ahmet'in ceketi

Herkes gömlek giyerken Ahmet ceket giyerdi

Konu komşuya dert oldu kul Ahmet'in ceketi”

Diğer esnaflar dükkânı açıp işlerini yaparken Ahmet çoktan bütün hazırlığını tamamlamış, müşterilerini beklerken yorgunluk kahvesini yudumlamıştı. Kahvesini içerken bir zamanlar ustasıyla çalışırken ki halleri geldi aklına. Ustasının ona çok şey öğrettiğini fark etti. Ama öğrenene kadar da az azar yememişti, az bardak kırmamıştı müşterilere çay getirirken. O zamanlar dudağını ısırarak korkuyla ortalığı temizleyen Ahmet’i şimdi gülümseyerek anımsıyordu. Dönüp bakınca bugün ona yol gösteren bilgi birikiminin o çıraklık döneminde ödediği bedeller olduğunu anladı.

Gittiği Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminerinde altını karalayarak not aldığı cümle olduğu gibi gözünün önüne geldi;

“Ustanın kalitesini çıraklıktaki bedelleri belirler.”

Okul dönemlerinde yaşıtları parklarda, kafelerde takılır, ona: sende bizimle gelsene her gün okuldan önce gidip ustana yardım ediyorsun, hafta sonu çalışıyorsun bari okul çıkışı gel bizimle takıl derlerdi. Ahmet’in her gün dışarıda eğlenecek vakti yoktu ailesine karşı sorumlulukları vardı. Babasını kaybettikten sonra annesine ve kardeşlerine onun bakması gerekmişti. Sorumluluğu büyüktü bu yaşta. Bakınca o zamanlara, zaman zaman onu üzen bu durum meğer onu bugün bu kadar güçlü olması için olması gerekenlermiş. Zamanla ustasının gözüne girmiş, işlere iyice hakimiyeti artmıştı. Artık müşteriler ona adıyla sesleniyor, koca koca adamlar onunla ciddi meseleleri konuşabiliyordu. Zaman ilerledikçe hem ailesine bakıp hem para biriktirebilecek kadar kazanmaya başlamıştı. Bir yandan okuyor bir yandan çalışmaya devam ediyordu.

“Mahalleli kahvede muhabbet peşindeyken

Leylekler lak lak edip peynir gemisi yüklerken

Kul Ahmet erken yatar sabaha ya kısmet derdi

Kimseler anlamazdı ya kısmet ne demekti

Herkes gömlek giye dursun

Bizim kul Ahmet ceketini bir de astarla kaplatıverdi kaplatır ya

Konu komşuya dert oldu kul Ahmet'in ceketi

……….”

Yıllar geçmiş Ahmet üniversiteden başarılı olarak mezun olmuştu. Arkadaşları onu tebrik ediyor ama bir yandan da anlam veremediklerini söylüyorlardı. Hem okuyup hem çalışmıştı. Onlar sınav haftası kütüphanede sabahlarken Ahmet işte olurdu. Nasıl bu kadar yüksek puan alabilirdi? Ahmet hafifçe gülümserdi sadece. Sabah erkenden dükkânı açıp işleri bitirince tezgâh arkasına geçer bir yandan camları silerken bir yandan ders notlarını okurdu. Ustası birkaç kere görmemezlikten gelse de içi el vermemiş: yukarıda boş oda var, bir masa ve bir sandalye koy iş olmadığında çık çalış ama seslendiğimde hemen gel, demişti. Dersleri de tam konsantre olarak dinler iyice çalıştıktan sonra anlamadığı bir konu olursa hocaya ders arasında sorardı. Hocaları onun bu gayretini hep takdir eder, o sorduğunda düşünerek geldiği için anlatmaktan ayrıca keyif alırlardı.

Bir gün okuldan sonra her zamanki gibi dükkâna giderken ustasını göremedi. Dükkânda kapalıydı, endişelendi. Esnaflardan ustasının fenalaşıp hastaneye kaldırıldığını öğrendi. Hastaneye nasıl gittiğini bilemedi. Birçok duygu aynı anda bedenine nüfus etti. Babasından sonra ustası ona baba gibi olmuştu. Birçok şeyi ondan öğrenmişti. Bir keresinde babasının eksikliği ağır basmış arkaya geçip gözyaşlarına hâkim olamadan ağladığında; ustası gelip ona sarılmış, başını okşamış, nasıl olduğunu anlamadan onu sakinleştiren cümleler kurmuştu. Ustasının da kimi kimsesi yoktu. Zamanla Ahmet onun evladı gibi olmuştu. Çırak Ahmet olarak girdiği dükkânda ustası için “Evladım Ahmet, oğlum Ahmet bakar mısın?” müşteriler için de “Ahmet Bey” olmuştu.

Ustasını kaybetme düşüncesi ile sarsıldı. Ustasının yanına vardığında onu bugün ki Ahmet yapan nasihatlerini tek tek her cümlesiyle hatırlıyordu. Cenazesinde Ahmet bir öz evlat gibi bütün gereklilikleri yerine getirdi. Herkes ona başsağlığı diledi.

“Bir gün bir yoksul öldü üzüldü mahalleli

Ama bir kefen parası bulamadı mahalleli

Kul Ahmet dedi yalan dünya çıkardı ceketini

Örttü garibin üstüne kaldırdı cenazeyi”

Bir süre sonra ustasının vasiyeti okundu; kalan parasını yaşarken düzenli olarak destek olduğu yetimler vakfına, dükkânı da Ahmet’e verdiğini öğrendi. Ahmet o üzüntüsüne rağmen bir nebzede olsa ustası ile anı yüklü bu yerde devam edeceğine sevindi. Ama burada ustasının ona yaptığı gibi bir zamanlar kendisi küçük ama omzundaki yükü büyük olan çocukları yetiştirebileceği bir işletmeye çevirmek için kollarını sıvamıştı. Yıllardır üç beş demeden bir köşede biriktirdiği parasıyla dükkânı biraz daha genişletip bazı bölümler daha ekledi. Çok zaman geçmeden Ahmet’in bakınca kendinden bir parça gördüğü o çocuklar “abi iş için geldim” diyerek dükkâna giriyordu. Zamanla daha da büyümüş, başka şubeler açarak daha fazla çocuğa hem ekmek kapısı hem de onları hayata hazırlayan okul olmuştu. Ahmet bir zamanlar bu köprüden geçerken kurduğu bu hayallerin gerçekleşmiş olmasına şükrederek şarkıya eşlik etmeye devam etti.

“Sonunda herkes anladı ya nasip ya kısmeti

Bizim kul Ahmet birdenbire oluverdi Ahmet Bey

Ceket ise Ahmet beyin ceketi

İbreti alem oldu Ahmet beyin ceketi

Sonunda herkes anladı ya nasip ya kısmeti

İbreti alem oldu Ahmet beyin ceketi

Meğerse tüm keramet ceketteymiş be Ahmet

Barış’a sorar isen sen bu yolda devam et”

Gözünden süzülen yaş bu sefer mutlulukla akıyordu. Boğazın havasından derin bir nefes daha çekti…

Her insan ister...

Öylesine değil de...

Gerçekten başarılı olmayı,

Gerçekten mutlu olmayı,

Gerçekten iyi ilişkiler kurmayı,

Peki, kaç insan gerçekten yolunu öğrenmek için bilinç verdi?


Peki ya sen?

&

KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ