BIRAKAMAMAK

Yıllardır yaptığı gibi bu sabah da herkesin kahvaltısını hazırlamıştı Sevgi. İşe gidecekleri işe, okula gidecekleri okula uğurlamıştı. Herkesi evden gönderdikten sonra sıra kendiyle baş başa kalmaya gelmişti. Günün en sevdiği saatleri bu saatlerdi. Çünkü kaygısını, korkusunu, endişesini dile dökerken bir yandan da işlerini yetiştirmeye çalışırdı. 

Şu sıralar oğlu Mustafa vardı düşüncelerinde. Okulunu bitirmiş ve mezun olduğu alanda çalışmaya başlamıştı. Her şey yerinde güzelce ilerliyordu. Fakat Sevgi’nin kafasındaki sorular bir türlü tükenmiyordu. Sürekli yaşadıklarını tekrar düşünüyordu zihninde.

“Oğlum okulu kazandı, istediği bölümü de okudu. O bölümde çalışmaya da başladı. İşi de iyice kavradı. Arkadaşları da iyi çocuklar. Şimdi beni rahatsız eden şey ne o zaman? Kendi ayakları üzerinde de duruyor. Eeeeee? Neden içim bir türlü rahat edemiyor? Hakim olamadığım bir kontrol etme isteğim neden var? Güvenmiyor muyum başarılarına yoksa? Bir şeylerin yanlış gitmesinden çok mu korkuyorum? Anneliği fazla mı abarttım ne?”

Sevgi, işlerini yaparken iç sesi ile sohbet ederek gününü geçiriyordu. Yine uzaklara dalmış düşünürken kapı zili çaldı. Gelen, karşı komşusu Ayla Hanım’dı. 

Evde canı sıkılınca ara sıra çay içmeye gelirdi. Yine öyle bir gündü. Konuşurlarken konu konuyu açmıştı. Sevgi de düşüncelerindeki konuyu komşusuyla paylaşmaya başlamıştı. "Ayla Hanımcığım, eşimi ve çocuklarımı çok seviyorum ama kararlarına tepkisiz kalamıyorum. Onlar yanlış bir şey yapar da bütün hayatlarını olumsuz etkiler diye endişe ediyorum. O sebeple bu düşüncelerden kendimi bir türlü alamıyorum." diye anlatmaya başladı… 

Sürekli çocuklarının yapıp ettiklerinden haberdar olmak istiyordu Sevgi.

Ne yazık ki insanın kendine yaptığını kimse yapamıyordu. 

"Kontrol etme isteği" Sevgi’nin kendinde engel olamadığı bir şeydi. Geçmişini düşündüğünde annesinin de her şeyin kendi kontrolünde olmasını istediğini hatırlatmıştı. "Ben de annem gibiyim. Bu şekilde hareket etmezsem çocuklarımı doğru yetiştiremeyecekmişim gibi zannediyorum." diye sohbetine devam etti.

Ayla, Sevgi’nin anlattıkları bitene kadar dikkatle dinlemiş ve sonra konuşmaya başlamıştı; 

- O kadar haklısın ki Sevgiciğim. Bir zamanlar ben de senin gibiydim. Her şeyi detaylı düşünmezsem bir yerlerde mutlaka işler ters gidecekmiş gibi hissederdim. Ne zaman ki kızımı istemeye geldiler. Bir telaş, bir panik, ne yapacağımı bilmez hale geldim. Bu şekilde çırpınırken işin içinden çıkamayacağımı anladım. Müzeyyen Teyzeye gidip durumu anlatarak ondan bu konuda destek almak istedim.

Bilirsin Müzeyyen Teyze görmüş geçirmiş, sözü anlaşılan, tavsiyesi uygulanan biridir. Durumu detayı ile anlattım. O da bana:

- "Kızım insanın evladı da olsa başkasının hayatındaki süreçlere müdahale etme hakkı yoktur. Ben senin bu çırpınmalarını görüyorum. Sana o an tavsiyelerde bulunsam, beni duyardın ama kabul etmezdin. Ne zaman ki ihtiyaç duydun şimdi gelip işitiyorsun. Ben de sana ihtiyacın olanı vermeye çalışıyorum. Sen evladına tavsiyede bulunabilirsin ama onu değiştiremezsin. Onu senden danışarak bilgi alacağı seviyeye getirebilirsin. Ama zorla ona bir şeyleri anlatarak kabul ettiremezsin. Bu şekilde yapsan da dinler. Dinler ama kendi bildiğini de yapar."

- Müzeyyen Teyzemin anlattıkları şimşek gibi çakmıştı beynimde. En ihtiyacım olduğu zamanda beni aydınlatmıştı. Sonrasında kendi kendime; 

"Bırak Ayla, o da kendi sorumluluklarının farkına varsın." dedim. Karışmama kararı aldım ve kendime bu yönde bir hedef belirledim. Düğün süreci boyunca kızım sormadıkça, istemedikçe müdahale etmedim." Acı bir tebessümle Sevgi Hanım’a bakarak devam etti cümlelerine:

- Bu yüzden hiç telaşlanma Sevgiciğim. Kendini de bu kadar strese sokma, biraz da onlara yaşamda yer aç. Hata yapacaklarsa yapsınlar ama kendileri karar verip sonuçlarına katlansınlar. Kimse kimsenin sürecinde etkili olmasın. Bak, evde kimse senin gibi yemek yapamıyor. Çünkü sen sürecinin hakkını vermişsin. Bırak onlar da sorumluluk alsınlar. 

"O kadar haklısın ki canım komşum. Ne iyi geldi seninle konuşmak. Bir bardak daha çay ister misin?" diyerek buğulanan gözleriyle komşusuna uzun uzun baktı.  

"Yirmi beş yıl geçmiş ve yaptığım hatayı yeni fark etmiştim. Şimdi nereden başlamalıyım bunu düzeltmeye? Hangi konuda esnek olayım? Gece geç uyumasına mı, işten geç gelmesinde mi, yemek yemediğinde mi? Güçlü olmayı, isteklerini ve ihtiyaçlarını ayırt edebilmeyi, dününe göre iyi olmayı kim istemez ki? Benim için zor bir süreç olacak biliyorum ama öğrenmeye de hazırım."

Fark etmek bile zihnini ne kadar rahatlatmıştı Sevgi’nin. Önünde duran, yumuşacık, ağızda dağılan kurabiyelerden uzattı komşusuna. "Tadına bakmak ister misin? Her zaman yaptığımdan, senin sevdiğin gibi." derken fark etti ki insanın zihni de gerçeklerle karşılaştığında oluşturduğu o tabular bir bir dağılıyordu… 

Yeni başlangıçlar zordu ama o da bu zorluğa yenilecek kadın değildi…  

Farkına varmak ve hemen harekete geçmek… Aslında tüm mesele buydu… 

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

“Bu senin yaşamın…

Bu senin yaşamın ama, beni de ilgilendiriyor!”

Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor.

Çünkü; aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz.

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ