MASUMLAR ŞEHRİNİ HATIRINA AL

Her sabah kalktığında ilk işi perdeyi açmak ve doğanın ona sunduğu güzellikleri izlemekti. Masmavi gökyüzü, baharın gelmesiyle yeşermeye başlayan toprak, çiçek açmaya hazırlanan ağaçlar, cıvıl cıvıl ötüşen kuş sesleri. Adeta cennetten bir bahçe sunulmuş gibiydi.

Havanın açık olması veya kapalı olması rahatsız etmezdi Burcu’yu çünkü o her güne uyumlanmayı çok iyi bilirdi. Hava açıksa okuldan sonra yürüyüşe, kapalıysa da kafede veya sinemada mutlaka bir plan yapardı. Yapısı gereği çok hızlı karar verip hemen harekete koyulur arkadaşlarını da peşinden sürüklerdi.  “Eh be kızım hiç mi yorulmazsın sen?” cümlesini çok kez duyardı gün içinde.

Henüz lise üçüncü sınıf öğrencisiydiler fakat hayalleri kendilerinden çok daha büyüktü. Dünyayı gezmek, sevdikleri yabancı sanatçıların konserlerine gitmek, henüz görülmemiş ayak dahi basılmamış adaları keşfetmek….  Her şey tozpembeydi ve imkansız değildi onlar için. Hatta para biriktirmeye bile başlamışlardı.

Hava yine güzelliğini konuşturuyordu bugün. Hafif rüzgar olsa da yürüyüşe engel değildi. Burcu hemen grubu toparladı. 10 dakika içinde organize oldular. Bu seferki yürüyüş hepsinden farklıydı. Evden çıkmadan annesini öptü. Annesi “hava rüzgarlı kızım, çok kalmayın, hasta olacaksınız.”

“Merak etme anneciğim sıkı giyindim. Ayrıca ben artık kararlarımı kendim de verebilirim. Özgür bir bireyim ne de olsa.” Deyip koşarak kapıda bekleyen arkadaşlarının yanına gitti.

“Hmmmm özgür irade demek…” diye mırıldandı annesi arkasından.

Acaba özgür irade neydi?

Kararlarını kendi vermesi? Nerede ne yapacağını seçmesi mi? 

Burcu hayalleri olan bir gençti ve gerçeğin peşindeydi. Doğru olanı bulmaya çalışıyordu ve bir gün onca gezip tozmadan daha önemli bir gerçekle karşılaştı… Şimdi adımlarını onlar için atacaktı. Hava yağmur da olsa çamur da olsa bu yürüyüşü el ele zulüm altındaki kardeşleri için yapacaklardı…

Yürüyüş alanına giderken yaşlı bir çift ile karşılaştılar, nefes nefese kalmışlardı, onlar da destek yürüyüşüne gidiyorlardı. Yorgunlardı ama oradaki insanlar onlardan daha yorgundu. Ellerinden geleni yapmayı seçmenin gururu vardı yüzlerinde diye düşündüler… Genci, yaşlısı, çocuğu hepsi bir aradaydı, kardeşlik böyle bir şey galiba diye düşünüp birbirlerine sıkıca sarıldılar. Kol kola kenetlenip yürüyüşlerine devam ettiler.

Hayat sadece gezip dolaşıp, gülüp eğlenmek için değildi.

Bunları yaparken etrafımızdakileri de görebilmekti.

Her gün gezerken yanı başımızda ayağını kaybeden çocuğu,

Her gün dışarıda restoranda yemek yerken kedi köpek maması öğütüp ekmek yapanı,

Sıcacık evimizde ailemizle oturup keyifli vakit geçirirken tek başına kalan 6 yaşındaki kardeşimizi,

Her gün farklı ne yesem diye düşünürken yemek yemeden ölen oğlu için feryat eden anneyi,

Kırık dökük harabelerin içinde tek başına oynayan çocuğu,

Hastane koridorlarında ellerindeki örtüye bebeklerini koyup şehitçilik oynayan çocukları,

Bombaların altında yanı başında vefat eden annesine, “anne bebeğime ninni söyle” diyen çocuğu fark edebilmeliydik.

Farkında olmadığımız birçok şey gibi bunları da fark edemedik…

Halbuki her daim hatırımızda olmalıydı…

Her insanın diğer masumlara insanlık vazifesi olarak….

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

“Bu senin yaşamın…

Bu senin yaşamın ama, beni de ilgilendiriyor!”

Evet, senin yaşamın beni de ilgilendiriyor. Çünkü;

aynı zamanda, aynı seyirci karşısında, aynı sahneyi paylaşıyoruz.

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ